Του Γιάννου Χαραλαμπίδη
Πώς σχεδιάζουν να μας εκβιάσουν στο Κυπριακό και να πάρουν
το φυσικό αέριο - Γιατί η απαλλαγή από την Τρόικα περνά μέσα από
στρατηγική συμμαχιών και ανάδειξή μας, με το Ισραήλ και την Ελλάδα, ως
ευρύτερου χώρου περιφερειακής δύναμης
ΤΙ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ο Ντάουνερ, πώς αλλάζει το σκηνικό του 2004 και πώς αποτρέπεται
Η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία αποτελεί ό,τι επί του παρόντος βλέπουμε. Βεβαίως, ό,τι δεν βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Και αναφερόμαστε στο επόμενο τσουνάμι, που κυρίως ο Αλεξάντερ Ντάουνερ οργανώνει με την Τουρκία και τη Βρετανία: Αυτό του Κυπριακού. Εφόσον οι συντελεστές ισχύος της Κύπρου και του Έθνους γενικότερα είναι εκμηδενισμένοι, η οποιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού είτε δεν θα καταλήξει σε λύση, οπότε θα επωμιστούμε κόστος, είτε θα επιβληθεί μια λύση παραλλαγή, προφανώς χειρότερη από εκείνην του σχεδίου Ανάν, στο πλαίσιο της οποίας θα προκύψει απώλεια ελέγχου του φυσικού αερίου ή ελέγχου του από την Τουρκία ως περιφερειακής δύναμης.
Σχεδιασμός Ντάουνερ και εκβιασμοί
Ήδη, ο κ. Ντάουνερ ισχυρίζεται και προς αξιωματούχους της ΕΕ ότι δικός του στόχος, τον οποίο αποδέχεται η Άγκυρα, είναι η έναρξη των συνομιλιών το ταχύτερο δυνατό μετά τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον προσεχή Σεπτέμβριο. Συνεπώς, ο σχεδιασμός και η προσδοκία είναι περί τον Οκτώβριο, παρότι η Κυβέρνηση φαίνεται, επί του παρόντος, να επικαλείται ως κώλυμα την κρίση για να αποφύγει τους μπελάδες, προβάλλοντας ταυτοχρόνως τη θέση ότι πρέπει να γίνει καλή προετοιμασία. Ο κ. Ντάουνερ τονίζει και κάτι άλλο: Ότι η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου θα πρέπει να γίνει με αγωγό που θα περνά από την κυπριακή ΑΟΖ προς το τουρκικό έδαφος.
Επειδή η κρίση θα διαρκέσει, και επειδή οι συντελεστές ισχύος μας θα συνεχίσουν να είναι μηδενικής βάσης, η όποια εμπλοκή μας σε συνομιλίες θα μας οδηγήσει σε νέους εκβιασμούς, χειρότερους από εκείνους του Γιούρογκρουπ, όπου η Κυβέρνηση έδειξε ανέτοιμη και χωρίς εναλλακτικά σενάρια και αντιστάσεις. Εάν θεωρήσουμε ορθή την αντίληψη ότι η μέγιστη προοπτική απεγκλωβισμού μας από την οικονομική κρίση είναι η ορθή εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, τότε δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε στον κ. Ντάουνερ και στους Βρετανούς, καθώς και στους Τούρκους να μετατρέψουν το φυσικό αέριο από εργαλείο δική μας ισχύος σε φόρμουλα διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, και εργαλείο με το οποίο θα περατώσουν την εξάρτησή μας στην Τουρκία.
Σε τι λοιπόν προσδοκούν Ντάουνερ, Βρετανοί και Τούρκοι; Προσδοκούν ότι με τον λαό να είναι εξασθενημένος, το δίλημμα που θα τεθεί σε δυο ή τρία χρόνια από τώρα, εάν αρχίσουν συνομιλίες στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, θα είναι το εξής: Ή αποδέχεστε τη λύση και την κοινή εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, ή δεν θα έχει ούτε λύση, ούτε εκμετάλλευση του φυσικού αερίου! Και ο εκβιασμός αποτυπώνεται στην εξής συναφή λογική: Εάν πούμε όχι θα προκύψει αναγνώριση του ψευδοκράτους, αρχικώς για παράδειγμα στη βάση της Ταϊβάν ή και με απευθείας αναγνωρίσεις από μουσουλμανικά κράτη.
Το 2004 είναι διαφορετικό από σήμερα. Και αυτήν την πολιτική θέση προσπαθούν να οικοδομήσουν και να αναδείξουν στην ακόλουθη βάση: Τότε, δηλαδή το 2004, εάν λέγαμε όχι, υπήρχε η προοπτική της ένταξης στην ΕΕ, την οποία εμείς κακώς δεν εκμεταλλευτήκαμε, διότι μείναμε παγιδευμένοι στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, και διότι δεν είχαμε εκπονήσει εναλλακτική στρατηγική. Σήμερα, όχι μόνο δεν έχουμε εναλλακτική στρατηγική, αλλά ταυτοχρόνως ο σχεδιασμός των Βρετανών είναι η αντιστροφή του σκηνικού του 2004: Δηλαδή να έχουν θετικό πρόσημο, εν ολίγοις θετική προοπτική όσοι θα πουν ναι σε ένα σχέδιο ανάλογο με εκείνο του σχεδίου Ανάν, υπό την έννοια ότι: Εάν πούμε ναι, θα έχουμε την οικονομική προοπτική του φυσικού αερίου.
Εάν πούμε όχι, τότε θα κινδυνέψουμε να χάσουμε και το φυσικό αέριο και την κατεχόμενη Κύπρο. Ποιο είναι το κίβδηλο στη συγκεκριμένη περίπτωση:
1. Ούτως ή άλλως, χάνουμε μέσω μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας των δυο συνιστώντων κρατών την κατεχόμενη σήμερα Κύπρο.
2. Ούτως η άλλως, με μια τέτοια λύση, το φυσικό αέριο στο βόρειο τμήμα της Κύπρου θα μείνει υπό τον έλεγχο της τουρκικής εταιρείας πετρελαίων. Ούτε καν των Τουρκοκυπρίων.
Εάν, μάλιστα, δεν μπει μπροστά η κατασκευή του τερματικού, ο αγωγός θα περάσει μέσω Τουρκίας και θα ολοκληρωθεί εκείνο το οποίο ξεκίνησε το 1956 (βλέπε λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας) με σταθμό το 1974: Ο γεωπολιτικός και τώρα ο ενεργειακός, ο γεωστρατηγικός και ο πολιτειακός έλεγχος της Κύπρου από την Τουρκία. Με άλλα λόγια, θα καταστεί η Κύπρος επαρχία της Τουρκίας, είτε είναι είτε δεν είναι εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Η εναλλακτική στρατηγική
Και γράφονται αυτά προτού έρθει ο εκβιασμός, για να μην μπορεί κανένας τότε να φέρει τον γνωστό ισχυρισμό ότι εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε άλλη επιλογή! Όπως συμβαίνει σήμερα με την Τρόικα. Για να έχουμε άλλη επιλογή, θα πρέπει να υπάρχει εναλλακτική στρατηγική, που να καταγράφει το φυσικό αέριο ως εργαλείο ισχύος, συμμαχιών και ανάπτυξης, με στόχο τον απεγκλωβισμό από την οικονομική κρίση και τη δημιουργία συνθηκών βιώσιμης λύσης, που δεν θα μας καθιστά όμηρους της Τουρκίας και δική της επαρχία. Και δεν μπορεί βεβαίως, πλέον, να συνεχίσει ο κ. Ντάουνερ ως διαμεσολαβητής, διότι υπηρετεί τις τουρκικές θέσεις.
Εφόσον, λοιπόν, η Τουρκία θεωρεί εαυτήν περιφερειακή δύναμη, σε οικονομικό πλέον αλλά και στρατιωτικό επίπεδο, η μοναδική διέξοδος που έχει σήμερα ο Ελληνισμός είναι η στρατηγική εκείνη που θα τον καθιστά σταδιακά ως περιφερειακή δύναμη μιας τριμερούς συμμαχίας με το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα, κατά τρόπον ώστε να καλύπτεται ένας χώρος που θα ξεκινά από τα Βαλκάνια και θα φτάνει ώς τη Μέση Ανατολή.
Αμυντική συμφωνία με το Ισραήλ
ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ φάση, η Τουρκία απειλεί με κρίση. Και προβαίνει σε ασκήσεις με πραγματικά πυρά εντός του οικοπέδου δώδεκα, ενώ ταυτοχρόνως απειλεί με κρίση προκειμένου να αποτρέψει νέες εταιρείες να εμπλακούν στην εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Και ενεργεί με τον τρόπο αυτόν, διότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα θαλάσσια κυριαρχικά της δικαιώματα. Και επί τούτου είναι που επιβεβαιώνεται σήμερα πόσο τραγική ήταν η διάλυση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, καθώς και πόσο σημαντική είναι μια αμυντική συμφωνία με το Ισραήλ, η οποία θα πρέπει να δρομολογηθεί και να υπογραφεί κατά την επίσκεψη του Προέδρου Αναστασιάδη στο Ισραήλ.
Αποτροπή, συμφέροντα και φυσικό αέριο
Ο στόχος μιας τέτοιας αμυντικής συμφωνίας με το Ισραήλ δεν είναι τίποτε άλλο από μια κίνηση δημιουργίας σταθεροποίησης της περιοχής μας και αποτροπής της τουρκική απειλής, που δημιουργεί ταυτοχρόνως συνθήκες ασφάλειας για όλους. Ακόμη και για την Τουρκία, της οποίας η επιθετικότητα είναι αποτέλεσμα της δική μας αδυναμίας. Είναι δε, πρόδηλο ότι, η βελτίωση που οι ΗΠΑ επιχειρούν στις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ δεν αλλάζει την προσπάθεια της Άγκυρας να γίνει περιφερειακή δύναμη και προστάτιδα των ισλαμικών και αραβικών κρατών χώρα, που σημαίνει για το Ισραήλ ότι βρίσκεται υπό απειλή.
Οι ΗΠΑ θέλουν τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δυο συμμάχων τους για να έχουν ένα αρραγές μέτωπο στις εξελίξεις που αφορούν στη Συρία και στο Ιράν. Όμως, από την άλλη, οι σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ δεν μπορούν να γίνουν όπως ήταν στο παρελθόν για τους εξής λόγους:
α. Η Τουρκία συνεχίζει ακόμη και σήμερα να φλερτάρει με το Ιράν για τα δικά της ενεργειακά συμφέροντα.
β. Η Τουρκία τροφοδοτεί τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης στη Συρία. Εάν δε, πέσει ο Άσαντ, ο έλεγχος θα έρθει στα χέρια της Τζιχάντ, γεγονός που θα δημιουργήσει ακόμη έναν μπελά στο Ισραήλ, ο οποίος όμως μπελάς δεν θα ενοχλεί από την άλλη την Άγκυρα.
Το Ισραήλ έχει, εκτός των άλλων, τα εξής βασικά οφέλη από τη συμμαχία του με την Κύπρο, η οποία:
1. Δεν μπορεί να αποτελεί απειλή για το Ισραήλ.
2. Είναι ασφαλής στρατηγική διέξοδος.
3. Δημιουργεί μέσω της συμμαχίας με την Ελλάδα και το Ισραήλ μιαν αποτρεπτική ασπίδα ως προς τις αναθεωρητικές τουρκικές βλέψεις, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και η πρωτοκαθεδρία της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης. Μια ασπίδα η οποία βοηθά το ίδιο το Ισραήλ αλλά και την Κύπρο και τη γενικότερη ασφάλεια, που είναι αναγκαία για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου.
ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ρωσία
ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ δεν είναι εάν έχουμε φυσικό αέριο, αλλά εάν θα το εκμεταλλευτούμε για να δραπετεύσουμε από την κρίση και να διώξουμε την Τρόικα, ή εάν το φυσικό αέριο θα πέσει στα χέρια της Τουρκίας και τελικώς θα χάσουμε και το φυσικό αέριο και την Κύπρο. Ανεξαρτήτως του περιεχομένου του μνημονίου, το οποίο θα υπογραφεί (και αυτό θα συμβεί εφόσον δεν κατατέθηκε ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση), η έξοδος από την κρίση περνά μέσα από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου ως εργαλείου ισχύος και συμμαχιών, και δη μέσα από τη συνεργασία με το Ισραήλ, καθώς και με το δέσιμο μεγάλων συμφερόντων, που θα προκύψουν από τις εταιρείες οι οποίες εμπλέκονται και θα εμπλακούν στην εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, και μπορούν να λειτουργήσουν ως ασφαλιστική δικλίδα έναντι της Κύπρου και ως εξισορροπητικός παράγοντας της μεγαλύτερης ισχύος που διαθέτει το Ισραήλ έναντι ημών.
Και εδώ είναι που χωρίς αγκυλώσεις θα πρέπει να δούμε το θέμα της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, το οποίο δεν θέλουν Βρετανοί και Τούρκοι, διότι τους χαλά τη μονοπωλιακή σχέση με τις ΗΠΑ και τον σχεδιασμό της δικής μας ομηρίας στα δικά τους συμφέροντα. Άλλωστε, η Κύπρος είναι ούτως ή άλλως ΝΑΤΟ, αφού τόσο οι βρετανικές βάσεις όσο και οι στρατοί των εγγυητριών δυνάμεων που βρίσκονται στο νησί είναι ΝΑΤΟϊκοί. Όσο δε για τη Ρωσία και εκείνη φλερτάρει με την Τουρκία και για να μας λαμβάνει πιο σοβαρά υπόψη θα πρέπει να μην την προσεγγίζουμε ως επαίτες, για να μας γυρίζει την πλάτη όπως τις προάλλες.
Ταυτοχρόνως, δε, τι συμφέρει τη Ρωσία να είναι η Κύπρος; Να είναι ΝΑΤΟ, όπως σήμερα μέσω Τούρκων και Βρετανών, ή να διαθέτει η Μόσχα μια χώρα πολύ πιο φιλική και συνεργάσιμη από τη Βρετανία, και προφανώς από την Τουρκία; Η ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ είναι δυνατό να δημιουργήσει θετικότερες για τη θέση της Μόσχας συνθήκες στην περιοχή, χωρίς να επιβαρύνει εκείνην των ΗΠΑ. Απλώς, θα δημιουργεί συνθήκες ενίσχυσης της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και αποτροπής προς την Τουρκία. Εάν η Ελλάδα δεν ήταν στο ΝΑΤΟ, είναι πολύ πιθανό ότι οι σχέσεις με την Τουρκία θα ήταν πολύ χειρότερες.
Πρέπει επί τούτου να επισημανθεί και το εξής: Η αξιοπιστία και η θέση ενός κράτους σε έναν οργανισμό, είτε αυτός είναι το ΝΑΤΟ είτε η ΕΕ, είναι ανάλογος της ισχύος του. Γι΄ αυτό και η συμμαχία με το Ισραήλ και την Ελλάδα μπορεί να δημιουργήσει νέα δεδομένα στην περιοχή και αναβάθμιση του ρόλου μας στους Οργανισμούς όπου ανήκουμε. Και πρέπει να ανήκουμε, διότι δεν μπορούμε να ζούμε απομονωμένοι.
Το δίλημμα και η κατοχή της Τρόικας
Σήμερα η Κύπρος, λόγω της κρίσης, μοιάζει με ένα ρινγκ εντός του οποίου όλο το κομματικό σύστημα παλεύει αναμεταξύ του, με τυφλές γροθιές, που δεν θα έχουν νικητή. Μόνο ηττημένους. Και δυστυχώς τραβούν στο ρινγκ και τους πολίτες, που κτυπούν και αυτοί με τη σειρά τους ή μένουν επιτόπου. Και εφόσον δεν επικρατεί ορθολογισμός, θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο λαϊκισμός, που θα ενισχύει το σκηνικό του φαύλου κύκλου.
Μόνο όσοι καταφέρουν να βγουν έξω από το ρινγκ της μικροκομματικής πάλης μπορούν να δουν καθαρά την τραγωδία και να διατυπώσουν λύσεις πέραν από τις αποτυχημένες συνταγές των κομματικών στρατών, που εάν συνεχίσουν να ενεργούν όπως σήμερα, θα έρθει νέο τσουνάμι οικονομικών εκβιασμών, που θα στρώνει τον δρόμο στους εκβιασμούς επί του Κυπριακού και του φυσικού αερίου με τον εξής στρατηγικό στόχο: Διάλυση της οικονομίας, εξασθένιση των αντιστάσεων του λαού, εκβιασμός για λύση στη βάση ενός σχεδίου παρόμοιου με το Ανάν, που θα συνιστά στην ουσία διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αρπαγή του φυσικού αερίου και μετατροπή μας σε τουρκική επαρχία.
Συνεπώς, το στρατηγικό ερώτημα είναι εάν θα σωθούμε μέσω της ανάδειξής μας ως ενός από τα τρία μέρη μιας ευρύτερης περιφερειακής συμμαχίας με το Ισραήλ και την Ελλάδα, ή εάν θα οδηγηθούμε μέσα από τον πανικό μας από λάθος σε λάθος, που θα δημιουργήσει τις εξής συνθήκες: Να περάσουμε από την κατοχή της Τρόικας στην πλήρη κατοχή της Τουρκίας!
ΤΙ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ο Ντάουνερ, πώς αλλάζει το σκηνικό του 2004 και πώς αποτρέπεται
Η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία αποτελεί ό,τι επί του παρόντος βλέπουμε. Βεβαίως, ό,τι δεν βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Και αναφερόμαστε στο επόμενο τσουνάμι, που κυρίως ο Αλεξάντερ Ντάουνερ οργανώνει με την Τουρκία και τη Βρετανία: Αυτό του Κυπριακού. Εφόσον οι συντελεστές ισχύος της Κύπρου και του Έθνους γενικότερα είναι εκμηδενισμένοι, η οποιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού είτε δεν θα καταλήξει σε λύση, οπότε θα επωμιστούμε κόστος, είτε θα επιβληθεί μια λύση παραλλαγή, προφανώς χειρότερη από εκείνην του σχεδίου Ανάν, στο πλαίσιο της οποίας θα προκύψει απώλεια ελέγχου του φυσικού αερίου ή ελέγχου του από την Τουρκία ως περιφερειακής δύναμης.
Σχεδιασμός Ντάουνερ και εκβιασμοί
Ήδη, ο κ. Ντάουνερ ισχυρίζεται και προς αξιωματούχους της ΕΕ ότι δικός του στόχος, τον οποίο αποδέχεται η Άγκυρα, είναι η έναρξη των συνομιλιών το ταχύτερο δυνατό μετά τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον προσεχή Σεπτέμβριο. Συνεπώς, ο σχεδιασμός και η προσδοκία είναι περί τον Οκτώβριο, παρότι η Κυβέρνηση φαίνεται, επί του παρόντος, να επικαλείται ως κώλυμα την κρίση για να αποφύγει τους μπελάδες, προβάλλοντας ταυτοχρόνως τη θέση ότι πρέπει να γίνει καλή προετοιμασία. Ο κ. Ντάουνερ τονίζει και κάτι άλλο: Ότι η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου θα πρέπει να γίνει με αγωγό που θα περνά από την κυπριακή ΑΟΖ προς το τουρκικό έδαφος.
Επειδή η κρίση θα διαρκέσει, και επειδή οι συντελεστές ισχύος μας θα συνεχίσουν να είναι μηδενικής βάσης, η όποια εμπλοκή μας σε συνομιλίες θα μας οδηγήσει σε νέους εκβιασμούς, χειρότερους από εκείνους του Γιούρογκρουπ, όπου η Κυβέρνηση έδειξε ανέτοιμη και χωρίς εναλλακτικά σενάρια και αντιστάσεις. Εάν θεωρήσουμε ορθή την αντίληψη ότι η μέγιστη προοπτική απεγκλωβισμού μας από την οικονομική κρίση είναι η ορθή εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, τότε δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε στον κ. Ντάουνερ και στους Βρετανούς, καθώς και στους Τούρκους να μετατρέψουν το φυσικό αέριο από εργαλείο δική μας ισχύος σε φόρμουλα διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, και εργαλείο με το οποίο θα περατώσουν την εξάρτησή μας στην Τουρκία.
Σε τι λοιπόν προσδοκούν Ντάουνερ, Βρετανοί και Τούρκοι; Προσδοκούν ότι με τον λαό να είναι εξασθενημένος, το δίλημμα που θα τεθεί σε δυο ή τρία χρόνια από τώρα, εάν αρχίσουν συνομιλίες στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, θα είναι το εξής: Ή αποδέχεστε τη λύση και την κοινή εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, ή δεν θα έχει ούτε λύση, ούτε εκμετάλλευση του φυσικού αερίου! Και ο εκβιασμός αποτυπώνεται στην εξής συναφή λογική: Εάν πούμε όχι θα προκύψει αναγνώριση του ψευδοκράτους, αρχικώς για παράδειγμα στη βάση της Ταϊβάν ή και με απευθείας αναγνωρίσεις από μουσουλμανικά κράτη.
Το 2004 είναι διαφορετικό από σήμερα. Και αυτήν την πολιτική θέση προσπαθούν να οικοδομήσουν και να αναδείξουν στην ακόλουθη βάση: Τότε, δηλαδή το 2004, εάν λέγαμε όχι, υπήρχε η προοπτική της ένταξης στην ΕΕ, την οποία εμείς κακώς δεν εκμεταλλευτήκαμε, διότι μείναμε παγιδευμένοι στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, και διότι δεν είχαμε εκπονήσει εναλλακτική στρατηγική. Σήμερα, όχι μόνο δεν έχουμε εναλλακτική στρατηγική, αλλά ταυτοχρόνως ο σχεδιασμός των Βρετανών είναι η αντιστροφή του σκηνικού του 2004: Δηλαδή να έχουν θετικό πρόσημο, εν ολίγοις θετική προοπτική όσοι θα πουν ναι σε ένα σχέδιο ανάλογο με εκείνο του σχεδίου Ανάν, υπό την έννοια ότι: Εάν πούμε ναι, θα έχουμε την οικονομική προοπτική του φυσικού αερίου.
Εάν πούμε όχι, τότε θα κινδυνέψουμε να χάσουμε και το φυσικό αέριο και την κατεχόμενη Κύπρο. Ποιο είναι το κίβδηλο στη συγκεκριμένη περίπτωση:
1. Ούτως ή άλλως, χάνουμε μέσω μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας των δυο συνιστώντων κρατών την κατεχόμενη σήμερα Κύπρο.
2. Ούτως η άλλως, με μια τέτοια λύση, το φυσικό αέριο στο βόρειο τμήμα της Κύπρου θα μείνει υπό τον έλεγχο της τουρκικής εταιρείας πετρελαίων. Ούτε καν των Τουρκοκυπρίων.
Εάν, μάλιστα, δεν μπει μπροστά η κατασκευή του τερματικού, ο αγωγός θα περάσει μέσω Τουρκίας και θα ολοκληρωθεί εκείνο το οποίο ξεκίνησε το 1956 (βλέπε λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας) με σταθμό το 1974: Ο γεωπολιτικός και τώρα ο ενεργειακός, ο γεωστρατηγικός και ο πολιτειακός έλεγχος της Κύπρου από την Τουρκία. Με άλλα λόγια, θα καταστεί η Κύπρος επαρχία της Τουρκίας, είτε είναι είτε δεν είναι εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Η εναλλακτική στρατηγική
Και γράφονται αυτά προτού έρθει ο εκβιασμός, για να μην μπορεί κανένας τότε να φέρει τον γνωστό ισχυρισμό ότι εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε άλλη επιλογή! Όπως συμβαίνει σήμερα με την Τρόικα. Για να έχουμε άλλη επιλογή, θα πρέπει να υπάρχει εναλλακτική στρατηγική, που να καταγράφει το φυσικό αέριο ως εργαλείο ισχύος, συμμαχιών και ανάπτυξης, με στόχο τον απεγκλωβισμό από την οικονομική κρίση και τη δημιουργία συνθηκών βιώσιμης λύσης, που δεν θα μας καθιστά όμηρους της Τουρκίας και δική της επαρχία. Και δεν μπορεί βεβαίως, πλέον, να συνεχίσει ο κ. Ντάουνερ ως διαμεσολαβητής, διότι υπηρετεί τις τουρκικές θέσεις.
Εφόσον, λοιπόν, η Τουρκία θεωρεί εαυτήν περιφερειακή δύναμη, σε οικονομικό πλέον αλλά και στρατιωτικό επίπεδο, η μοναδική διέξοδος που έχει σήμερα ο Ελληνισμός είναι η στρατηγική εκείνη που θα τον καθιστά σταδιακά ως περιφερειακή δύναμη μιας τριμερούς συμμαχίας με το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα, κατά τρόπον ώστε να καλύπτεται ένας χώρος που θα ξεκινά από τα Βαλκάνια και θα φτάνει ώς τη Μέση Ανατολή.
Αμυντική συμφωνία με το Ισραήλ
ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ φάση, η Τουρκία απειλεί με κρίση. Και προβαίνει σε ασκήσεις με πραγματικά πυρά εντός του οικοπέδου δώδεκα, ενώ ταυτοχρόνως απειλεί με κρίση προκειμένου να αποτρέψει νέες εταιρείες να εμπλακούν στην εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Και ενεργεί με τον τρόπο αυτόν, διότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα θαλάσσια κυριαρχικά της δικαιώματα. Και επί τούτου είναι που επιβεβαιώνεται σήμερα πόσο τραγική ήταν η διάλυση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, καθώς και πόσο σημαντική είναι μια αμυντική συμφωνία με το Ισραήλ, η οποία θα πρέπει να δρομολογηθεί και να υπογραφεί κατά την επίσκεψη του Προέδρου Αναστασιάδη στο Ισραήλ.
Αποτροπή, συμφέροντα και φυσικό αέριο
Ο στόχος μιας τέτοιας αμυντικής συμφωνίας με το Ισραήλ δεν είναι τίποτε άλλο από μια κίνηση δημιουργίας σταθεροποίησης της περιοχής μας και αποτροπής της τουρκική απειλής, που δημιουργεί ταυτοχρόνως συνθήκες ασφάλειας για όλους. Ακόμη και για την Τουρκία, της οποίας η επιθετικότητα είναι αποτέλεσμα της δική μας αδυναμίας. Είναι δε, πρόδηλο ότι, η βελτίωση που οι ΗΠΑ επιχειρούν στις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ δεν αλλάζει την προσπάθεια της Άγκυρας να γίνει περιφερειακή δύναμη και προστάτιδα των ισλαμικών και αραβικών κρατών χώρα, που σημαίνει για το Ισραήλ ότι βρίσκεται υπό απειλή.
Οι ΗΠΑ θέλουν τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δυο συμμάχων τους για να έχουν ένα αρραγές μέτωπο στις εξελίξεις που αφορούν στη Συρία και στο Ιράν. Όμως, από την άλλη, οι σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ δεν μπορούν να γίνουν όπως ήταν στο παρελθόν για τους εξής λόγους:
α. Η Τουρκία συνεχίζει ακόμη και σήμερα να φλερτάρει με το Ιράν για τα δικά της ενεργειακά συμφέροντα.
β. Η Τουρκία τροφοδοτεί τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης στη Συρία. Εάν δε, πέσει ο Άσαντ, ο έλεγχος θα έρθει στα χέρια της Τζιχάντ, γεγονός που θα δημιουργήσει ακόμη έναν μπελά στο Ισραήλ, ο οποίος όμως μπελάς δεν θα ενοχλεί από την άλλη την Άγκυρα.
Το Ισραήλ έχει, εκτός των άλλων, τα εξής βασικά οφέλη από τη συμμαχία του με την Κύπρο, η οποία:
1. Δεν μπορεί να αποτελεί απειλή για το Ισραήλ.
2. Είναι ασφαλής στρατηγική διέξοδος.
3. Δημιουργεί μέσω της συμμαχίας με την Ελλάδα και το Ισραήλ μιαν αποτρεπτική ασπίδα ως προς τις αναθεωρητικές τουρκικές βλέψεις, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και η πρωτοκαθεδρία της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης. Μια ασπίδα η οποία βοηθά το ίδιο το Ισραήλ αλλά και την Κύπρο και τη γενικότερη ασφάλεια, που είναι αναγκαία για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου.
ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ρωσία
ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ δεν είναι εάν έχουμε φυσικό αέριο, αλλά εάν θα το εκμεταλλευτούμε για να δραπετεύσουμε από την κρίση και να διώξουμε την Τρόικα, ή εάν το φυσικό αέριο θα πέσει στα χέρια της Τουρκίας και τελικώς θα χάσουμε και το φυσικό αέριο και την Κύπρο. Ανεξαρτήτως του περιεχομένου του μνημονίου, το οποίο θα υπογραφεί (και αυτό θα συμβεί εφόσον δεν κατατέθηκε ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση), η έξοδος από την κρίση περνά μέσα από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου ως εργαλείου ισχύος και συμμαχιών, και δη μέσα από τη συνεργασία με το Ισραήλ, καθώς και με το δέσιμο μεγάλων συμφερόντων, που θα προκύψουν από τις εταιρείες οι οποίες εμπλέκονται και θα εμπλακούν στην εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, και μπορούν να λειτουργήσουν ως ασφαλιστική δικλίδα έναντι της Κύπρου και ως εξισορροπητικός παράγοντας της μεγαλύτερης ισχύος που διαθέτει το Ισραήλ έναντι ημών.
Και εδώ είναι που χωρίς αγκυλώσεις θα πρέπει να δούμε το θέμα της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, το οποίο δεν θέλουν Βρετανοί και Τούρκοι, διότι τους χαλά τη μονοπωλιακή σχέση με τις ΗΠΑ και τον σχεδιασμό της δικής μας ομηρίας στα δικά τους συμφέροντα. Άλλωστε, η Κύπρος είναι ούτως ή άλλως ΝΑΤΟ, αφού τόσο οι βρετανικές βάσεις όσο και οι στρατοί των εγγυητριών δυνάμεων που βρίσκονται στο νησί είναι ΝΑΤΟϊκοί. Όσο δε για τη Ρωσία και εκείνη φλερτάρει με την Τουρκία και για να μας λαμβάνει πιο σοβαρά υπόψη θα πρέπει να μην την προσεγγίζουμε ως επαίτες, για να μας γυρίζει την πλάτη όπως τις προάλλες.
Ταυτοχρόνως, δε, τι συμφέρει τη Ρωσία να είναι η Κύπρος; Να είναι ΝΑΤΟ, όπως σήμερα μέσω Τούρκων και Βρετανών, ή να διαθέτει η Μόσχα μια χώρα πολύ πιο φιλική και συνεργάσιμη από τη Βρετανία, και προφανώς από την Τουρκία; Η ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ είναι δυνατό να δημιουργήσει θετικότερες για τη θέση της Μόσχας συνθήκες στην περιοχή, χωρίς να επιβαρύνει εκείνην των ΗΠΑ. Απλώς, θα δημιουργεί συνθήκες ενίσχυσης της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και αποτροπής προς την Τουρκία. Εάν η Ελλάδα δεν ήταν στο ΝΑΤΟ, είναι πολύ πιθανό ότι οι σχέσεις με την Τουρκία θα ήταν πολύ χειρότερες.
Πρέπει επί τούτου να επισημανθεί και το εξής: Η αξιοπιστία και η θέση ενός κράτους σε έναν οργανισμό, είτε αυτός είναι το ΝΑΤΟ είτε η ΕΕ, είναι ανάλογος της ισχύος του. Γι΄ αυτό και η συμμαχία με το Ισραήλ και την Ελλάδα μπορεί να δημιουργήσει νέα δεδομένα στην περιοχή και αναβάθμιση του ρόλου μας στους Οργανισμούς όπου ανήκουμε. Και πρέπει να ανήκουμε, διότι δεν μπορούμε να ζούμε απομονωμένοι.
Το δίλημμα και η κατοχή της Τρόικας
Σήμερα η Κύπρος, λόγω της κρίσης, μοιάζει με ένα ρινγκ εντός του οποίου όλο το κομματικό σύστημα παλεύει αναμεταξύ του, με τυφλές γροθιές, που δεν θα έχουν νικητή. Μόνο ηττημένους. Και δυστυχώς τραβούν στο ρινγκ και τους πολίτες, που κτυπούν και αυτοί με τη σειρά τους ή μένουν επιτόπου. Και εφόσον δεν επικρατεί ορθολογισμός, θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο λαϊκισμός, που θα ενισχύει το σκηνικό του φαύλου κύκλου.
Μόνο όσοι καταφέρουν να βγουν έξω από το ρινγκ της μικροκομματικής πάλης μπορούν να δουν καθαρά την τραγωδία και να διατυπώσουν λύσεις πέραν από τις αποτυχημένες συνταγές των κομματικών στρατών, που εάν συνεχίσουν να ενεργούν όπως σήμερα, θα έρθει νέο τσουνάμι οικονομικών εκβιασμών, που θα στρώνει τον δρόμο στους εκβιασμούς επί του Κυπριακού και του φυσικού αερίου με τον εξής στρατηγικό στόχο: Διάλυση της οικονομίας, εξασθένιση των αντιστάσεων του λαού, εκβιασμός για λύση στη βάση ενός σχεδίου παρόμοιου με το Ανάν, που θα συνιστά στην ουσία διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αρπαγή του φυσικού αερίου και μετατροπή μας σε τουρκική επαρχία.
Συνεπώς, το στρατηγικό ερώτημα είναι εάν θα σωθούμε μέσω της ανάδειξής μας ως ενός από τα τρία μέρη μιας ευρύτερης περιφερειακής συμμαχίας με το Ισραήλ και την Ελλάδα, ή εάν θα οδηγηθούμε μέσα από τον πανικό μας από λάθος σε λάθος, που θα δημιουργήσει τις εξής συνθήκες: Να περάσουμε από την κατοχή της Τρόικας στην πλήρη κατοχή της Τουρκίας!
