Όταν
οι Κινέζοι υποστήριξαν ότι μία φωτογραφία έχει τη δύναμη χιλίων λέξεων
και μάλιστα σε εποχή που δεν υπήρχε το… internet, άρα δεν είχαμε όσες
οθόνες θέλαμε στη διάθεσή μας, προφανώς και δεν το είπαν στην τύχη.
Έφτανε μια εικόνα του άψυχου κορμιού του Αϊλάν, για να συγκλονιστεί ο
κόσμος και δη ο αθλητικός.Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δημιούργησε έκτακτο ταμείο,
αποδεσμεύοντας 2.000.000 ευρώ, προκειμένου να διοχετευτούν σε
προγράμματα βοήθειας προς τους πρόσφυγες, ενώ η Μπάγερν Μονάχου
ανακοίνωσε δωρεά ύψους 1.000.000 ευρώ, αλλά και ότι θα προσφέρει άλλα
τόσα χρήματα, μέσω διεθνούς φιλικού αγώνα, τα έσοδα του οποίου θα
διατεθούν για τους πρόσφυγες.Σε μια συμβολική κίνηση, οι ποδοσφαιριστές της Μπάγερν θα εισέλθουν στο Allianz Arena, στον επόμενο αγώνα τους για το πρωτάθλημα (στις 12 Σεπτεμβρίου), κρατώντας από τη μια έναν μικρό Γερμανό κι από την άλλη έναν μικρό πρόσφυγα.Υπήρξε ένα κύμα, σαν αυτό που έπνιξε τον μικρό Αϊλάν, συμπάθειας και προσφοράς χρημάτων, από φορείς και οργανώσεις, που αίφνης αντιλήφθηκαν ότι παιδιά πνίγονται στη Μεσόγειο, πως άνθρωποι πεθαίνουν, επιχειρώντας να σωθούν από πόλεις – φαντάσματα, σαν τη Χομς στη Συρία.
Για τους Σύρους η επιλογή είναι: Πεθαίνεις στον τόπο σου, ή μπαίνεις σε ένα φουσκωτό κι αν είσαι τυχερός δεν πνίγεσαι. Το μπρος η Χομς και πίσω ρέμα, είναι το σύγχρονο δίλημμα, μόνο που δεν πρόκειται για απάντηση σε τηλεπαιχνίδι, αλλά σε μια απόφαση (πραγματικά) «ζωής και θανάτου».
Ο κόσμος των σπορ, ο αθλητικός κόσμος, έχει μια ροπή προς τη φιλανθρωπία. Δεν είναι κατ” ανάγκη κακό, όμως είναι πολύ ψεύτικο. Θα είχε πραγματική αξία, αν οι παίκτες της Μπάγερν έβγαιναν στο γήπεδο με μήνυμα στις εμφανίσεις κατά των επεκτατικών ιμπεριαλιστικών πολέμων, κατά συνθηκών όπως το «Δουβλίνο ΙΙ», κατά όλων αυτών που οδηγούν παιδιά στον θάνατο.Ουτοπία και μόνο η σκέψη. Είναι πολλά τα λεφτά και κανείς δεν θέλει την πολιτική στον αθλητισμό. Άλλωστε, όλες οι μεγάλες ομοσπονδίες δίνουν μάχη να κρατήσουν καθαρά τα γήπεδα, από διαμαρτυρόμενους πολίτες. Είναι πολλά τα λεφτά…
Τα χρήματα που παίρνει ο τελευταίος ποδοσφαιριστής της Μπάγερν, ίσως έφταναν για να ζήσει έξι μήνες ολόκληρο το χωριό του Αϊλάν, αλλά ποιος ασχολείται με αυτά; Ο άτυχος πιτσιρικάς, θύμα της αναλγησίας των πολιτικών του κέρδους, σκυλεύεται και μετά θάνατο. Τον πνίγουν για δεύτερη φορά. Χρησιμοποιείται ως φύλλο συκής από τους πλούσιους του πλανήτη, για να δείξουν πόσο αγαπούν τα καημένα τα προσφυγόπουλα. Θα τα κρατήσουν κι από το χέρι και θα μπουν μαζί στο γήπεδο…
Ειρωνεία είναι πως η Εθνική Γερμανίας βρίθει οικονομικών μεταναστών (πρώτης ή δεύτερης γενιάς), προσφύγων κι άλλων που ήταν πιο τυχεροί από τον Αϊλάν. Πού ξέρετε, αν δεν είχε πνιγεί, ίσως σε λίγα χρόνια να ήταν κι ο μικρός μέλος των ακαδημιών της Μπάγερν. Γιατί, αν σ” αυτόν τον κόσμο ξέρεις να τραγουδάς, να κλοτσάς την μπάλα, ή να την καρφώνεις, αν τρέχεις γρήγορα, τότε δεν έχει σημασία η καταγωγή σου. Διαφορετικά, αν είσαι τυχερός, θα γίνουν αγώνες προς τιμήν σου. Αφού πρώτα θα έχεις πνιγεί…
Αντί επιλόγου: Αν τα χρήματα που δίνονται για την ντόπα, εν γνώσει Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (αυτό θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή), δίνονταν σε προγράμματα για τους μετανάστες, σε ενίσχυση των αδύναμων οικονομικά χωρών, θα είχαμε έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς ντοπαρισμένους αθλητές, που κι αυτοί φλερτάρουν με τον θάνατο, θύματα του πάθους για τη δόξα και το χρήμα…
