Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είναι νεοφιλελεύθερος. Η οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού είναι η πιο ακροδεξιά
πολιτική, σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, από γενέσεως καπιταλισμού
(πιο ακροδεξιά οικονομική πολιτική από τη νεοφιλελεύθερη έχουν εφαρμόσει
μόνον δικτατορίες).Προς τι λοιπόν
οι απορίες για την υποστήριξη των ακροδεξιών της Ν.Δ. προς τον
νεοφιλελεύθερο κ. Κυριάκο Μητσοτάκη; Και προ εσωκομματικών εκλογών και
μετά απ’ αυτές τις εκλογές, απλώς κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το
καπάκι. Επίσης ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός, στο αστικό πολιτικό φάσμα βρίσκεται στους αντίποδες του πολιτικού φιλελευθερισμού. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να είναι και το ένα και το άλλο. Αυτό που έχει διαλέξει να είναι φαίνεται από το είδος εκείνων που τον υποστηρίζουν κι εκείνων που τον προστατεύουν.
Και στο μεν εσωτερικό τον υποστηρίζουν (και) οι ακροδεξιοί, από δε το
εξωτερικό τον προστατεύουν οι Επικυρίαρχοι. Αυτή η ιδιότυπη πολιτική κάστα από την ώσμωση νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών που χρησιμοποιεί ως πολιτικό προσωπικό η οικονομική δικτατορία.Αντίστοιχο (κι όχι απαραιτήτως κακέκτυπο) όσων συμβαίνουν στας Ευρώπας είναι το παρ’ ημίν διττό φαινόμενο: α) της ίδιας ώσμωσης, που εδώ επί μακρόν ζήσαμε ως δικομματικό μονοκομματισμό και β) της σχετικής ρευστότητας, και κατά την αποσύνθεση, και κατά την ανασύνθεση των πολιτικών σχηματισμών. Σήμερα, για παράδειγμα, το μισό Ποτάμι προβληματίζεται αν θα πάει με τη Ν.Δ. ή αν θα πάει με το ΠΑΣΟΚ που είχε πάει με τη Ν.Δ., ενώ το μισό ΠΑΣΟΚ προβληματίζεται αν θα πάει με τον ΣΥΡΙΖΑ που φλερτάρει με το Ποτάμι και το Λεβεντόκομμα ή αν θα πάει με τη Ν.Δ. που είχε πάει με τη ΔΗΜΑΡ και πάει λέγοντας...
Με έναν λόγο, σιγά-σιγά επιστρέφουμε στην εποχή πριν από τα κόμματα, στις κάστες και ταυτοχρόνως στην εποχή μετά τα κόμματα, στα λόμπυ. Στους ντήλερς (πολιτικούς αρχηγούς) και στα συνακόλουθα (α)πολιτικά μορφώματα. Α-πολιτικά από πλευράς ιδεολογίας και αυτεξούσιου. Και το μεν αυτεξούσιο των κομμάτων αυτού του τύπου είναι πλέον υπόθεση των Εταιρειών, η δε ιδεολογία τους υπόθεση επικοινωνίας, προπαγάνδας και διαχείρισης της Ιστορίας. Ετσι ώστε, ένας αριστερός πρωθυπουργός που πίνει νερό στο όνομα του Βελουχιώτη (θα έλεγα και του Κολοκοτρώνη, αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να με συλλάβει ο κ. Λιάκος) να εκτελεί τις διαταγές του Σόιμπλε, να υπογράφει μνημόνια και να κάνει την ήττα (τού «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς») σημαία μιας διακυβέρνησης για τη διακυβέρνηση. Διότι τι νόημα έχει να μην αποδειχθεί «αριστερή παρένθεση» μια Αριστερά που εφαρμόζει δεξιά πολιτική; Μια δεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική που καθημερινώς βαθαίνει την εξάρτηση της χώρας και την αφοπλίζει απ’ ό,τι θα μπορούσε στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον να αποτελέσει τη βάση και τους πόρους για μια αριστερή τω όντι πολιτική.Είναι αλήθεια
ότι όλα τα παραπάνω για τα δεξιά κόμματα μικρή σημασία έχουν, τα
κόμματα αυτά καθ’ ημάς ήταν συνήθως και είναι ομοσπονδίες φυλάρχων,
κομματαρχών και βαρωνοκατζαμπασήδων, που διαχειρίζονται κομματικές
πελατείες.Για την Αριστερά όμως
τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ωσπου, μετά την υποχώρηση Τσίπρα και τη
διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος σιγά-σιγά να αρχίσει να λέει ότι «κι αυτοί σαν τους άλλους είναι». Κι αυτοί δεν κρατούν τον λόγο τους, κι αυτοί είπανε ψέματα και μάλιστα τα επαναλαμβάνουν. Και αυτοί μας δουλεύουν. Εγιναν τα παράλληλα μέτρα και τα ισοδύναμα
κάτι σαν κρύο ανέκδοτο με γεμιστά καπαμά. Κι αυτοί κόβουν συντάξεις, κι
αυτοί ξεπουλάνε εθνικό πλούτο. Κι αυτοί άλλα λένε κι άλλα κάνουν.Και η κυβέρνηση; Αιχμαλωτισμένη στα έργα της παραπαίει. Για παράδειγμα, «απλώνει τραχανά» για έξοδο του ΔΝΤ απ’ το πρόγραμμα. Εν γνώσει της
ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, ότι πρόκειται πάλι για ένα «άδειο
πουκάμισο». Κι όμως, ρητορεύει μια-δυο βδομάδες, φτερνίζεται ο Σόιμπλε, στάχτη και μπούρμπερη ο τραχανάς. Ρεζιλίκια; Δεν είναι τα μόνα! Φτιάχνει ο κ. Κατρούγκαλος
«νομοσχέδιο» για το Ασφαλιστικό, το παραδίδει στα κόμματα (και με
φανφάρες στον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας) ζητώντας... εχεμύθεια! Και
ύστερα διάλογο! Διάλογο με εχεμύθεια; οξύμωρο. Στη συνέχεια ξεσπάει
σάλος. Ο κ. Κατρούγκαλος αρχίζει τις διορθώσεις. Μετά διορθώνει τις διορθώσεις (ούτε το Τρύφων
έτσι). Υστερα αρχίζει να μιλάει για «σχεδίασμα» (στο μεταξύ ο κ.
Τσίπρας έχει συναντηθεί με τις εργοδοτικές οργανώσεις) - από τις
Βρυξέλλες ανθυπομειδιούν βγάζοντας δόντια, η διαπραγμάτευση, που θα
τελείωνε σε δύο εβδομάδες, θα κρατήσει μήνες, ο κ. Κατρούγκαλος θέτει το
σχεδίασμα υπό διαβούλευση με «ειδικούς» και επιστήμονες, το πράγμα σέρνεται και σαπίζει, ώσπου η εξαπάτηση να λάβει σάρκα και οστά με τον ξαφνικό θάνατο
που θα επιφέρει και αυτό το πράμα, όταν υπερψηφισθεί υπό «το κράτος
έκτακτης ανάγκης», το οποίον έχει επιβληθεί σ’ αυτό το
κράτος-προτεκτοράτο. Εμπαιγμός; Βεβαίως! και θρασύς. Πάει η κυβέρνησηνα κάνει μια τομή στη Δημόσια Διοίκηση με τον διορισμό Γενικών Γραμματέων στα Υπουργεία από αποφοίτους της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, να αποκτήσουμε δηλαδή επιτέλους Υπηρεσιακούς Γραμματείς - αμ δε! Την τελευταία στιγμή δίπλα στον Υπηρεσιακό Γραμματέα δημιουργείται και μια θέση Κομματικού Κομισάριου, έτσι για να γίνεται μύλος, έτσι για να συνεχισθούν τα ρουσφέτια - κι όμως! η κυβέρνηση πανηγυρίζει για επανάσταση στη διοίκηση και δεν συμμαζεύεται, όπως ασυμμάζευτα είναι και τα περί «διδάκτρων στα σχολεία» του κ. Τριανταφυλλίδη. Είναι νεοφιλελεύθερος ο κ. Τριανταφυλλίδης; Οχι, αριστερός είναι, όσον αριστερά είναι τα μέτρα για τους γεωργούς, η υπερφορολόγηση των αυτοαπασχολούμενων, η καταδίκη των φτωχών της τάξεως των 20.000 ευρώ τον χρόνο να θεωρούνται πλούσιοι, και πάει λέγοντας (και παραληρώντας). Αχταρμά τον κάνατε τον τραχανά, σύντροφοι.
Και πανηγυρίζει η Δεξιά! Της οποίας την πολιτική συνεχίσατε. Της οποίας τις αμαρτίες νομιμοποιήσατε. Την οποίαν επαναφέρατε στο προσκήνιο ως τιμητή! Ποιους; τους κ.κ. Βενιζέλο, Μητσοτάκη, Γεωργιάδη και Γεωργιάδη, Λοβέρδο και το κακό συναπάντημα. Ολο το παλιό πολιτικό σκηνικό. Αυτή ήταν η νίκη του «νέου»;
Η ανασύνθεση και η επανεμφάνιση του νεοφιλελευθερισμού και της
ακροδεξιάς εις σάρκαν μία; Με προοπτική την ανακατάληψη της εξουσίας;
Δηλαδή να μην είναι μαζί σας ο κ. Σόιμπλε και ο κ. Στουρνάρας, αλλά μ’ αυτούς; Τέτοιον ηράκλειο άθλο καταφέρατε;Αλλά, τι άλλο θα μπορούσε να έχει καταφέρει μια Αριστερά προσωρινώς Δεξιά;