Τα κράτη-μέλη της ΕΕ μοιάζουν ανίκανα να
γεφυρώσουν τις διαφορές τους ως προς τον τρόπο διαχείρισης της
προσφυγικής κρίσης. Αυτό κατέστη για άλλη μια φορά σαφές και στη χθεσινή
συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ, που ολοκληρώθηκε χωρίς
συμφωνία σχετικά με το πώς θα συγκεντρωθούν τα τρία δις ευρώ που
σχεδιάζει να χορηγήσει η ΕΕ στην Τουρκία για τον περιορισμό των
προσφυγικών ροών. Την ίδια ώρα το δράμα των σύρων προσφύγων στην Τουρκία
συνεχίζεται, με τις κρατικές παροχές για τους πρόσφυγες να είναι
μηδαμινές. Θύματα της κατάστασης είναι βεβαίως και τα παιδιά. Από τα
περίπου 600.000 προσφυγόπουλα από τη Συρία μόλις ένα στα τρία πηγαίνει
στο σχολείο.
Το κενό του κράτους προσπαθούν να καλύψουν ανθρωπιστικές οργανώσεις, που επιρρίπτουν ολιγωρία στην Τουρκία. Σε ορισμένες περιοχές της χώρας λειτουργούν σχολεία για προσφυγόπουλα με ιδιωτική χρηματοδότηση από δωρεές. Ένα τέτοιο λειτουργεί στο προάστιο της Κωνσταντινούπολης Κιουτσούκ-Τσεκμετζέ, όπου φοιτούν 550 μαθητές και μαθήτριες από τη Συρία, που χαίρονται που πηγαίνουν πάλι κανονικά σχολείο. Όπως λέει ένας από αυτούς, «ναι, αγαπώ το σχολείο. Με λένε Άμρο και είμαι από τη Συρία. Κάθε μέρα ερχόμαστε στις 9 και στις 2 πάμε σπίτι».
Βασική πηγή χρηματοδότησης οι ιδιωτικές δωρεές
Το σχολείο αυτό άνοιξε μόλις τον Οκτώβριο. Πολλοί από τους μαθητές του είχαν μείνει μακριά από τα θρανία επί μήνες ή και χρόνια. Όπως ο 13χρονος Ρασάντ που εξομολογείται ότι «ήταν βαρετά. Χωρίς φίλους, χωρίς σχολείο, χωρίς να μαθαίνω τίποτα. Δεν ήξερα τι να κάνω όλη τη μέρα. Από τότε που άνοιξε αυτό το σχολείο έχω πάλι πράγματα να κάνω και φίλους. Είμαι χαρούμενος».
Το τουρκικό κράτος μοιάζει ανίκανο να προσφέρει σχολική εκπαίδευση σε όλα τα προσφυγόπουλα από τη Συρία. Κατά τόπους φτιάχνονται νέα σχολεία σε κοντέιντερ, ενώ το κράτος στηρίζει και ορισμένες ιδιωτικές πρωτοβουλίες, όπως το σχολείο στο Κιουτσούκ Τσεκμετζέ. Όχι με χρήματα, αλλά με διδακτικό προσωπικό. Εκεί εργάζονται δύο τούρκοι δάσκαλοι. Οι υπόλοιποι είναι από τη Συρία και η αμοιβή τους είναι πενιχρότατη, από δωρεές. Ορισμένες από αυτές προέρχονται και από τη Γερμανία. Η οργάνωση αρωγής «Bildung International» (Εκπαίδευση Διεθνώς) μαζεύει χρήματα για τα παιδιά του Κιουτσούκ Τσεκμετζέ. Για να μαθαίνουν τουρκικά, αραβικά, αγγλικά αλλά και μουσική, ώστε να μην ξεχνούν τα τραγούδια της πατρίδας τους, λέει ο δάσκαλος μουσικής Σαέμπ Ακιέλ: «Με τη μουσική κάνουμε το χαμόγελο να επιστρέψει στα χείλη τους».
Πηγή: Deutsche Welle
Το κενό του κράτους προσπαθούν να καλύψουν ανθρωπιστικές οργανώσεις, που επιρρίπτουν ολιγωρία στην Τουρκία. Σε ορισμένες περιοχές της χώρας λειτουργούν σχολεία για προσφυγόπουλα με ιδιωτική χρηματοδότηση από δωρεές. Ένα τέτοιο λειτουργεί στο προάστιο της Κωνσταντινούπολης Κιουτσούκ-Τσεκμετζέ, όπου φοιτούν 550 μαθητές και μαθήτριες από τη Συρία, που χαίρονται που πηγαίνουν πάλι κανονικά σχολείο. Όπως λέει ένας από αυτούς, «ναι, αγαπώ το σχολείο. Με λένε Άμρο και είμαι από τη Συρία. Κάθε μέρα ερχόμαστε στις 9 και στις 2 πάμε σπίτι».
Βασική πηγή χρηματοδότησης οι ιδιωτικές δωρεές
Το σχολείο αυτό άνοιξε μόλις τον Οκτώβριο. Πολλοί από τους μαθητές του είχαν μείνει μακριά από τα θρανία επί μήνες ή και χρόνια. Όπως ο 13χρονος Ρασάντ που εξομολογείται ότι «ήταν βαρετά. Χωρίς φίλους, χωρίς σχολείο, χωρίς να μαθαίνω τίποτα. Δεν ήξερα τι να κάνω όλη τη μέρα. Από τότε που άνοιξε αυτό το σχολείο έχω πάλι πράγματα να κάνω και φίλους. Είμαι χαρούμενος».
Το τουρκικό κράτος μοιάζει ανίκανο να προσφέρει σχολική εκπαίδευση σε όλα τα προσφυγόπουλα από τη Συρία. Κατά τόπους φτιάχνονται νέα σχολεία σε κοντέιντερ, ενώ το κράτος στηρίζει και ορισμένες ιδιωτικές πρωτοβουλίες, όπως το σχολείο στο Κιουτσούκ Τσεκμετζέ. Όχι με χρήματα, αλλά με διδακτικό προσωπικό. Εκεί εργάζονται δύο τούρκοι δάσκαλοι. Οι υπόλοιποι είναι από τη Συρία και η αμοιβή τους είναι πενιχρότατη, από δωρεές. Ορισμένες από αυτές προέρχονται και από τη Γερμανία. Η οργάνωση αρωγής «Bildung International» (Εκπαίδευση Διεθνώς) μαζεύει χρήματα για τα παιδιά του Κιουτσούκ Τσεκμετζέ. Για να μαθαίνουν τουρκικά, αραβικά, αγγλικά αλλά και μουσική, ώστε να μην ξεχνούν τα τραγούδια της πατρίδας τους, λέει ο δάσκαλος μουσικής Σαέμπ Ακιέλ: «Με τη μουσική κάνουμε το χαμόγελο να επιστρέψει στα χείλη τους».
Πηγή: Deutsche Welle
