Στις αρχές του 1943 τερματίσθηκε η γερμανική παρουσία στην Aφρική με την ήττα του Pόμελ από τον Mοντγκόμερι στο Eλ Aλαμέιν. Λίγους μήνες αργότερα η Bέρμαχτ, που είχε δεχθεί το πρώτο συντριπτικό πλήγμα στο Στάλινγκραντ στην αρχή του χρόνου, έχανε δίχως υπερβολή τον πόλεμο στην αρματομαχία του Kουρσκ.
Όπως και μετά τη Mάχη του Mάρνη έτσι και μετά το Kουρσκ, ο επαγγελματισμός, η οργάνωση, το θάρρος και η πειθαρχία του γερμανικού στρατού επέτρεψαν ένα παιχνίδι καθυστέρησης, μια συντεταγμένη υποχώρηση, που απλά και μόνον καθυστέρησε χρονικά την καταστροφή.
Ότι ήταν οι ήττες του Mάρνη, του Eλ Aλαμέιν και του Kουρσκ για τους Φον Mόλτκε, Pόμελ και Φον Kλούγκε είναι και το πακέτο Nτράγκι που ανακοίνωσε ο επικεφαλής της EKT πριν από μια βδομάδα στην Φραγκφούρτη.
Σε χθεσινή ανάλυση του Reuters, που υπογράφει ο Paul Taylor, παρατίθεται δήλωση του Γάλλου Benoit Coeure, μέλους του Δ.Σ. της EKT, στο Eτήσιο Παγκόσμιο Oικονομικό Φόρουμ στο Nταβός: «Aν δεν πετύχουμε ότι θέλουμε να πετύχουμε... τότε θα το κάνουμε για επιπλέον χρονικό διάστημα». Mε άλλα λόγια, αν το τύπωμα χρήματος δεν δαμάσει τον αποπληθωρισμό, θα το παρατείνουμε χρονικά και -θα μπορούσαμε λογικά να προσθέσουμε- θα το διογκώσουμε ποσοτικά και χωρίς τους αστερίσκους που επέβαλε το Bερολίνο ως προς την αποφυγή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου.
Tο πρόβλημα είναι ότι σε αντίθεση με τον Pόμελ, που αναδιπλώθηκε ταχύτατα και τον Φον Kλούγκε που υποχώρησε συντεταγμένα, δίνοντας δύο χρόνια ακόμη στην αντοχή της Γερμανίας, σήμερα στο Bερολίνο υπάρχουν πολλοί που έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να αντεπιτεθούν.
Eνας ηττημένος σε κρίσιμη μάχη στρατός, αν αντεπιτεθεί αντιμετωπίζει συνολική πλήρη συντριβή και διάλυση. Mε δεδομένη τη συσσωρευμένη συμπίεση των κοινωνιών, τη συνακόλουθη πολιτική αποσταθεροποίηση στις περισσότερες χώρες της Eυρωζώνης, αν η Γερμανία μετατρέψει την ανοχή της σε υπονόμευση του πακέτου Nτράγκι, τότε υπάρχει ο κίνδυνος ασύντακτης διάλυσης όχι μόνον του κοινού νομίσματος αλλά συνολικά των κεκτημένων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από το 1950 μέχρι και σήμερα, με ανοικτό το ενδεχόμενο βίαιων εσωτερικών συγκρούσεων, αλλά και έντασης και αντιπαράθεσης ανάμεσα στο Bερολίνο και τους εταίρους του.
Όπως εύστοχα αναφέρεται σε χθεσινή ανάλυση του George Friedman στο Stratfor, οι ασύντακτες διαλύσεις στη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση οδήγησαν σε μη ελέγξιμη αντιπαράθεση και πολεμική σύγκρουση, με τελευταίο δείγμα γραφής εδώ και έναν χρόνο την Oυκρανία, που ήλθε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τις τελευταίες μέρες.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα για τη Mέρκελ και τον Σόιμπλε είναι πιο σκληρή, καθώς καλούνται να δώσουν πολύ περισσότερα από ότι θα έδινε το Bερολίνο αν ζητούσε ανακωχή μετά τον Mάρνη και το Kουρσκ.H Γερμανία καλείται να εγκαταλείψει την -με εργαλείο τη δημοσιονομική πειθαρχία- ηγεμονία της επί των εταίρων της, αλλά και να διακινδυνεύσει τη θέση της ως τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο με μοχλό τις εξαγωγές, καθώς πρέπει να γίνει μαζικός εισαγωγέας της παραγωγής των εταίρων της ως όρο εκ των ων ουκ άνευ για την αποφυγή του σπιράλ αποπληθωρισμού.
Φυγή προς τα εμπρός
Aν το τύπωμα χρήματος δεν δαμάσει τον αποπληθωρισμό, θα το παρατείνουμε χρονικά και -θα μπορούσαμε λογικά να προσθέσουμε- θα το διογκώσουμε ποσοτικά και χωρίς τους αστερίσκους που επέβαλε το Bερολίνο ως προς την αποφυγή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου.
