Ο πιο σκληρός αντίπαλος της νέας ελληνικής κυβέρνησης είναι το
Βερολίνο. Πουθενά αλλού δεν είναι τόσο ανεξίτηλες οι «κόκκινες» γραμμές
όχι μόνο στο θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους, αλλά κυρίως στο θέμα της
επιμονής στην πολιτική της λιτότητας.
Στο Παρίσι, όμως, και στις χώρες των PIΙGS -αν θυμάστε το υποτιμητικό ακρωνύμιο που σημαίνει «γουρούνια» και εφηύρε ο αγγλοσαξονικός Τύπος για τις χώρες της κρίσης το 2010- τα… συναισθήματα έναντι της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεικτά. Από μια μεριά υπάρχει η κρυφή ελπίδα ότι με πολιορκητικό κλοιό την Ελλάδα θα μπορούσε να επιτευχθεί μια αλλαγή πολιτικής κόντρα στο Βερολίνο, ώστε να ανακάμψουν οι στάσιμες οικονομίες κυρίως της Γαλλίας και της Ιταλίας, κάτι που θα είχε μακροπρόθεσμα θετικό αντίκτυπο και στις νυν κυβερνήσεις του Παρισιού και της Ρώμης.
Από την άλλη υπάρχει ένας κρυφός διπλός φόβος: είτε -ο οικονομικός- ότι η Ελλάδα θα σπάσει τα μούτρα της και η αναταραχή που θα προκαλέσει αυτή η σύγκρουση στις αγορές θα αναζωπυρώσει την κρίση στις δικές τους χώρες, είτε -ο πολιτικός- ότι αυτοί οι «άπειροι αριστεροί ριζοσπάστες» θα τα καταφέρουν εκεί που απέτυχε η «κλασική» σοσιαλδημοκρατία.
Μπαλή Κάκη
- Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται ως αστάθμητος κίνδυνος για το γερμανικό δόγμα πανευρωπαϊκής δημοσιονομικής εξυγίανσης και όχι ως εναλλακτική στη διαχείριση της ευρωκρίσης.Με δεδομένο ότι η Γερμανία κυβερνιέται από έναν μεγάλο συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών, ενώ η Αριστερά δεν παίζει κυρίαρχο ρόλο ως πολύ μικρή αξιωματική αντιπολίτευση, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται πρωτίστως ως αστάθμητος κίνδυνος για το γερμανικό δόγμα της πανευρωπαϊκής δημοσιονομικής εξυγίανσης κι όχι ως εναλλακτική στη σημερινή διαχείριση της ευρωκρίσης.
Στο Παρίσι, όμως, και στις χώρες των PIΙGS -αν θυμάστε το υποτιμητικό ακρωνύμιο που σημαίνει «γουρούνια» και εφηύρε ο αγγλοσαξονικός Τύπος για τις χώρες της κρίσης το 2010- τα… συναισθήματα έναντι της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεικτά. Από μια μεριά υπάρχει η κρυφή ελπίδα ότι με πολιορκητικό κλοιό την Ελλάδα θα μπορούσε να επιτευχθεί μια αλλαγή πολιτικής κόντρα στο Βερολίνο, ώστε να ανακάμψουν οι στάσιμες οικονομίες κυρίως της Γαλλίας και της Ιταλίας, κάτι που θα είχε μακροπρόθεσμα θετικό αντίκτυπο και στις νυν κυβερνήσεις του Παρισιού και της Ρώμης.
Από την άλλη υπάρχει ένας κρυφός διπλός φόβος: είτε -ο οικονομικός- ότι η Ελλάδα θα σπάσει τα μούτρα της και η αναταραχή που θα προκαλέσει αυτή η σύγκρουση στις αγορές θα αναζωπυρώσει την κρίση στις δικές τους χώρες, είτε -ο πολιτικός- ότι αυτοί οι «άπειροι αριστεροί ριζοσπάστες» θα τα καταφέρουν εκεί που απέτυχε η «κλασική» σοσιαλδημοκρατία.
Προσδοκίες
Εξαιρετικό ενδιαφέρον, πάντως, έχει η κατ' αρχήν στήριξη που εκφράζουν επιφανή στελέχη των σοσιαλιστών -π.χ. ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας τους Μπρούνο Λε Ρου- σε πολλές απόψεις της ελληνικής κυβέρνησης: «Το χρέος πρέπει να αναδιαρθρωθεί, θα πρέπει να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» δήλωσε στις αρχές της εβδομάδας.Για τις συντηρητικές κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, πάλι, που έχουν μπροστά τους εκλογές το 2015, ακόμη και μια πολύ περιορισμένη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους είναι κίνδυνος - θάνατος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο σκληρές προειδοποιήσεις προς την Αθήνα έφταναν προεκλογικά από τη Μαδρίτη και τη Λισσαβώνα.Ειδική περίπτωση είναι η βόρεια χώρα των PIIGS, η Ιρλανδία. Εκεί μια πιθανή επιτυχία της Ελλάδας προκαλεί προσδοκίες και στην κυβέρνηση και στην αριστερή αντιπολίτευση. Κι αν το δεύτερο θεωρείται δεδομένο, το πρώτο έχει τη δική του εξήγηση. Η Ιρλανδία μπορεί να βγήκε στην ώρα της από το δικό της Μνημόνιο και να έχει έναν αξιοπρεπή ρυθμό ανάπτυξης, πλην όμως φορτώθηκε ένα απίστευτο δημόσιο χρέος -από τα μνημονιακά δάνεια- για να σώσει τις τράπεζές της και θα εκμεταλλευόταν ευχαρίστως μια ελληνική επιτυχία για να το αναδιαπραγματευτεί.Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που όλες οι παραπάνω χώρες παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα με το ίδιο ενδιαφέρον που δείχνουν στη δική τους εσωτερική πολιτική.Μπαλή Κάκη
