Δεν χωράει αμφιβολία ότι η ηγεσία, τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι οι θέσεις τους γύρω από τη σχέση της Ελλάδας με την Ε.Ε. και το ευρώ αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του κόμματος. Όχι τόσο επειδή δίνουν τροφή στους επικριτές και αντιπάλους, εντός και εκτός ΜΜΕ, οι οποίοι του επιτίθενται και τον κατηγορούν για αφερεγγυότητα. Αυτό είναι κάτι το αναμενόμενο και, εν μέρει, επικοινωνιακά διαχειρίσιμο.Το πιο σημαντικό είναι ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα που βρίσκεται στην «καρδιά» των πολιτικών εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη και κανένα κόμμα, ειδικά εφόσον διεκδικεί την εξουσία, δεν δικαιούται να μην έχει ξεκαθαρίσει τι επιδιώκει και τι θέλει. Η στάση που αποτυπώνεται με τη θέση «εμείς θέλουμε να σώσουμε την Ελλάδα εντός του ευρώ», βάζοντας ως υποσημείωση ότι δεν μπορούμε να ανεχτούμε όλες τις θυσίες που θα μας ζητηθούν εν ονόματι του ευρώ, βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα.
Η στάση αυτή αγνοεί, πριν και πάνω από όλα, το πιο θεμελιώδες δεδομένο: ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα το οποίο φτιάχτηκε καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση του μάρκου, προκειμένου να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα ? τα οποία αποκαλύπτονται σήμερα σε όλη τους την έκταση. Ότι σε αυτό αποτυπώνεται μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική: αυτή που έχει καταδικάσει εκατομμύρια Ευρωπαίους στη φτώχεια και την ανεργία, τους έχει φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης και ισοπεδώνει το μοντέλο του κοινωνικού κράτους.
Το να φιλοδοξεί, λοιπόν, οποιοσδήποτε να αλλάξει εκ των υστέρων την ουσία του ευρώ είναι σαν να προσπαθεί να παρέμβει στα «γονίδια» ενός εφήβου και μάλιστα με τη συγκατάθεση των γονιών του. Ακόμη και αν δεχθούμε το σενάριο αυτό είναι θεωρητικά εφικτό (που δεν είναι) θα πρέπει να παραβλέψουμε την αμείλικτη πραγματικότητα: ότι στη Γερμανία, την αδιαμφισβήτητη ευρωπαϊκή υπερδύναμη, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση επί της ουσίας συμφωνούν στην πολιτική που ακολουθεί η Αγκελα Μέρκελ -αυτό, άλλωστε, είναι και το πιο αδύναμο σημείο των σοσιαλδημοκρατών στην πορεία προς τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως, θα απαντήσουν ότι ακριβώς γι' αυτό τον λόγο επιδιώκουν μια ευρύτερη συμμαχία των χωρών του Νότου κατά της πολιτικής του Βερολίνου. Ας δεχθούμε, επίσης, ότι αυτό είναι θεωρητικά εφικτό. Με ποιους ακριβώς, όμως, θα γίνει αυτή η συμμαχία; Με τον Φρανσουά Ολάντ, για τον οποίο η πλειονότητα των Γάλλων ήδη χτυπά το... κεφάλι της στον τοίχο που τον ψήφισε; Με τους Ισπανούς σοσιαλιστές, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που πήραν τα μέτρα λιτότητας που τώρα συνεχίζει ο δεξιός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι. Ή, μήπως, με την πολιτικά... ανύπαρκτη Αριστερά αυτών των χωρών;
Μένει, φυσικά, η Ιταλία και ο απρόβλεπτος Μπέπε Γκρίλο. Ας δεχθούμε, για ακόμη μια φορά (πάντοτε θεωρητικά), ότι τελικά θα καταφέρει να ανατρέψει άρδην τους συσχετισμούς και τις πολιτικές ισορροπίες. Σε αυτή την περίπτωση, πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι οι εμπνευστές και σχεδιαστές του ευρώ θα του παραδώσουν τα... κλειδιά του, ζητώντας συγγνώμη για τον πόλεμο που έχουν κηρύξει στους ανταγωνιστές τους και τις κοινωνίες της Ευρώπης;
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αφελής για να μην αντιλαμβάνεται πως, εκτός και αν κάνει κάποια εντυπωσιακή πολιτική... κωλοτούμπα, θα βρεθεί άμεσα αντιμέτωπη με σκληρά διλήμματα εφόσον εκλεγεί στην κυβέρνηση. Αλίμονο εάν δεν είναι έτοιμη να τα απαντήσει και δεν τα έχει θέσει εκ των προτέρων στον λαό, από φόβο μήπως φοβίσει τους νοικοκυραίους...
