Μοιάζει με ειρωνεία της Ιστορίας. Η διαμάχη για τον κορυφαίο πολιτειακό
θεσμό -με το αυταπόδεικτο, τεράστιο συμβολικό βάρος, αλλά με
απισχνασμένο πολιτικό περιεχόμενο- και την εκλογή του προσώπου που θα
τον σαρκώσει συνιστά μείζονα απειλή για την πορεία της χώρας και το
μέλλον των πολιτών της.Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης, των δύο πολιτικών αρχηγών της
συγκυβέρνησης, να επιταχύνουν τις εξελίξεις, αξιώνοντας την εκλογή του
νέου Προέδρου της Δημοκρατίας πολύ νωρίτερα από το χρονικό σημείο που
έχει προβλέψει ο συνταγματικός νομοθέτης, εξηγήθηκε πολιτικά ως
αποσκοπούσα στην άρση της αβεβαιότητας και της πολιτικής ρευστότητας και
αστάθειας, την οποία προκαλεί η αξιωματική αντιπολίτευση -όπως
εγκαλείται- με την άρνησή της να στέρξει σε μια συναινετική εκλογή στον
πρέποντα χρόνο, αλλά και τη ρητορική της η οποία δεν συνάδει με τις
προτεραιότητες των εταίρων της χώρας και των δανειστών της.
Βεβαίως, ο συνταγματικός νομοθέτης του 1974 -ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Τσάτσος- δεν ενσωμάτωσε στο Σύνταγμα του 1975 χωρίς λόγο την πρόβλεψη για άμεση προσφυγή σε εκλογές, συνεπεία αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.Εδινε μια δικλίδα ασφαλείας στο σύστημα, καθώς η διάρκεια της προεδρικής θητείας δεν συμπίπτει με τον κυβερνητικό κύκλο, προκειμένου να υπερβεί μια κατάσταση εντροπίας, πριν μετατραπεί σε μείζονα κρίση, θεσμική και πολιτική.
Ωστόσο, στις παρούσες συνθήκες η προσφυγή στις κάλπες, όποιος λόγος κι αν την προκαλεί, μοιάζει με πορεία στην έρημο και υπ’ αυτήν την έννοια η απόφαση των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου συνιστά μια κίνηση υψηλού ρίσκου, ικανή να προκαλέσει ένα ατύχημα που δεν θα έπρεπε να συμβεί, καθώς οι συνέπειες δεν περιορίζονται στην απλή εναλλαγή κομμάτων στους κυβερνητικούς θώκους, αλλά εκτείνονται σε όλο το εύρος της εθνικής υπόστασης.
Η αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στην τρέχουσα συγκυρία, επειδή δεν θα αθροισθούν 180 θετικές ψήφοι, δεν συνιστά ευκαιρία απαλλαγής από μια κακή κυβέρνηση, όπως εκτιμάται από ορισμένες πλευρές.Αντιθέτως, ισοδυναμεί με ταχεία και ανεξέλεγκτη κατολίσθηση της χώρας σε καταστάσεις που έως τώρα έχει αποφύγει, αναλώμασι της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού. Και τούτο διότι η ολοκλήρωση του κύκλου, ο οποίος με πρωτοβουλία της συγκυβέρνησης άνοιξε χθες, συμπίπτει χρονικά με το τέλος της δίμηνης τεχνικής παράτασης της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, που αποφάσισε το Eurogroup.
Διαγράφεται ο κίνδυνος με το πέρας της διαδικασίας η χώρα να βρεθεί δίχως κυβέρνηση, αλλά και χωρίς το «δίχτυ ασφαλείας» που θα εξασφαλίζει μια τελική συμφωνία με δανειστές και εταίρους.
Το αντικειμενικό αυτό γεγονός καθιστά την προεδρική εκλογή ένα οιονεί δημοψήφισμα, στο οποίο καλούνται να ψηφίσουν 300 για να δεσμεύσουν εκατομμύρια...Την 29η Δεκεμβρίου, όταν θα έχει ολοκληρωθεί και η τρίτη ψηφοφορία, όλοι -εντός κι εκτός της χώρας- θα ψάχνουν την απάντηση σε ένα ερώτημα που δεν θα έχει καν τεθεί!
Δ.Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - dhatz@naftemporiki.gr
Βεβαίως, ο συνταγματικός νομοθέτης του 1974 -ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Τσάτσος- δεν ενσωμάτωσε στο Σύνταγμα του 1975 χωρίς λόγο την πρόβλεψη για άμεση προσφυγή σε εκλογές, συνεπεία αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.Εδινε μια δικλίδα ασφαλείας στο σύστημα, καθώς η διάρκεια της προεδρικής θητείας δεν συμπίπτει με τον κυβερνητικό κύκλο, προκειμένου να υπερβεί μια κατάσταση εντροπίας, πριν μετατραπεί σε μείζονα κρίση, θεσμική και πολιτική.
Ωστόσο, στις παρούσες συνθήκες η προσφυγή στις κάλπες, όποιος λόγος κι αν την προκαλεί, μοιάζει με πορεία στην έρημο και υπ’ αυτήν την έννοια η απόφαση των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου συνιστά μια κίνηση υψηλού ρίσκου, ικανή να προκαλέσει ένα ατύχημα που δεν θα έπρεπε να συμβεί, καθώς οι συνέπειες δεν περιορίζονται στην απλή εναλλαγή κομμάτων στους κυβερνητικούς θώκους, αλλά εκτείνονται σε όλο το εύρος της εθνικής υπόστασης.
Η αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στην τρέχουσα συγκυρία, επειδή δεν θα αθροισθούν 180 θετικές ψήφοι, δεν συνιστά ευκαιρία απαλλαγής από μια κακή κυβέρνηση, όπως εκτιμάται από ορισμένες πλευρές.Αντιθέτως, ισοδυναμεί με ταχεία και ανεξέλεγκτη κατολίσθηση της χώρας σε καταστάσεις που έως τώρα έχει αποφύγει, αναλώμασι της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού. Και τούτο διότι η ολοκλήρωση του κύκλου, ο οποίος με πρωτοβουλία της συγκυβέρνησης άνοιξε χθες, συμπίπτει χρονικά με το τέλος της δίμηνης τεχνικής παράτασης της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, που αποφάσισε το Eurogroup.
Διαγράφεται ο κίνδυνος με το πέρας της διαδικασίας η χώρα να βρεθεί δίχως κυβέρνηση, αλλά και χωρίς το «δίχτυ ασφαλείας» που θα εξασφαλίζει μια τελική συμφωνία με δανειστές και εταίρους.
Το αντικειμενικό αυτό γεγονός καθιστά την προεδρική εκλογή ένα οιονεί δημοψήφισμα, στο οποίο καλούνται να ψηφίσουν 300 για να δεσμεύσουν εκατομμύρια...Την 29η Δεκεμβρίου, όταν θα έχει ολοκληρωθεί και η τρίτη ψηφοφορία, όλοι -εντός κι εκτός της χώρας- θα ψάχνουν την απάντηση σε ένα ερώτημα που δεν θα έχει καν τεθεί!
Δ.Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - dhatz@naftemporiki.gr
