Στο Ιράκ οι ΗΠΑ στήριξαν το καθεστώς Αλ Μαλίκι, ο οποίος περιθωριοποίησε τους σουνίτες, ενώ στη Συρία υποστήριξαν τους αντιπάλους του Άσαντ, ανοίγοντας τον δρόμο στους φανατικούς ισλαμιστές. Αλλά και στη Βόρεια Αφρική την ίδια στρατηγική του χάους ακολούθησαν σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία και η Βρετανία, ενώ στην Ουκρανία η Ουάσιγκτον μαζί με το Βερολίνο, τουλάχιστον στην αρχική φάση, άνοιξαν τον δρόμο της περικύκλωσης της Ρωσίας σε μια χώρα που είχε καταστεί από τη Μόσχα ενεργειακός κόμβος. Κι ενώ δεν είχαν περάσει παρά λίγα χρόνια από το προηγούμενο της Γεωργίας, νόμιζαν ότι ο Πούτιν θα παραμείνει απαθής και θα αρκεστεί στην επαναπροσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία.
Σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ κρύβονταν πίσω από την αναθεώρηση του \status quo, με εμφανή στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και τη διασφάλιση των ενεργειακών δρόμων. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πούτιν ή το καθεστώς Άσαντ δεν έχουν τις δικές τους ευθύνες, κυρίως για τα απολυταρχικά χαρακτηριστικά τους. Ωστόσο ούτε η Μόσχα ούτε η Δαμασκός επιχείρησαν να μεταβάλουν το status quo και τις ισορροπίες ισχύος. Στον ρόλο των αναθεωρητικών δυνάμεων είναι κατά κύριο λόγο το ΝΑΤΟ ή οι κύριες χώρες της συμμαχίας ή ακόμη χώρες που ανήκουν στην επιρροή τους.
Επομένως φαντάζει μάλλον ειρωνεία η ημερήσια διάταξη της συνόδου του ΝΑΤΟ: "Οικοδομώντας τη σταθερότητα σε έναν απρόβλεπτο κόσμο". Το ΝΑΤΟ σχεδιάζει δύναμη ταχείας επέμβασης, εγκαθιστά πυραυλικά συστήματα γύρω από τη Ρωσία, ενώ ετοιμάζει αύξηση των αμυντικών δαπανών για να αντιμετωπίσει τη ρωσική απειλή, όπως ισχυρίζεται, και τα "αποτυχημένα κράτη". Η ψυχροπολεμική αυτή φρασεολογία δείχνει τη νεοαποικιακού χαρακτήρα στρατηγική του ΝΑΤΟ κατά ευθεία παράκαμψη του ΟΗΕ και των θεσμών της διεθνούς κοινότητας των πολιτισμένων κρατών.
Με τη στρατηγική του χάους ανοίγουν νέες πληγές, τροφοδοτώντας περιφερειακές συγκρούσεις, από τις οποίες ξεπηδούν ακόμη πιο ακραίες δυνάμεις, όπως οι τζιχαντιστές, αναγκάζοντας την Ουάσιγκτον να καθίσει τελικά στο ίδιο τραπέζι με άλλοτε άσπονδους εχθρούς της, όπως η Τεχεράνη, προκειμένου να αναχαιτίσουν την προέλαση των δυνάμεων της μισαλλοδοξίας.
Το ΝΑΤΟ επιβάλλει ή τροφοδοτεί, με τον έναν ή άλλο τρόπο, τη στρατηγική του χάους και στη συνέχεια εμφανίζεται ως τιμωρός ή ως εγγυητής της σταθερότητας! Αυτός, όμως, είναι ο ρόλος που δίνουν στον εαυτό τους οι αυτοκρατορίες, όχι δυνάμεις της σταθερότητας, του διεθνούς δικαίου, του διαλόγου και της ειρηνικής συνύπαρξης.
