Την περασμένη Τετάρτη και Πέμπτη διοργανώθηκε στο Γκάζι μία έκθεση για νέους επιστήμονες, υπό τον τίτλο «Jobfair 2013». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία προσπάθεια που σχεδίασαν φοιτητές για φοιτητές, προκειμένου να βρουν μία επαφή με πολυεθνικές εταιρίες με παρουσία στην Ελλάδα. Να ανοίξουν, δηλαδή, ένα «παράθυρο στην αγορά» για νέους με σημαντικά ακαδημαϊκά προσόντα, που προφανώς κάθισαν και έβγαλαν τα μάτια τους στα θρανία, αλλά «φως» δε βλέπουν με την ανεργία των νέων να ξεπερνά το 50%...
Σε πρώτη ανάγνωση και οι δύο περιπτώσεις σε κάνουν λίγο περισσότερο αισιόδοξο. Οι νέοι άνθρωποι που δεν καταθέτουν τα όπλα είναι οι μαχητές που χρειάζεται ένας τόπος για να σταθεί όρθιος. Ενας νέος Ελληνας που διακρίνεται στο εξωτερικό, ένας νέος επιστήμονας που δε φοβάται να θέσει τους δυσκολότερους στόχους, βρίσκονται αναμφίβολα στο σωστό δρόμο. Από αυτήν την «πάστα» θα έπρεπε να είναι φτιαγμένη η ελίτ της χώρας. Και όχι από τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, που εγγράφουν στα βιογραφικά τους ως προσόντα θητείες σε γραφεία κρατικοδίαιτων αξιωματούχων και διαδοχικούς διορισμούς σε δημόσιες υπηρεσίες.
Συνδυάζοντας τις δύο ειδήσεις, δυστυχώς, οδηγείται κανείς σε πιο στενόχωρες σκέψεις. Η πλέον ανησυχητική ένδειξη για το μέλλον αυτού του τόπου δεν είναι η ανεργία. Υπάρχουν και χειρότερα. Οταν τα καλύτερα μυαλά φεύγουν - όχι λόγω ανεργίας, αλλά λόγω επιλογής. Σε μία χώρα που κάθεται και ακούει παρόλες και θεωρίες για έξοδο από το ευρώ, οι ικανότεροι νέοι άνθρωποι να αναζητούν την έξοδο, με στόχο να παραμείνουν -τουλάχιστον εκείνοι- στον πυρήνα της Ευρώπης και των αγορών. Τουλάχιστον να τους ακούγαμε...
