Πέρασε στα ψιλά, ασχολίαστη, η δήλωση του Γιούνκερ ότι οι δαίμονες (του πολέμου) δεν εξαφανίστηκαν, απλώς κοιμούνται. Εθισμένοι σε εξήντα χρόνια Ειρήνης αποδεχόμαστε τον οικονομικό πόλεμο και νομίζουμε ότι ο «άλλος» πόλεμος είναι αδύνατος. Ωστόσο, ο οικονομικός πόλεμος μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζητιάνους χωρίς μέλλον και αξιοπρέπεια. Και τις χώρες σε αποικίες. Αυτές οι συνθήκες ξυπνούν τους δαίμονες. Εξεγέρσεις και εμφύλιες συρράξεις (ο εμφύλιος είναι κανονικός πόλεμος) ανοίγουν το δρόμο σε άμεσες συγκρούσεις Εθνών. Κριτήριο για κάθε ένοπλη ενέργεια είναι η άμεση ή βραδυφλεγής επίπτωσή της στις διεθνείς εξελίξεις είτε πρόκειται για τη Συρία είτε για τις βόμβες στη Βοστώνη.
Τα όπλα είναι απλώς εργαλεία, όπως η διπλωματία. Χρησιμοποιούνται εναλλάξ ή ταυτοχρόνως ανάλογα με το σκοπό, το συμφέρον και φυσικά τις δυνατότητες.
Όποιος δεν είναι έτοιμος θα καταστραφεί. Όσοι φλυαρούν περί
φιλειρηνικών λαών, ιμπεριαλιστικών πολέμων (και σοσιαλιστικής ειρήνης)
λησμονούν ότι οι πόλεμοι είναι αρχαιότεροι του καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού, όπως και τα συμφέροντα που καταλήγουν σε πολέμους.
Παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι συναλλαγές της Γερμανίας με τους Αγγλογάλλους είχαν φθάσει το μέγιστο. Ο θρύλος ότι η Οικονομία αποτρέπει τον πόλεμο ήταν, από τότε, απλή ψευδαίσθηση.
Δεν αρκεί η ιμπεριαλιστική ιδιότητα για να γίνει πόλεμος. Οι (πρώην)
Μεγάλες Δυνάμεις παραμένουν ιμπεριαλιστικές αλλά δεν πολεμούν μεταξύ
τους επειδή είναι πλέον αδύναμες, δεν μπορούν να μοιράσουν τον Κόσμο. Η Θεωρία ότι οι Δημοκρατίες δεν πολεμούν μεταξύ τους είναι ανοησία. Δεν πολεμούν επειδή η Δ. Ευρώπη έχει αποδεχθεί την αμερικανική επικυριαρχία.
Η ΕΟΚ
ξεκίνησε και η ΕΕ συνεχίζει μια προσπάθεια να επανέλθει η Ευρώπη ως
Μεγάλη Δύναμη στα παγκόσμια πράγματα, όχι επιτυχώς ως τώρα. Για να καταφέρει η ΕΕ να γίνει αυτόνομη οντότητα θα πρέπει να αποσυρθεί η αμερικανική ομπρέλα, δηλαδή να διαλυθεί το ΝΑΤΟ.
Ζήσε Μάη μου…. Όσο κυριαρχεί το ΝΑΤΟ τυχόν διάλυση της σημερινής ΕΕ θα
αναδιατάξει τους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισμούς, όχι τους πλανητικούς. Η
σκέψη μιας Ευρώπης δυο ταχυτήτων κυοφορεί ένα ανασχηματισμό της ΕΕ με κριτήριο τη μετατροπή της σε Μεγάλη Δύναμη.
Θα μείνουν στον πυρήνα όσοι χρειάζονται και μπορούν. Οι άλλοι, είτε
εντός είτε εκτός, θα μείνουν στην γωνιά, παρίες. Η ΕΕ σήμερα είναι απλώς μια πλούσια Επαρχία, δεν μπορεί να μετατρέψει το Χρήμα σε Πολιτική Ισχύ. Η ΕΕ θα γίνει Μεγάλη Δύναμη και θα αποκτήσει Πολιτική Ισχύ μόνο όταν συγκροτήσει δικές της Ένοπλες Δυνάμεις. Η Γερμανία προσπαθεί για τρίτη φορά να ηγηθεί της Ευρώπης. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…
Παρά τις φλυαρίες περί Παγκοσμιοποίησης τα εθνικά συμφέροντα κυριαρχούν. Ταυτόχρονα, όμως, οι δυτικές χώρες, ως σύνολο, αντιμετωπίζουν, για πρώτη φορά, κινδύνους από την Ασία, Κίνα, Ινδία. Χωρίς ενότητα, η Δύση είναι χαμένη. Τα εθνικά συμφέροντα εμποδίζουν να συμπεριληφθεί οργανικά και η Ρωσία στο δυτικό χώρο. Προσώρας οι ΗΠΑ νομίζουν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν την Κίνα μόνες τους και ταυτόχρονα να κρατήσουν τη Ρωσία εκτός, υποδεέστερη. Η αξία τώρα της Ρωσίας είναι ότι διαθέτει, μόνο αυτή, δυνατότητα ισχυρής πυρηνικής απάντησης (ή πρωτοβουλίας…) αν απειληθούν ζωτικά της συμφέροντα. Και είναι ζωτικό της συμφέρον να υπερασπιστεί τώρα, με όλα τα μέσα, την Κίνα γιατί αλλιώς θα μείνει χωρίς συμμάχους. Η Δύση πρέπει να απαντήσει σύντομα στο ρωσικό δίλημμα, θα την ενσωματώσει ή θα τη σπρώξει στην κινέζικη αγκαλιά.
Μια εναλλακτική είναι η στρατηγική προσέγγιση Ρωσίας- Γερμανίας.
Αν υπάρξει τέτοια προσέγγιση, με την Ευρώπη να ακολουθεί τη Γερμανία
οικειοθελώς (κυβερνήσεις και λαοί), τότε θα αυτονομηθεί, θα επέλθει το
τέλος του ΝΑΤΟ και η αμερικανική επικυριαρχία στην Ευρώπη θα λήξει.
Αλλά αυτό θα ήταν αιτία πολέμου για τις ΗΠΑ. Αν η Ευρώπη διχαστεί θα έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για να ξυπνήσουν οι δαίμονες. Το διχασμό καλλιεργεί η γερμανική αλαζονεία.
Οι μικρές/αδύναμες χώρες, με οικονομική/γεωπολιτική αξία, προορίζονται, εντός ή εκτός της όποιας ΕΕ, για υπηρετικό προσωπικό στις επερχόμενες μεγάλες ανακατατάξεις. Αν υπάρξουν αντιστάσεις, ο πόλεμος, κάθε μορφής, θα είναι ανελέητος, παραδείγματα από τη Σερβία ως το Ιράκ, Λιβύη, Συρία.
Όποιος δεν το καταλάβει και δεν προετοιμαστεί, Δεξιός ή Αριστερός, θα
πέσει άδοξα, όπως η Κύπρος. Αυτοί που σήμερα εμφανίζονται ως ισχυροί
μπορεί αύριο να καταρρεύσουν, πχ η Τουρκία. Από το 1965 (βλ. εφημερίδα
«Δημοκρατία» 7-4-13) οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να γίνει η Τουρκία Συνομοσπονδία με την κουρδική οντότητα, ένα σχέδιο τεμαχισμού υπό εξέλιξη.
Η διακήρυξη (του ΣΥΡΙΖΑ) για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική είναι ορθή, είναι, δηλαδή, εφικτή, αλλά υπό προϋποθέσεις. Είναι εφικτή επειδή υπάρχουν πολλές αντιστάσεις και ρωγμές παντού. Στο παζάρι, όμως, για τα εθνικά συμφέροντα οφείλουμε να αναγνωρίζουμε την ανισότητα της Ισχύος, να διαθέτουμε άτεγκτη συνοχή διακηρύξεων και αποφάσεων,
να αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα απεριόριστου σθένους, εμμονής και
αντοχής για την υποστήριξή τους. Γενικές, αόριστες, Αρχές, ίσως
αντιτάξουν κάποιοι. Ναι, αλλά ο Σαντάμ δεν το κατάλαβε και γκρεμίστηκε ενώ στη γειτονιά μας πχ ο Μπορίσωφ, αγνοώντας την ανισότητα της Ισχύος, ξεπέρασε κάποια όρια με τον Πούτιν και έπεσε, με αφορμή μια απλή διαδήλωση, ακόμα μια Ιφιγένεια των ΗΠΑ. Το εντός-εκτός ευρώ είναι μέρος ενός πολύ ευρύτερου ζητήματος. Αλλά δυστυχώς τα νέα φτάνουν αργά στην επαρχία.
Τρίτη 16 Απριλίου 2013.