Αλέξανδρος Τάρκας Τα πιθανώς μεγάλα και εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων
στην ελληνική επικράτεια και στην αποκλειστική οικονομική ζώνη αποτελούν
σημαντικό εθνικό πλεονέκτημα και, αν οι προβλέψεις δικαιωθούν, θα
συμβάλουν αποφασιστικά στην έξοδο από την κρίση και στην ανάπτυξη της
χώρας.Η προκήρυξη διαγωνισμών για τα ενεργειακά «οικόπεδα» στο Ιόνιο και
νότια της Κρήτης θα οδηγήσει, σε πρώτη φάση, στη δημιουργία λίγων
χιλιάδων θέσεων εργασίας. Ο πολλαπλασιασμός τους (το νωρίτερο έπειτα από
4-5 χρόνια και σε προοπτική δεκαετιών) θα εξαρτηθεί από την επιβεβαίωση
ή μη των αισιόδοξων επιστημονικών εκτιμήσεων, αλλά και από τρεις άλλους
παράγοντες: την εσωτερική σταθερότητα, τη διασφάλιση της διαφάνειας και
τη στάση των θαλάσσιων γειτόνων (Ιταλία, Αλβανία, Λιβύη) ως προς τις
ΑΟΖ.Η εσωτερική σταθερότητα είναι κρίσιμη, καθώς οι χρονοβόρες διαδικασίες των ερευνών θα ήταν καταστροφικό να επιμηκυνθούν εξαιτίας πολιτικών κρίσεων. Η ασάφεια ως προς τον χρόνο των εκλογών και τις συμμαχικές κυβερνήσεις δεν είναι καθόλου υποβοηθητική, ενώ η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, με τον θαυμασμό Τσίπρα για το μοντέλο Βενεζουέλας (εθνικοποιημένες εταιρίες πετρελαιοειδών), διώχνει κάθε λογικό επενδυτή.
Παράλληλα, με την εμπειρία όσων έχουν συμβεί τα τελευταία 25 χρόνια με τα κοινοτικά κονδύλια, τα μεγάλα τεχνικά έργα, τα εξοπλιστικά προγράμματα και τις υποδομές των Ολυμπιακών Αγώνων, είναι αυτονόητο ότι η έλλειψη διαφάνειας θα «ανατίναζε» τον ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας. Ολοι, με πρώτα τα κυβερνητικά στελέχη, οφείλουν να είναι προσεκτικοί, μη δίνοντας την παραμικρή αφορμή παρεξήγησης. Για παράδειγμα, ήταν προβλέψιμο ότι ο Ευ. Βενιζέλος θα καπέλωνε πλήρως τον υπουργό Ενέργειας Γ. Μανιάτη, αλλά είναι θεσμικά παράδοξο η προκήρυξη ενεργειακών διαγωνισμών να περνά (de facto) από το υπουργείο Εξωτερικών.
Αν ο κ. Βενιζέλος επιθυμούσε οι εκθέσεις των ξένων πρεσβειών και ενεργειακών ομίλων να τονίζουν τον δικό του ρόλο, το έχει ήδη πετύχει, αλλά μια τέτοια διολίσθηση δεν είναι συμφέρουσα ούτε για τη χώρα ούτε για τον ίδιο. Το υπουργείο Εξωτερικών έχει σημαίνοντα ρόλο και στα ενεργειακά θέματα, αλλά η απόλυτη πρωτοκαθεδρία του παρεξηγείται, διεθνώς, σαν ανησυχία για εμπλοκή λόγω των ΑΟΖ (εκκρεμότητα από το 2009 με την Αλβανία, καθυστέρηση της Ιταλίας να δεχθεί το ελληνικό αίτημα επέκτασης της συμφωνίας του 1977 για την υφαλοκρηπίδα, ακυβερνησία στη Λιβύη και -ο μη γένοιτο- παρασκηνιακή ανάμειξη της Τουρκίας).
Επίσης, ο κ. Βενιζέλος δεν θα αποκτήσει περισσότερα προσωπικά ερείσματα με τέτοια τακτική. Η πρόσφατη εμπειρία του στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας (νόμος Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, επαφές με αμυντικές εταιρίες μέσω συγγενικών προσώπων) έχει δείξει ότι ο εκάστοτε υπουργός οφείλει μεν να ελέγχει τα πάντα, αλλά να μην περνά μια νοητή γραμμή. Οι εποχές άλλαξαν! Η άμεση υπερεμπλοκή του πολιτικού προϊσταμένου προβληματίζει τους ιδιώτες επενδυτές και όλα γυρίζουν μπούμερανγκ.
Με παρόμοια πολιτική νοοτροπία, η βουλευτής Επικρατείας Ντ. Μπακογιάννη αυτοπροτείνεται ως επίτροπος στην Ε.Ε., με την πρόσθετη φημολογία ότι οι εταίροι είναι πρόθυμοι να της προσφέρουν το χαρτοφυλάκιο της ενέργειας. Μακάρι, αλλά Ολάντ, Μέρκελ και Κάμερον δεν ξέρουν ακόμα πότε θα συγκροτηθεί η Κομισιόν και ποιος θα είναι ο πρόεδρός της!
Αλέξανδρος Τάρκας
