Ο Αύγουστος του ΣΥΡΙΖΑ

Αγγελική Σπανού Πίσω από κάθε συζήτηση υπάρχει κάτι που δεν συζητιέται. Ισχύει και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η διαπίστωση του Κινέζου στοχαστή. Πίσω από τη θυελλώδη εσωκομματική αντιπαράθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη υπάρχει κάτι που υπερβαίνει το μνημόνιο και το συμβιβασμό με τους πιστωτές. 

Είναι η αναζήτηση της απάντησης στο ερώτημα αν η Αριστερά μπορεί να διαχειριστεί με επιτυχία την εξουσία, όταν οι διεθνείς συσχετισμοί και οι αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες δεν ταιριάζουν στο ιδεολογικό και αξιακό της αφήγημα. Αν, με άλλα λόγια, μπορεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς να περάσει από το φαντασιακό στο πραγματικό, από τη θεωρία στην πράξη και από τον ουρανό στη γη χωρίς να χάσει την ψυχή της.  

 

Ο διχασμός στον ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται με όρους πολιτικού υπερρεαλισμού. Υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα της ελληνικής χρεοκοπίας μέσα σε μια γερμανοκρατούμενη ευρωζώνη που καθοδηγείται από νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και μια άλλη πραγματικότητα στην οποία το χρέος είναι επαχθές, παράνομο και σβήνει με το σφουγγάρι, δεν χρωστάμε-μας χρωστάνε, βρίσκονται εναλλακτικές λύσεις χρηματοδότησης, σημασία έχει το δημοκρατικό και όχι το πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα.

«Ζούμε στη δικτατορία του ευρώ», υποστηρίζει ο Π. Λαφαζάνης της Αριστερής Πλατφόρμας που προτείνει έξοδο από την ευρωζώνη χωρίς να κοιτάζει το χάρτη (πού ακριβώς βρίσκεται η χώρα μας), χωρίς να αναφέρει τις καλύτερες δημοκρατίες από την ευρωπαϊκή (πού άραγε σ αυτόν τον πλανήτη;) και χωρίς να περιγράφει τι θα σημαίνει αυτό για τους κάτω: Τι θα γίνει με τις καταθέσεις τους, με το κόστος ζωής τους, με την δυνατότητα απασχόλησής τους, με την πρόσβαση δωρεάν στα φάρμακα που χρειάζονται. Ποιο θα είναι το τίμημα γι' αυτούς και ποιο το όφελος για τους πάνω, για τους μεγαλοφοροφυγάδες - μεγαλοκαταθέτες εξωτερικού, για λαθρέμπορους, κερδοσκόπους και παρακρατικούς καπιταλιστές.

Η εσωτερική σύγκρουση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά την οικονομία και τους τρόπους ανάκαμψής της,
ούτε προτάσεις για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης. Φυσικά, δεν αφορά μεταρρυθμίσεις για να αλλάξει το κράτος, το ασφαλιστικό, το φορολογικό, το σύστημα απονομής Δικαιοσύνης, για να σπάσουν καρτέλ-μονοπώλια και οι κλειστές δομές της οικονομίας, για να αποκτήσουμε ένα προοδευτικό εκπαιδευτικό σύστημα και αταξικό σύστημα υγείας. Η σύγκρουση είναι αυτοαναφορική και εξαντλείται στην αγωνία της δικαίωσης, στην αναζήτηση της ιδεολογικής καθαρότητας, στο κυνήγι της χίμαιρας, στην ηθικολογία, στην απονομή βραβείων αριστεροσύνης, στην εκτόνωση μιας σωρευμένης έντασης μέσα από το βάθος μιας ιστορίας που δεν τη διαβάζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο - και κάποιοι δεν τη διαβάζουν καν, μόνο τη φαντάζονται.

Η Αριστερά και βέβαια μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά την εξουσία, ακόμη και όταν οι διεθνείς συσχετισμοί και οι αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες δεν ταιριάζουν στο ιδεολογικό και αξιακό της αφήγημα. Αρκεί να μην αναλώνεται στη νομή ρόλων και αξιωμάτων, να μην αλέθεται στο μύλο του πελατειασμού, να αναγνωρίζει την πραγματικότητα και να εκφράζει την ευαισθησία της επιμερίζοντας δικαιότερα τα βάρη - στηρίζοντας αυτούς που έχουν ανάγκη και υποχρεώνοντας την ελίτ να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν. Αρκεί να ξέρει τι δεν πήγε καλά και φτάσαμε ως εδώ, να μην εξιδανικεύει το έθνος και το κράτος, να αποδέχεται ότι η οικονομική επιτυχία είναι προϋπόθεση για την κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ η συνθηματολογία δεν φέρνει πόρους ούτε δουλειές.
Ρομαντισμός δεν είναι μόνο να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο αλλά και να τον καταλάβεις για να υπάρξεις μέσα σ’ αυτόν χωρίς να χάσεις την επιθυμία της αλλαγής του.