Ομολογώ ότι οι «αντάρτες
βουλευτές» που... ψηφίζω για τελευταία φορά οριζόντια μέτρα και μετά... ή
ξαναψηφίζουν ή απέχουν ή ψηφίζουν «παρών» ή απουσιάζουν ή διαγράφονται
κ.ο.κ., έχουν αρχίσει να μου γίνονται συμπαθείς! Πρόκειται συνήθως οι
περισσότεροι για πολιτικούς με... πολιτευτικό παρελθόν κάπως... βαρύ.
Κάθε άλλο, παρά «αναμάρτητοι» πολιτικά είναι. Υπάρχουν δε, κατά κανόνα,
πολλοί λόγοι, κυρίως εκ της συμπεριφοράς τους στο παρελθόν για να τους
ασκηθεί κριτική. Ομως δεν τους την... «πέφτουν» γιʼ αυτούς τους λόγους.
Αντίθετα, γίνονται αντικείμενο απίθανων ευτελιστικών επιθέσεων, για την
άρνησή τους, ή ακόμη και την... ενδεχόμενη άρνηση, να ψηφίσουν ορισμένα
«μνημονιακά μέτρα», ανεξαρτήτως περιεχομένου εάν λ.χ. αφορά την αύξηση
του αριθμού των μαζικών απολύσεων ή την περαιτέρω μείωση των συντάξεων ή
τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας ή τις απολύσεις με πράξεις
νομοθετικού περιεχομένου κλπ.
Συμπολίτευση και διαφωνία ή άρνηση ψήφου θεωρείται -παρʼ ότι σε κοινοβουλευτική δημοκρατία- θανάσιμο αμάρτημα! Καταστρέφεται η χώρα! Είναι... ανευθυνότητα! Είναι... λαϊκισμός! ʼΗ πρόκειται για εξυπηρέτηση... παλαιών πελατειακών συμφερόντων κ.ο.κ.! Γίνεται κανονικό «ιδεολογικοπολιτικό λιντσάρισμα» στην καλύτερη περίπτωση... Γιατί υπάρχουν και επιθέσεις με προσωπικά χαρακτηριστικά, π.χ. η κυρία με το δωδεκάποντο τακούνι... που ως εκ τούτου φαίνεται ότι δεν δικαιούται «διά να ομιλεί»!
Πέρα όμως από το θέμα αρχής της δημοκρατικής ποιότητας του πολιτικού συστήματός μας, οι διαφωνίες των συμπολιτευόμενων βουλευτών διευκολύνουν τελικά μια κυβέρνηση, που ξέρει, θέλει και μπορεί να διαπραγματεύεται με τους δανειστές της σʼ ένα θεσμικό ευρωπαϊκό πλαίσιο. Οχι σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά σε πολλές. Επιπλέον, η διαφοροποίηση ορισμένων συμπολιτευόμενων βουλευτών λειτουργεί και ως συμπληρωματικός μηχανισμός αποτροπής κομματικών εκλογικών και πολιτικών απωλειών. Δεν μιλάμε για μικροκομματικού χαρακτήρα διαφοροποιήσεις εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συντεχνιακών συμφερόντων, αλλά για ευρύτερης κοινωνικής και θεσμικής αξίας διαφοροποιήσεις, που «μαζί με τα ξερά» πετάγονται αστόχαστα στην πυρά τού «ναι σε όλα»... Ακόμα και με αντιφατικό τρόπο ή και με «ιδιοτέλεια», οι «αντάρτες της συμπολίτευσης» κάτι θέλουν να πουν. Πριν τους «ξεφωνήσουν» ας δουν τι λένε και τα σωστά ας τα αξιοποιήσει η κυβέρνηση, προς όφελος της χώρας...
Συμπολίτευση και διαφωνία ή άρνηση ψήφου θεωρείται -παρʼ ότι σε κοινοβουλευτική δημοκρατία- θανάσιμο αμάρτημα! Καταστρέφεται η χώρα! Είναι... ανευθυνότητα! Είναι... λαϊκισμός! ʼΗ πρόκειται για εξυπηρέτηση... παλαιών πελατειακών συμφερόντων κ.ο.κ.! Γίνεται κανονικό «ιδεολογικοπολιτικό λιντσάρισμα» στην καλύτερη περίπτωση... Γιατί υπάρχουν και επιθέσεις με προσωπικά χαρακτηριστικά, π.χ. η κυρία με το δωδεκάποντο τακούνι... που ως εκ τούτου φαίνεται ότι δεν δικαιούται «διά να ομιλεί»!
Πέρα όμως από το θέμα αρχής της δημοκρατικής ποιότητας του πολιτικού συστήματός μας, οι διαφωνίες των συμπολιτευόμενων βουλευτών διευκολύνουν τελικά μια κυβέρνηση, που ξέρει, θέλει και μπορεί να διαπραγματεύεται με τους δανειστές της σʼ ένα θεσμικό ευρωπαϊκό πλαίσιο. Οχι σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά σε πολλές. Επιπλέον, η διαφοροποίηση ορισμένων συμπολιτευόμενων βουλευτών λειτουργεί και ως συμπληρωματικός μηχανισμός αποτροπής κομματικών εκλογικών και πολιτικών απωλειών. Δεν μιλάμε για μικροκομματικού χαρακτήρα διαφοροποιήσεις εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συντεχνιακών συμφερόντων, αλλά για ευρύτερης κοινωνικής και θεσμικής αξίας διαφοροποιήσεις, που «μαζί με τα ξερά» πετάγονται αστόχαστα στην πυρά τού «ναι σε όλα»... Ακόμα και με αντιφατικό τρόπο ή και με «ιδιοτέλεια», οι «αντάρτες της συμπολίτευσης» κάτι θέλουν να πουν. Πριν τους «ξεφωνήσουν» ας δουν τι λένε και τα σωστά ας τα αξιοποιήσει η κυβέρνηση, προς όφελος της χώρας...
Ο Παναγιώτης Παναγιώτου είναι δημοσιογράφος
