Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη
- Πώς Βρετανοί και ΗΠΑ δελεάζουν την Άγκυρα και ποιοι δίνουν την ευλογία τους
- Σήμερα δεν τελούμε μνημόσυνο στην «εκλιπούσα» Κυπριακή Δημοκρατία, αυτή ακόμη ζει, αλλά στην αποτυχημένη κομματική πολιτική, καθιστώντας εκλιπούσα την ομοσπονδία
- ΟΙ ΜΟΝΙΜΕΣ αποκλίσεις από το κεκτημένο και το σύνδρομο της Ταϊβάν
Η 20ή Ιουλίου προσεγγίζεται συνήθως συναισθηματικά και αφοριστικά. Και συμβαίνει αυτό όχι αδίκως. Μετά τη Μικρά Ασία είναι η μεγαλύτερη σε έκταση καταστροφή του Ελληνισμού, ενώ ταυτοχρόνως παραμένει μια ανοικτή πληγή στο σύνολο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Πέραν όμως της συναισθηματικής πτυχής υπάρχει και η πολιτική, η νομική, η οικονομική και η κοινωνική. Και αυτές οι πτυχές είναι συναφείς με τη βιωσιμότητα της λύσης του Κυπριακού.
Σήμερα λοιπόν ουδόλως θα πρέπει να κάνουμε μνημόσυνο της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία επιμόνως προσδοκά να διαλύσει η Τουρκία. Μνημόσυνα γίνονται μόνο στους νεκρούς πεσόντες στα πεδία των μαχών με απόλυτο σεβασμό προς τη θυσία τους, που σημαίνει τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη ζωή.
Θεωρία του ξίφους και ψηφίσματα
Από τον Θουκυδίδη έως σήμερα, μια σύγκρουση χαρακτηρίζεται από αιτίες και αφορμές. Η αφορμή για την εισβολή ήταν το πραξικόπημα και η αιτία ήταν ο τουρκικός και βρετανικός στόχος της διχοτόμησης, ο οποίος από το 1956 είχε καθοριστεί στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας επί τη βάσει της μετακίνησης των πληθυσμών.
Και, όπως εν συνεχεία φαίνεται, του εποικισμού, ο οποίος αποτελεί έγκλημα πολέμου και βρίσκει τις ρίζες του στη λεγόμενη «θεωρία του ξίφους», που σημαίνει ότι: όταν οι Τούρκοι κατακτούσαν μια περιοχή, οι γηγενείς πληθυσμοί είτε εξισλαμίζονταν είτε εκκαθαρίζονταν από τα ξίφη των Οθωμανών και αντικαθιστούνταν από τουρκικούς πληθυσμούς.
Άρα ο στρατηγικός στόχος της εισβολής ήταν ο γεωγραφικός, πληθυσμιακός και διοικητικός διαχωρισμός της Κύπρου, η βίαιη εκδίωξη του ελληνικού πληθυσμού από τον Βορρά στον Νότο, η μετακίνηση των Τουρκοκυπρίων από τον Νότο στον Βορρά, καθώς και ο εποικισμός, για να δημιουργηθεί στα κατεχόμενα μια περιοχή καθαρά τουρκική της οποίας λείπει η νομιμοποίηση, αφού:
1. Το ψήφισμα 168 του ΄64 του Συμβουλίου Ασφαλείας αναγνωρίζει ως μόνη Κυβέρνηση στην Κύπρο αυτήν της Κυπριακής Δημοκρατίας.
2. Τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας 541 και 550 καθιστούν σαφές ότι δεν μπορεί να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος. Ότι είναι non valid.
3. Η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 και του Πρωτοκόλλου 10 είναι στην ίδια γραμμή με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Είναι απάντηση στην τουρκική δήλωση ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Η εκτέλεση της ΕΕ και βάση λύσης
Τι τονίζεται με αφορμή τη σημερινή τραγική επέτειο από την πολιτική μας ηγεσία; Ότι θα ανατρέψουμε τα τετελεσμένα της εισβολής, δηλαδή τον γεωγραφικό, πληθυσμιακό και διοικητικό διαχωρισμό της Κύπρου. Και μάλιστα πώς θα το πετύχουμε; Με τον τουρκικό και βρετανικό στόχο, δηλαδή τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία! Αυτή δεν είναι ανατροπή. Αυτή συνιστά επιτυχία του τουρκικού στόχου, όπως αποτυπώθηκε στο σχέδιο Ανάν, το οποίο συνεχίζει να βρίσκεται στο τραπέζι των συνομιλιών.
Δικαίως, λοιπόν, διερωτάται κάποιος: Τότε γιατί η Τουρκία λέει όχι; Τι κερδίσαμε που είπαμε όχι στο σχέδιο Ανάν, αφού ακόμη και η ΕΕ δεν μας έδωσε τα αυτονόητα; Στα ερωτήματα αυτά υπάρχει απάντηση στη βάση γεγονότων: Η ΕΕ μας καθόρισε ένα νομικό πλαίσιο, στο οποίο γίνεται λόγος για λύση επί των αρχών και αξιών στις οποίες είναι θεμελιωμένη η ΕΕ και για την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία.
Αυτό το νομικό πλαίσιο δεν είναι η βάση λύσης του Κυπριακού, όπως θα έπρεπε να ήταν. Η Άγκυρα συνεχίζει να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και η πολιτική μας ηγεσία ενεπλάκη σε διάλογο, με σκοπό τη διχοτόμηση του ενιαίου κράτους σε δυο ισότιμα συνιστώντα, εκ των οποίων το ένα θα είναι το ψευδοκράτος. Τι εννοούμε όταν λέμε στις συνομιλίες κατανομή εξουσιών;
Πρόκειται για τον τεμαχισμό της μίας και ενιαίας κυριαρχίας μεταξύ των τριών συνιστωσών. Του ελληνοκυπριακού, του τουρκοκυπριακού και του κοινού κράτους. Και όταν λέμε φραστικά ότι η κυριαρχία είναι μία και ενιαία, αλλά η κεντρική κυβέρνηση δεν έχει εξουσίες για να την εφαρμόζει στην πράξη, πού οδηγούμαστε; Στα δυο κράτη, με μια κεντρική εξουσία στον ρόλο του Καραγκιόζη!
Συνεπώς, ποιος ήταν ο στόχος των Βρετανών εντός της ΕΕ, με τη συνεργασία και ημετέρων, και τι μας έλεγαν και παρασκηνιακώς και στο προσκήνιο; Μας έλεγαν ότι η ΕΕ δεν θα λύσει το Κυπριακό, ότι δεν θα πρέπει να στηριζόμαστε σε αυτήν και ότι η μόνη οδός είναι αυτή των συνομιλιών μέσω του ΟΗΕ. Ερώτημα:
Εμείς δεν ζητήσαμε να μην εμπλακεί η ΕΕ και να έχει μόνο υποστηρικτικό χαρακτήρα; Η ΕΕ δεν μας είπε ότι η Τουρκία θα πρέπει να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και εμείς υιοθετήσαμε μια πολιτική, κατά την οποία ακόμη και αν δεν μας αναγνωρίζει η Τουρκία, της ανοίγουμε κεφάλαια και ταυτοχρόνως υποστηρίζουμε μια λύση στη βάση των δυο συνιστώντων κρατών και όχι στη λογική επανενσωμάτωσης των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος μέλος της ΕΕ;
Πέραν της ΕΕ, ακόμη και στην περίπτωση της αλλαγής των ισοζυγίων δυνάμεων και των σχέσεών μας με το Ισραήλ, προ ολίγων μηνών διάφοροι συχνάζοντες και μη στη βρετανική πρεσβεία δεν διέρρεαν προς τα ΜΜΕ ότι οι Ισραηλινοί θα στραφούν προς την Τουρκία, και ότι δεν θέλουν συμμαχία μαζί σας, καθώς και ότι εάν συνεχίσουμε με αυτά τα μυαλά θα την πληρώσουμε στο Κυπριακό; Την ίδια στιγμή δεν είναι οι Βρετανοί που έβαζαν βέτο στη Λευκωσία για τις ενισχυμένες διευκολύνσεις που ζητούσαν οι Ισραηλινοί στα ραντάρ του Τροόδους;
Κάθε προσπάθεια που πάει να γίνει για την αλλαγή του σκηνικού σκοτώνεται, προτού αρχίσει, από τους Βρετανούς, σε συνεργασία με μεγάλη μερίδα του κομματικού κατεστημένου. Για να έρθουν εν συνεχεία να μας πουν αυτά τα οποία μας λένε. «Δεν έχετε άλλη επιλογή.
Οι πάντες, πλην των Βρετανών, μας πουλούν. Δεν έχουμε τύχη, άρα πάρτε το σχέδιο, υπογράψετε, διότι θα σας πάρουν και το φυσικό αέριο». Το οποίο θα μας έπαιρναν ούτως ή άλλως με το σχέδιο Ανάν και θα μας το πάρουν σε μια λύση ομοσπονδίας.
Η λογική της Ταϊβάν
Επί των ανωτέρω τονίζουμε τα εξής γεγονότα: Στο τουρκικό έγγραφο, όπως κατατέθηκε στο Συμβούλιο Σύνδεσης Τουρκίας ΕΕ στις 23 Ιουνίου του 2014, αποτυπώνεται σαφώς η θέση της Άγκυρας για τριχοτόμηση της ΑΟΖ (δυο συνιστώντα κράτη και Τουρκία) με αντίστοιχη ρηματική διακοίνωση προς τον ΟΗΕ.
Β) Η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν αποτέλεσμα χωριστής άσκησης αυτοδιάθεσης της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής κοινότητας, άρα έχουμε δυο πηγές κυριαρχίας και συνεπώς το νέο πολιτειακό σύστημα, που θα προκύψει στο πλαίσιο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας των δυο ισότιμων κρατών, όπως προνοεί η συμφωνία της 11ηςΦεβρουαρίου του 20014, θα έχει και αυτό δυο πηγές εξουσίας και δυο, στην ουσία, λαούς και κυριαρχίες.
Αυτά υποστηρίζει και διασαφηνίζει η τουρκική πλευρά. Και επί τούτων προσθέτει ο Βρετανός Ύπατος Αρμοστής Μάθιου Κιντ, με δηλώσεις του στο ΡΙΚ την περασμένη βδομάδα: «Εάν αυτό επιβάλλει η λύση, η ΕΕ δεν πρέπει να πει όχι σε μόνιμες αποκλίσεις στο κοινοτικό κεκτημένο».
Υιοθετεί δηλαδή την τουρκική θέση για τις επί του εδάφους και πληθυσμού πλειοψηφίες στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος και για τους λοιπούς ακρωτηριασμούς επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η αρχή ένας άνθρωπος μια ψήφος. Στην ουσία, παραπέμπει σε παρθενογένεση.
Γιατί; Διότι οι αποκλίσεις από το κεκτημένο, τις αρχές και τις αξίες της ΕΕ υπάρχουν εφόσον ισχύει η υφιστάμενη έννομος τάξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για να τερματιστούν οι παρανομίες και οι αποκλίσεις πρέπει να προκύψει κάτι νέο, εκ του μηδενός.
Δηλαδή, διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με σκοπό να νομιμοποιηθεί και να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος ως ισότιμος συνεταίρος των ελεύθερων περιοχών της Κυπριακής Δημοκρατίας, που θα υποβιβαστούν σε ελλληνοκυπριακό συνιστών κράτος. Η φόρμουλα αυτή καταργεί τα ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας και την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, αφού, αντί να αναγνωριστεί η Κυπριακή Δημοκρατία από την Τουρκία, θα αναγνωρίσει η Κυπριακή Δημοκρατία το ψευδοκράτος ως ισότιμο εταίρο.
Ταυτοχρόνως, θα προκύψει το φαινόμενο της Ταϊβάν: Δηλαδή, όπως εν μιά νυχτί η Ταϊβάν εξήλθε του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και εισήλθε η Κίνα, στη δική μας περίπτωση θα εξέλθει η Κυπριακή Δημοκρατία για να εισέλθουν στο πλαίσιο του συνεταιρισμού μια εξασθενημένη κεντρική εξουσία και τα δυο συνιστώντα κράτη της Κύπρου, εκ των οποίων το ένα θα είναι το ψευδοκράτος Πού καταλήγουμε δηλαδή; Και πάλι στη φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν.
Το δέλεαρ και οι ευλογίες
Πώς είναι σήμερα το σκηνικό στο Κυπριακό; Αφού οι Βρετανοί και η μεγάλη μερίδα του κομματικού κατεστημένου έχουν εκτελέσει εν ψυχρώ τα διπλωματικά και νομικά οφέλη της ένταξης, αφού είχαν σκοτώσει στο παρελθόν το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού χώρου για να ενταχθούμε στην ΕΕ ως δυο συνιστώντα κράτη, και αφού τότε απέτυχαν, επανέρχονται εκ νέου με τις ίδιες συνταγές.
Τώρα, επιχειρούν να σκοτώσουν τις προοπτικές για στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ και την Ελλάδα, με σκοπό τη συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου και την αποτροπή της τουρκικής απειλής, που θα σημαίνει αλλαγή ισοζυγίων δυνάμεων και τη δημιουργία συνθηκών μεγαλύτερης ασφάλειας, καθώς και συνθηκών για δημοκρατική βιώσιμη λύση.
Μάλιστα, στη λογική του win - win situation, τι μας ζητούν; Να διαλύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, να υλοποιήσουμε τον τουρκικό και βρετανικό στόχο της ομοσπονδίας των δυο ισότιμων κρατών, να τριχοτομήσουμε την ΑΟΖ, δηλαδή να κάνουμε την Άγκυρα συνεταίρο στο φυσικό αέριο και να έχει μέσω των Τουρκοκυπρίων τον πλήρη έλεγχο.
Και όλα αυτά για να δεχθεί η Τουρκία λύση. Με άλλα λόγια, να δώσουμε ως προίκα στην Τουρκία το φυσικό αέριο, για να συναινέσει στη διχοτομική λύση της ομοσπονδίας και να νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της εισβολής! Τώρα αναμένουμε τις εκλογές στην Τουρκία για να ανεβεί ο Ερντογάν στον νέο Προεδρικό του θρόνο.
Εάν η Άγκυρα δεχθεί τις προτροπές των ΗΠΑ, τις οποίες εμείς σπρώχνουμε προς αυτήν την κατεύθυνση, που έχουν δηλαδή ως στόχο να πει η Τουρκία ναι σε μια λύση επί τη βάσει της δικής της στρατηγικής, δηλαδή της ομοσπονδίας, που θα περιλαμβάνει και το φυσικό αέριο, τότε εμείς θα τεθούμε ενώπιον του εξής εκβιασμού από τους Αμερικανούς, τους εταίρους μας στην ΕΕ και τη Διεθνή Κοινότητα: Εσείς δεν μας λέγατε να τα πούμε στην Τουρκία; Της τα είπαμε και δέχθηκε.
Εάν αυτήν τη φορά πείτε όχι, θα αναγνωριστεί το ψευδοκράτος, θα προκύψει τριχοτόμηση της ΑΟΖ και θα κινδυνέψετε να χάσετε όσο φυσικό αέριο μείνει. Σε μια τέτοια περίπτωση ποιος θα ευθύνεται; Γιατί να ευθύνονται οι ΗΠΑ, αφού μόνοι μας βάζουμε τη θηλιά στον λαιμό μας!
Γιατί να ευθύνονται οι Τούρκοι και οι Βρετανοί; Αφού μας λένε ότι στόχος τους είναι να διαλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία μέσω των συνομιλιών και να επιτύχουν μόνιμες αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο, και δεν τους λαμβάνουμε υπόψη. Φταίνε αυτοί, ή όσοι δεν θέλουν να τους πιστεύουν;
Η λογική των «αμοιβαίων υποχωρήσεων»
Για να μην οδηγηθούμε σε νέα τραγικά διλήμματα και άλλα αδιέξοδα, θα πρέπει να απαντήσουμε το εξής δίλημμα: Εάν θέλουμε όντως να διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και αν θα νομιμοποιηθούν τα τετελεσμένα της εισβολής μέσω μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ή εάν θα χρησιμοποιηθούν τα νομικά και πολιτικά όπλα που μπορούμε να διαθέσουμε εντός και εκτός ΕΕ, μαζί με τις συμμαχίες και την αλλαγή των ισοζυγίων δυνάμεων, όπως διαμορφώνονται στην περιοχή μας με το Ισραήλ, την Ελλάδα και τις διάφορες πετρελαϊκές εταιρείες, όπως η γαλλική Total και η ιταλική ENI, λαμβάνοντας ταυτοχρόνως υπ' όψιν την πρόθεση του ενεργειακού απεγκλωβισμού της ΕΕ και δη της Γερμανίας από τη Μόσχα.
Υπάρχει, λοιπόν εναλλακτικός στόχος, μέσα και στρατηγική. Απλώς, κυρίως οι Βρετανοί φροντίζουν -για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα με τη συνδρομή ημετέρων- να σκοτώνουν κάθε νέα προοπτική, καθετί που θα μας καθιστά κράτος και όχι προτεκτοράτο. Με απώτερο στόχο να μας πουν αυτό το οποίο ήδη μας λένε: Η ομοσπονδία δεν είναι ακόμη ρεαλιστική διότι αντιδρούν οι Τούρκοι. (Τα θέλουν όλα). Πρέπει να προχωρήσετε σε «αμοιβαίες υποχωρήσεις». Για να γίνει ρεαλιστική, θα πρέπει να υπογράψετε την καταδίκη σας!
Μας περνούν για κορόιδα! Επειδή όμως δεν είμαστε κορόιδα, σήμερα δεν τελούμε μνημόσυνο της «εκλιπούσας» Κυπριακής Δημοκρατίας, διότι αυτή ζει. Ωφείλουμε, διά των πολιτικών πράξεών μας και ως σεβασμό προς τους νεκρούς μας και τη δημοκρατία, να τελέσουμε μνημόσυνο της αποτυχημένης κομματικής μας πολιτικής, καθιστώντας έτσι εκλιπούσα την τουρκικής και βρετανικής προελεύσεως λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
