Ολοι όσοι δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία Ερντογάν εστιάζουν στις αρνητικές παρενέργειες της εμπλοκής του στη Μέση Ανατολή. Ετσι αγνοούν ή επιλέγουν σκοπίμως να υποβαθμίσουν μια σταθερά της πολιτικής στην Τουρκία, τη σχέση συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα στην εσωτερική πολιτική και την περιφερειακή και διεθνή πολιτική.
Μετά την περίοδο απομόνωσης-ουδετερότητας της χώρας από το 1923 μέχρι το 1945, οι κληρονόμοι του Κεμάλ έστησαν τις διεθνείς και περιφερειακές συμμαχίες τους με κύριο στόχο να αποκτήσει το κοσμικό καθεστώς διεθνές στήριγμα. Με άλλοθι τη Σοβιετική Ενωση και την επεκτατική πολιτική της, ήταν και η μόνη πρώτη μουσουλμανική χώρα που προσχώρησε στο ΝΑΤΟ, στο Συμβούλιο της Ευρώπης και υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με την ΕΟΚ.
Επιπλέον, η συμμαχία με το Ισραήλ έγινε με κοινό παρονομαστή την αίσθηση απομόνωσης και των δύο χωρών σε μια αραβική μουσουλμανική Μέση Ανατολή, όπου ακόμη και τα ριζοσπαστικά εθνικιστικά κινήματα και καθεστώτα είχαν σαφείς αναφορές στην ισλαμική ταυτότητα και παράδοση.
Την παραπάνω παράδοση συνέχισε και συνεχίζει ο Ερντογάν. Για να εκφράζει με αξιοπιστία και να συγκρατεί σε μετριοπαθή έκφραση τις πολιτικές και κοινωνικές ισλαμικές ευαισθησίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπατριωτών του, είναι υποχρεωμένος να αναζητεί ηγετικό ρόλο στο σουνιτικό Ισλάμ, γιατί σε αντίθετη περίπτωση αργά ή γρήγορα η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα θα αναζητούσαν τη δική τους επιρροή στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι η μόνη χώρα που κινδυνεύει από την εμπλοκή της στη Μέση Ανατολή, καθώς σε άλλη μορφή και σε διαφορετικό βαθμό το ίδιο ισχύει για τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα αλλά και για το Ιράν.
Ο Ερντογάν με τη στήριξη που παρέχει στη Μουσουλμανική Αδελφότητα, στη Χαμάς και στην ISIS διασφαλίζει το μονοπώλιο του πολιτικού Ισλάμ εντός συνόρων, με υψηλό κίνδυνο εκτός.
Kapopoulos@pegasus.gr
Γ.ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ-ΕΘΝΟΣ
