Γράφει: η ΆτροποςΓι αυτό και το τελευταίο διάστημα δεν τον αναγνωρίζω.
Αδυνατώ να αντιληφθώ πώς ένας τέτοιος άνθρωπος μένει προσκολλημένος στην υπουργική καρέκλα όταν βλέπει ότι ο πρωθυπουργός όχι μόνο δεν τον εμπιστεύεται, αλλά φροντίζει να του το δείχνει με όλους τους τρόπους.Και καλά, ας πούμε ότι τον κρατάει ένας πολιτικός λόγος: ο ισχυρός δεσμός του με τον Φώτη Κουβέλη και η θέση «μην αφήσουμε τους δημόσιους υπαλλήλους στη Δεξιά, θα τους στείλει όλους στην ανεργία»…
Στην ουσία, πιστεύει άραγε πως κάνει το σωστό;
Δίνοντας μάχη μέχρις εσχάτων για να μην απολυθεί ούτε ένας; Και πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα, ακόμη και για κραγμένα λαμόγια και κοπανατζήδες, λέγοντας διάφορα άρρητα ρήματα, του τύπου «δεν απολύουν οι υπουργοί αλλά τα υπηρεσιακά συμβούλια»;
Δεν ξέρει, άραγε, ότι εδώ και δέκα μήνες που είναι υπουργός, τα συμβούλια δεν συγκροτούντο καν ούτε συνεδρίαζαν;
Δεν ξέρει ότι σ’ αυτούς τους δέκα μήνες άλλες 300 χιλιάδες συμπολίτες μας έχουν προστεθεί στην ατέλειωτη ουρά των απολυμένων από τον ιδιωτικό τομέα;
Είναι δυνατόν να δηλώνει απαθώς «δεν είναι δική μου δουλειά, δεν είναι δημοκρατικό να παρέμβω»;
Είναι δυνατόν να λέει «δεν φτάνει ο χρόνος ως το καλοκαίρι για να φύγουν χίλια λαμόγια και να προσληφθούν άλλοι τόσοι, όμως άξιοι μέσω ΑΣΕΠ», όπως πρότεινε η τρόικα;
Είναι δυνατόν να να μην καταλαβαίνει ότι έτσι επιβεβαιώνει πλήρως στους δανειστές ότι δεν θέλουμε να πειράξουμε ούτε τρίχα δημοσίου υπαλλήλου; Ακόμη και του αποδεδειγμένα απατεώνα ή αρχιτεμπέλη;
Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ότι δίνει το αναγκαίο πάτημα στον Τόμσεν να πει «συγνώμη, αλλά μας δουλεύετε».
Επειδή, όπως σας είπα στην αρχή, γνωρίζω χρόνια τον Μανιτάκη, αποκλείω να μην έχει πλήρη αίσθηση των δεδομένων.
Και, όμως, συμπεριφέρεται σα να είναι άλλος. Σα να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.
Γι αυτό και έγραψα «δεν τον αναγνωρίζω»…
Ο Μανιτάκης που ήξερα εγώ θα έπαιρνε το καπελλάκι του και θα έφευγε, διατυπώνοντας ευθέως τη διαφωνία του.
Δε θα έμενε να εκτίθεται καθημερινά, υπερασπιζόμενος μια θέση που μόνο οι οικογένειες των απατεώνων και των, κατά σύστημα, κοπανατζήδων θα στήριζαν. Και εκείνοι όχι σε όλες τις περιπτώσεις…
Θα περιμένω να δω τι θα κάνει, με μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν σας κρύβω πως δεν θα ήθελα να τον δω να αποκαθηλώνεται ενώπιον του πανελληνίου.
Για μένα είναι, πάντα «ο δάσκαλος». Ο συνεπής δημοκράτης, ο αριστερός, ο διανοούμενος.
Με την άδειά του μια κουβέντα μόνο: Δάσκαλε, δεν είναι αριστερό να υπερασπίζεσαι ανθρώπους χωρίς προσόντα, που μπήκαν στο δημόσιο ως ρουσφέτια του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, και κοπροσκύλιαζαν επί δεκαετίες…
