Πολιτική ορίζεται κύρια ως η τέχνη του προβλέπειν το να εργάζεσαι σήμερα σε αυτό που θα αποτελεί αύριο για τους πιότερους. Αυτό με την σειρά του απαιτεί ο πολιτικός πολιτισμός να είναι διάχυτος σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Πολιτικός με την έννοια της αναγέννησης των ιδεών, πολιτισμός με την έννοια της αισθητικής.Η δε παραγωγή της πολιτικής αυτής πρέπει να υπακούγει στις αρχές του Δημοκρατικού πατριωτισμού, του σεβασμού δηλαδή του Συντάγματος και των νόμων του Κράτους (η περίφημη ρήση θα σας ταράξουμε στην Νομιμότητα) και της διαφύλαξης με κάθε τρόπο , της ενδυνάμωσης με κάθε πολιτικό μέσο όλων των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και δυνατοτήτων τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και σε επίπεδο χώρας .
Ποτέ κανείς μας δεν ισχυρίστηκε πως η Ελληνική Αριστερά είναι ένας καθαγιασμένος χώρος. Φέρει όλη την καχεκτικότητα της Φυλής μας και παράλληλα τις έμφυτες παιδικές της ασθένειες.Ομως και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως στο διάβα του χρόνου πολλοί αριστεροί στάθηκαν με την ίδια γενναιότητα και παρρησία τόσο απέναντι στις προκλήσεις των καιρών, όσο και απέναντι στα λάθη τους.Η αυτοκριτική πάντα ήσαν λυτρωτική τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Η ζωή τραβά πάντα μπροστά και επειδή γνωριζόμαστε πολύ καλα η ελπίδα για μαι καλύτερη καθημερινότητα σε όλα τα επίπεδα, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, είναι αυτή ππου κύρια ρυθμίζει την πολιτική συμπεριφορά ευρύτερων κοινωνικών ομάδων. Οσο η αριστερά αντιπροσωπεύει , εκφράζει τα οράματα, τους ποθους και τις ελπίδες του λαού μας θα είναι στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων, και θα παράγει πολιτική ,θα διαμορφώνει και θα συνδιαμορφώνει εξελίξεις. Στον αντίποδα θα βρίσκεται ουραγός των εξελίξεων , παθητικός παρατηρητής με ελάχιστες δυνατότητες παρέμβασης στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.Τα οράματα, οι πόθοι και οι ελπίδες , ( (Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία. Κοινωνική Απελευθέρωση) οι οποίες έρχονται απο πολύ μακριά και θα πάνε ακόμα πολύ πιο μακριά.
Το 1956 δικάσθηκε ο Μενέλαος Λουντέμης με την κατηγορία των προπαρασκευτικών πράξεων της εσχάτης προδοσίας .Δικάστηκε απο το Εμφυλιοπολεμικό κατεστημένο της Δεξιάς σύμφωνα με το Παρά-Σύνταγμα της και άπαντες οι μάρτυρες κατηγορίας ότι το βιβλίο του Βουρκωμένες Μέρες «προπαγανδίζει τας πολιτικάς του ιδέας, θίγει την έννοια του κράτους, κλονίζει την εμπιστοσύνη του λαού στη Δικαιοσύνη, και καλλιεργεί το μίσος». Σην ερώτηση του εγκάθετου Προέδρου του Δικαστηρίου αν είναι ένοχος απάντησε «Ναι, είμαι ένοχος. Όχι όμως γι’ αυτά που έγραψα, αλλά γι’ αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γι’ αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα όσα έπρεπε να γράψω γι’ αυτούς». Αραγες πόσοι Νοιώθουν φταίχτες για τα όσα δεν έγραψαν, δεν είπαν, δεν έκαναν;
Σε οτι αφορά την διαπραγμάτευση αυτού του εξαμήνου, τι πέτυχε που απέτυχε και γιατί θα συμβούλευα περισσότερο υπομονή και λιγότερο λαϊκισμό. Γιατί συνιστά λαϊκισμό η γενίκευση , ενω παράλληλα η άγνοια , η υπερτίμηση και η υποτίμηση των συνθηκών, των ισορροπιών και των ανταγωνισμών τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο ιστορικά πάντα προκαλούσε παλινωδίες και τραγωδίες.
Το Ελληνικό κράτος εκ της συστάσεως του αποτέλεσε προϊόν εξισορρόπησης διαμετρικά αντίθετων γεωπολιτικών σχεδιασμών και γεωστρατηγικών βλέψεων του Ξένου Παράγοντα Ουσιαστικά ορίστηκε να λειτουργεί ως προτεκτοράτο.Σε αυτή την εξέλιξη οι ελληνικές αστικές ελίτ προσέφεραν τα μέγιστα, τόσο με την καχεκτικότητα τους (απουσία εθνικής συνείδησης και μεταπρατικός χαρακτήρας της οικονομικής τους φύσης), όσο και με την υποταγή τους (παράλληλη δομή επι Ελλαδικής επικράτειας) Το δε εργατικό και κοινωνικό κίνημα παγιδευμένο σε ιδεολογήματα και εμμονές τις πιότερες φορές , ακολουθούσε αμυντική στάση και ποτέ δημιουργική και επιθετική.
Αυτά όλα (Υπανάπτυξη, Αποικία χρέους, Προτεκτοράτο) δεν σπάνε σε μια μέρα και δεν αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού .Αν προστεθούν σε αυτά και οι περιορισμοί της Ε.Ε. και τα όσα λαμβάνουν χώρα στην γειτονιά μας , γίνεται αντιληπτό οτι οι περιπλοκές και οι επιπλοκές δεν αφήνουν χώρο για εύκολες λύσεις και για εύκολες σκέψεις.
Αποχαιρετισμός στα όπλα (που εσίγησαν)
