Η ευρωζώνη, με βασική ευθύνη όλων των μελών της, αυταρχικών, υπάκουων και άβουλων, βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η ομολογία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη λάθος συνταγή στην ελληνική κρίση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια του Οργανισμού να διασώσει το κύρος και την αξιοπιστία του σε διεθνές επίπεδο, όταν πλέον οι Ευρωπαίοι παίκτες θα αναγκαστούν να ομολογήσουν ότι η λιτότητα δεν αποδίδει καρπούς και ότι χρειάζεται ένα σχέδιο Β που με απλά λόγια θα σημαίνει ότι οι κόποι, οι θυσίες και τα χαμένα εισοδήματα μιας ολόκληρης τριετίας για τον Νότο, κυρίως για την Ελλάδα και την Πορτογαλία, πετιούνται στο πηγάδι του χρόνου.
Η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε μια διαρκή ισορροπία μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με τον σαλαφιστικό φονταμενταλισμό να βρίσκει σημείο ανάπτυξης στο εσωτερικό των ασταθών αραβικών κοινωνιών και τη Συρία, ακόμη κι αν λήξει αύριο ο εμφύλιος πόλεμος, να αποτελεί ένα κράτος παρία με το 75% των υποδομών της πλέον κατεστραμμένο, τα αστικά της κέντρα ισοπεδωμένα και το έδαφός της να αποτελεί την πραγμάτωση της απόλυτης σύγκρουσης μεταξύ του σουνιτικού και του σιιτικού σκέλους του τζιχαντιστικού Ισλάμ.
Στη Ν.Α. Ευρώπη η πολιτική αστάθεια κορυφώνεται, με τη Βουλγαρία να έχει εισέλθει σε ένα κυβερνητικό roller-coaster, τη Ρουμανία να προσπαθεί να οικοδομήσει ανεπιτυχώς μια ανταγωνιστική οικονομία, την Κροατία και τη Σλοβενία να αντιμετωπίζουν τις παρενέργειες της κρίσης στον ευρωπαϊκό χώρο, τη Σερβία να έχει πρόβλημα μετάβασης στον 21ο αιώνα, τα Σκόπια να είναι εγκλωβισμένα σε έναν τριτοκοσμικού τύπου εθνικισμό εξαιτίας του ιδεολογήματος του «μακεδονισμού» - φτώχεια, άρτος και θεάματα, αναθεωρητισμός, και την Αλβανία να επιδιώκει διακαώς να πραγματώσει το επόμενο βήμα της «Ιστορικής Αλβανίας».
Μπορεί να θεωρούμε ότι μόνο εμείς βρισκόμαστε σε «ιστορικά χαμηλά», αλλά και η υπόλοιπη Ευρώπη καθώς και οι όμορες περιοχές βρίσκονται εμπρός σε πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα, που αργά ή γρήγορα θα λειτουργήσουν αποσταθεροποιητικά ακόμα και στο επίπεδο των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των κρατικών δρώντων, κυρίως στα Βαλκάνια και στον ισλαμικό κόσμο.
Το έχω πει ξανά, θα το επαναλάβω για άλλη μια φορά. Εμείς, το πολιτικό μας σύστημα αλλά και η κοινωνία, έχουμε δύο βασικές επιλογές: Είτε θα θρηνούμε πάνω από το χυμένο γάλα κατηγορώντας εμάς τους ίδιους και την κακή μας μοίρα που δήθεν μας κατατρέχει ή θα σηκώσουμε τα μανίκια και θα ενωθούμε επιτέλους σε έναν κοινό σκοπό που θα είναι η έξοδος από την κρίση, επιδιώκοντας να παραγάγουμε έργο, πλούτο και προοπτική, πρωτίστως για το παρόν του τόπου αυτού.
Λαμπρή ευκαιρία στους επόμενους μήνες είναι η προεδρία της Ε.Ε. που αναλαμβάνει η Ελλάδα από την 1η Ιανουαρίου του 2014. Μια ευκαιρία που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει κι αυτή να χαθεί στον βωμό της εσωτερικής πολιτικής ρευστότητας και της κοινωνικής πόλωσης. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας οφείλουμε με άρτια επιστημονική μεθοδολογία να επαναφέρουμε την Ελλάδα στον πυρήνα των ευρωπαϊκών εξελίξεων, να θέσουμε την ατζέντα οριστικού τέλους της λιτότητας στον ευρωπαϊκό Νότο και να διαδραματίσουμε κομβικό ρόλο υλοποίησης της πλήρους και οριστικής απελευθέρωσης των εμπορικών σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε,. κυρώνοντας πανηγυρικά τις συμβάσεις που προκύπτουν από τις ζυμώσεις στη συνδιάσκεψη των G8 στο Lough Erne υπό βρετανική προεδρία. Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα θα επιτύχει να διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στη νέα ευρω-ατλαντική ατζέντα που επαναδιαμορφώνεται δείχνοντας χαρακτηριστικά έξυπνου κράτους σε μια εποχή υψηλής ρευστότητας.
Σπύρος Ν. Λίτσας
