Η εφαρμογή
των συνθηκών που διέπουν τη λειτουργία της Ευρωζώνης (Σύμφωνο
Σταθερότητας και Δημοσιονομικό Σύμφωνο) δεν μπορεί να είναι αρμοδιότητα
της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που επιλέγεται και διαβουλεύεται με πολιτικά
κριτήρια και δίνει εξηγήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά θα πρέπει να
είναι αρμοδιότητα ενός ανεξάρτητου θεσμού. Τα παραπάνω αποκαλυπτικά που
αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα της Frankfurter Allgemeine δεν είναι απλά
και μόνο σκέψεις του Σόιμπλε αλλά σύμφωνα με το σχετικό δημοσίευμα ένα
σχέδιο δράσης το οποίο ο Ντάισελμπλουμ σκοπεύει να φέρει προς συζήτηση
με την έναρξη της ολλανδικής προεδρίας στις αρχές του 2016.Ετσι μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνεται ότι η άκαμπτη στάση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας απέναντι στην Αθήνα στο πεντάμηνο της διαπραγμάτευσης δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου μιας συνολικής πολιτικής για το μέλλον της Ευρωζώνης. Ο Σόιμπλε δεν θέλησε απλά και μόνο να καταδείξει ότι ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν επηρεάζει την τήρηση των όρων δημοσιονομικής προσαρμογής μιας χώρας που βρίσκεται σε πρόγραμμα χρηματοδότησης, στόχος του είναι η εφαρμογή της άκαμπτης δημοσιονομικής λιτότητας να πάψει να ανήκει στο πεδίο της πολιτικής διαπραγμάτευσης των 19 της Ευρωζώνης!
Είναι προφανές ότι η διετής προθεσμία προσαρμογής του ελλείμματος που δόθηκε στη Γαλλία και η εφαρμογή ρήτρας ανάπτυξης που επιτρέπει την ανάγνωση του προϋπολογισμού της Ιταλίας ως κανονικού ήταν ένα σήμα κινδύνου για τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών. Οσο αυστηρές και άκαμπτες και να είναι οι συνθήκες όταν η τήρησή τους είναι αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που κρίνει με πολιτικά κριτήρια και μάλιστα με πρόεδρο τον Γιούνκερ που από την αρχή της κρίσης ως πρόεδρος του Eurogroup συγκρούστηκε με τη Γερμανία, τότε σε βάθος χρόνου η γερμανική δημοσιονομική αυστηρότητα κινδυνεύει να καταστεί κέλυφος χωρίς περιεχόμενο.
Αυτή η ακραία περιχαράκωση του Σόιμπλε, αν επιχειρηθεί να επιβληθεί στους 19 αλλά και τους 28, θα οδηγήσει σε μια χωρίς προηγούμενο σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες και για το μέλλον της Ευρωζώνης αλλά και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά. Ετσι εξηγείται η διαφοροποίηση της καγκελαρίου από τον υπουργό Οικονομικών, η αντιπαράθεση των Σοσιαλδημοκρατών με τους Χριστιανοδημοκράτες αλλά και η πρόταση Ολάντ για κυβέρνηση της Ευρωζώνης που βρίσκεται στους αντίποδες, καθώς προτάσσει την πολιτική απέναντι στους αυτοματισμούς των συνθηκών. Ολάντ και Ρέντσι, αν θέλουν να επιβιώσουν πολιτικά, είναι υποχρεωμένοι να συγκρουστούν μετωπικά με τα σχέδια Σόιμπλε, τα οποία δίχως υπερβολή είναι πραξικόπημα στην ΕΕ - Ευρωζώνη!
