Το αποτέλεσμα
των εκλογών της Κυριακής στην Ισπανία ήλθε δύο βδομάδες μετά την πρωτιά
της Λεπέν στις Περιφερειακές Εκλογές στη Γαλλία και συνέπεσε με τη
δημοσκόπηση που δείχνει την ακροδεξιά πρώτο κόμμα στην Αυστρία. Το
δίλημμα για την πολιτική ελίτ της Γερμανίας δεν θα μπορούσε να είναι πιο
ξεκάθαρο: Η δυσαρέσκεια για την ακραία πολιτική λιτότητας ή θα
εκτονωθεί αν επιτραπεί στις δυνάμεις της Αριστεράς και της
Κεντροαριστεράς να απαλλαγούν από τους περιορισμούς του Συμφώνου
Σταθερότητας και του Δημοσιονομικού Συμφώνου και να υιοθετήσουν
πολιτικές ανάπτυξης ή στην αντίθετη περίπτωση η λαϊκιστική ακροδεξιά θα
διαχειρισθεί την πτώχευση, την αποσάθρωση δηλαδή της ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης.Αν δεν δοθεί ζωτικός χώρος για την υλοποίηση επιλογών αναθέρμανσης της οικονομίας στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, τότε το μήνυμα προς τη Γαλλία και την Ιταλία θα είναι σαφές ότι η εναλλαγή στην εξουσία ακόμη και με την πιο σαφή λαϊκή νομιμοποίηση δεν διασφαλίζει περιθώριο ουσιαστικής αλλαγής μιας δεδομένης και αμετακίνητης για το Βερολίνο περιοριστικής δημοσιονομικής διαχείρισης στην Ευρωζώνη.
Με άλλα λόγια μια κυβέρνηση στη Μαδρίτη με κορμό τους Σοσιαλιστές και τους Podemos, που θα εξασφάλιζε αισθητή βελτίωση στην καθημερινότητα των πολιτών και θα επέτρεπε έστω και συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον, θα συμπαρέσυρε τους Ολάντ και Ρέντσι σε μεγαλύτερη διαφοροποίηση απέναντι στους Μέρκελ-Σόιμπλε. Ολα τα παραπάνω έχουν σχέση συγκοινωνούντων δοχείων με την προοπτική του Brexit: Ακόμη και αν ο Κάμερον αποσπάσει την καλύτερη δυνατή φόρμουλα παραχωρήσεων από τις Βρυξέλλες και ταχθεί υπέρ του Ναι, η αμφισβήτηση της ΕΕ και της Ευρωζώνης σε χώρες του μεγέθους της Γαλλίας και της Ιταλίας θα είναι μια βαρύνουσα παράμετρος ενίσχυσης του ευρωσκεπτικισμού στη Βρετανία, με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αβέβαιο.
Σε περίπτωση όμως πλειοψηφίας υπέρ της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, η πριμοδότηση προς το Εθνικό Μέτωπο, τη Φόρτσα Ιτάλια, τη Λέγκα του Βορρά και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων θα προκαλέσει ντόμινο στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Αλλαγή στην Ισπανία με σεβασμό των συμφωνηθέντων και του υφιστάμενου πλαισίου του Συμφώνου Σταθερότητας δεν νοείται. Ούτε νοούνται ημίμετρα όπως προθεσμία προσαρμογής ή αναπτυξιακές ρήτρες, τη φόρμουλα δηλαδή με την οποία κουκουλώθηκαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή οι αποκλίσεις των προϋπολογισμών Γαλλίας και Ιταλίας για το 2015 και το 2016. Η άκαμπτη στάση του Βερολίνου στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής ως προς την ενιαία εγγύηση τραπεζικών καταθέσεων δεν εμπνέει αισιοδοξία.
kapopoulos@pegasus.gr
