Υπάρχουν σημάδια που με το κύλισμα του χρόνου αποκτούν αλάνθαστη διάσταση.Όσο αυξάνει η κηδεμονία μιας χώρας τόσο διογκώνεται η απομείωση της ισχύος των αντιπροσωπευτικών θεσμών που αυτή διαθέτει ως απόρροια της εποπτείας αυτής.
Ταυτόχρονα οι ντόπιες ελίτ (οι οποίες και δεν έφεραν διαμορφωμένη Εθνική συνείδηση σε καμιά χρονική περίοδο του Ελληνισμού) χάνουν την αίσθηση του εθνικού χώρου δεν συνδέονται με την τύχη του εγχώριου γίγνεσθαι και αποκτούν μια υπερεθνική διόπτευση υποτασσόμενες στα κελεύσματα που το μητροπολιτικό κέντρο εκπέμπει προς την περιφέρεια του. Οι ντοπιες ελίτ δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, ορίζονται ως εκείνα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα που θεωρούν επι το πλείστον τις τεκτονικές μεταβολές ως πηγή κινδύνου. Εύλογος λοιπόν ο φόβος τους οτι σε ένα πολύ ρευστό περιβάλλον εάν δεν παγιωθεί και δεν τροφοδοτηθεί με πολιτικά καύσιμα η εκάστοτε πολιτική της εκπροσώπηση (η οποία και ουσιαστικά νομιμοποιεί τις όποιες διεκδικήσεις τους και περιβάλει με τον δημοκρατικό μανδύα τα προνόμια τους) θα καταρρεύσει συμπαρασύροντας την μαζί της.Πρόκειται λοιπόν για μια ισορροπία τρόμου της οποία άμεση συνέπεια είναι η εκχώρηση και των τελευταίων ψιχίων εθνικής κυριαρχίας στο όνομα κοντόθωρων λογικών .
Ενα ακόμα χαρακτηριστικό των ελίτ αυτών είναι και η άρνηση του πολυπολιτισμού ο οποίος αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του δημοκρατικού γίγνεσθαι. Επειδή πολλοί αρέσκονται στην διαστρέβλωση οφείλουμε με τρόπο εμφατικό να καταγράψουμε πως ο πολυπολιτισμός δεν είναι μια έννοια άγνωστη για τον Ελληνισμό, επουδενί επίσης δεν ανάγεται σε έναν ισοπεδωτικό μηχανισμό όπου η κάθε οντότητα απεκδύεται του συνόλου των εθνικών χαρακτηριστικών που διαθέτει στο όνομα του όποιου ορθολογισμού.
Ο Βενιζελισμός ως πολιτικός όρος σήμαινε την δημιουργία ενός πανίσχυρου Εθνικού κράτους, το οποίο θα διέθετα αξιόπιστο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος και θα αποτελούσε την απόλυτη εγγύηση του δημοκρατικού χαρακτήρα του πολιτεύματος .Το δε αυτό Εθνικό κέντρο θα συνένωνε θα οργάνωνε και θα προστάτευε τον Ελληνισμό στα γεωγραφικά εκείνα σημεία εκείνα στα οποία διέθετε προϊστορική παρουσία.Ουσιαστικά δηλαδή Ισχυρό Κράτος-Ισχυρό Εθνος-Εθνική Στρατηγική και Εθνικό Σχέδιο για την υλοποίηση της
Τούτων λεχθέντων προκύπτει πως η οποία πολιτική μεταβολή η οποία θα παραμείνει σε επίπεδο εναλλαγής προσώπων και δεν θα σημάνει την εκ βάθρων αναδιάρθρωση της Ελληνικής Κοινωνίας στα σύγχρονα δεδομένα, θα αποτελεί κενό γραμμα. Ως τέτοιο δε θα παράγει απλά την διαιώνιση της συμμετοχής στο γίγνεσθαι (εντός και εκτός) με όρους υποτέλειας και υποταγής και όχι με όρους ισοτιμίας.
Η Μικρασία και ο Πόντος έπεσαν θύματα των ανωτέρω λογικών.Ο Ελληνισμός της Μέσης Ανατολής και της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης έλαχε να χαρεί την ίδια μοίρα.Ο εκτουρκισμός με τον ψευτομανδυα της Ελληνοτουρκικής φιλίας ενδεδυμένος απόρροια τους, η δε απεμπόληση της κοινής ιστορικής μοίρας των λαών της Ανατολίας νομοτελειακή εξέλιξη.
Λυπηρό μα όσοι παραδίδουν διαπιστευτήρια υποταγής θα καλούνται και θα καλούνται εκ νέου να τα ανανεώνουν , υπογράφοντες συνεχώς δηλώσεις μετάνοιας για το ένοχο παρελθόν τους.Η Μοίρα του Δηλωσία προδιαγεγραμμένη, δεν αποτελεί εχέγγυο για κανέναν στον χρόνο και τον χρόνο μόνη του έξοδος, η τελευταία έξοδος η κάθοδος στον λαό , η ανάκτηση της λαϊκής συναίνεσης και της εθνικής συνοχής με όρους πολιτικού πολιτισμού στην βάση του δημοκρατικού πατριωτισμού.
Ταυτόχρονα οι ντόπιες ελίτ (οι οποίες και δεν έφεραν διαμορφωμένη Εθνική συνείδηση σε καμιά χρονική περίοδο του Ελληνισμού) χάνουν την αίσθηση του εθνικού χώρου δεν συνδέονται με την τύχη του εγχώριου γίγνεσθαι και αποκτούν μια υπερεθνική διόπτευση υποτασσόμενες στα κελεύσματα που το μητροπολιτικό κέντρο εκπέμπει προς την περιφέρεια του. Οι ντοπιες ελίτ δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, ορίζονται ως εκείνα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα που θεωρούν επι το πλείστον τις τεκτονικές μεταβολές ως πηγή κινδύνου. Εύλογος λοιπόν ο φόβος τους οτι σε ένα πολύ ρευστό περιβάλλον εάν δεν παγιωθεί και δεν τροφοδοτηθεί με πολιτικά καύσιμα η εκάστοτε πολιτική της εκπροσώπηση (η οποία και ουσιαστικά νομιμοποιεί τις όποιες διεκδικήσεις τους και περιβάλει με τον δημοκρατικό μανδύα τα προνόμια τους) θα καταρρεύσει συμπαρασύροντας την μαζί της.Πρόκειται λοιπόν για μια ισορροπία τρόμου της οποία άμεση συνέπεια είναι η εκχώρηση και των τελευταίων ψιχίων εθνικής κυριαρχίας στο όνομα κοντόθωρων λογικών .Ενα ακόμα χαρακτηριστικό των ελίτ αυτών είναι και η άρνηση του πολυπολιτισμού ο οποίος αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του δημοκρατικού γίγνεσθαι. Επειδή πολλοί αρέσκονται στην διαστρέβλωση οφείλουμε με τρόπο εμφατικό να καταγράψουμε πως ο πολυπολιτισμός δεν είναι μια έννοια άγνωστη για τον Ελληνισμό, επουδενί επίσης δεν ανάγεται σε έναν ισοπεδωτικό μηχανισμό όπου η κάθε οντότητα απεκδύεται του συνόλου των εθνικών χαρακτηριστικών που διαθέτει στο όνομα του όποιου ορθολογισμού.
Ο Βενιζελισμός ως πολιτικός όρος σήμαινε την δημιουργία ενός πανίσχυρου Εθνικού κράτους, το οποίο θα διέθετα αξιόπιστο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος και θα αποτελούσε την απόλυτη εγγύηση του δημοκρατικού χαρακτήρα του πολιτεύματος .Το δε αυτό Εθνικό κέντρο θα συνένωνε θα οργάνωνε και θα προστάτευε τον Ελληνισμό στα γεωγραφικά εκείνα σημεία εκείνα στα οποία διέθετε προϊστορική παρουσία.Ουσιαστικά δηλαδή Ισχυρό Κράτος-Ισχυρό Εθνος-Εθνική Στρατηγική και Εθνικό Σχέδιο για την υλοποίηση της
Τούτων λεχθέντων προκύπτει πως η οποία πολιτική μεταβολή η οποία θα παραμείνει σε επίπεδο εναλλαγής προσώπων και δεν θα σημάνει την εκ βάθρων αναδιάρθρωση της Ελληνικής Κοινωνίας στα σύγχρονα δεδομένα, θα αποτελεί κενό γραμμα. Ως τέτοιο δε θα παράγει απλά την διαιώνιση της συμμετοχής στο γίγνεσθαι (εντός και εκτός) με όρους υποτέλειας και υποταγής και όχι με όρους ισοτιμίας.
Η Μικρασία και ο Πόντος έπεσαν θύματα των ανωτέρω λογικών.Ο Ελληνισμός της Μέσης Ανατολής και της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης έλαχε να χαρεί την ίδια μοίρα.Ο εκτουρκισμός με τον ψευτομανδυα της Ελληνοτουρκικής φιλίας ενδεδυμένος απόρροια τους, η δε απεμπόληση της κοινής ιστορικής μοίρας των λαών της Ανατολίας νομοτελειακή εξέλιξη.
Λυπηρό μα όσοι παραδίδουν διαπιστευτήρια υποταγής θα καλούνται και θα καλούνται εκ νέου να τα ανανεώνουν , υπογράφοντες συνεχώς δηλώσεις μετάνοιας για το ένοχο παρελθόν τους.Η Μοίρα του Δηλωσία προδιαγεγραμμένη, δεν αποτελεί εχέγγυο για κανέναν στον χρόνο και τον χρόνο μόνη του έξοδος, η τελευταία έξοδος η κάθοδος στον λαό , η ανάκτηση της λαϊκής συναίνεσης και της εθνικής συνοχής με όρους πολιτικού πολιτισμού στην βάση του δημοκρατικού πατριωτισμού.
Σχόλιο σε άρθρο του Σάββα Καλεντερίδη στην Εφημερίδα Δημοκρατία
*Πολυπολιτισμός – καταστροφή του ιθαγενούς πολιτισμού, αντικατάσταση ενός ενιαίου εθνικού πολιτισμού με θρύψαλα από τους ξένους πολιτισμούς, πολτός πολιτισμών όπου εξαφανίζεται ο γηγενής πολιτισμός
*Πολυπολιτισμός – καταστροφή του ιθαγενούς πολιτισμού, αντικατάσταση ενός ενιαίου εθνικού πολιτισμού με θρύψαλα από τους ξένους πολιτισμούς, πολτός πολιτισμών όπου εξαφανίζεται ο γηγενής πολιτισμός
