Σάββας Καλεντερίδης Η Τουρκία μέχρι τη δεκαετία του 1950 δεν είχε καμία πολιτική
απέναντι στις τουρκόφωνες και μουσουλμανικές πληθυσμιακές ομάδες που
είχαν απομείνει και κατοικούσαν σε χώρες που απελευθερώθηκαν από τον
βάρβαρο οθωμανικό ζυγό. Μάλιστα, ειδικά σε σχέση με τους Τουρκοκυπρίους,
είχαμε δήλωση Τούρκου υπουργού Εξωτερικών τη δεκαετία του 1930 ότι η
Αγκυρα δεν έχει διεκδικήσεις και ότι για την Τουρκία δεν υφίσταται
Κυπριακό Ζήτημα.Η πολιτική αυτή της Τουρκίας άλλαξε, κατόπιν καθοδήγησης της Μεγάλης
Βρετανίας και του Φόρειν Οφις, το οποίο «δασκάλεψε» την Αγκυρα πώς να
εργαλειοποιήσει τη μειονότητα των Τουρκοκυπρίων, για να αποφευχθεί η
Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στο παιχνίδι αυτό ενεπλάκη και η JUSMAT
(Joint US Military Mission for Aid to Turkey), η οποία χρηματοδοτούσε το
Τμήμα Ανορθόδοξου Πολέμου (Φzel Harp Dairesi) του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, το
οποίο με τη σειρά του χρηματοδότησε και εξόπλισε την τρομοκρατική
οργάνωση ΤΜΤ (Οργάνωση Τουρκικής Αντίστασης), που έδρασε στην Κύπρο και
ευθύνεται για σειρά εγκλημάτων και επί των Τουρκοκυπρίων.Τελικώς, ο στόχος του μετασχηματισμού της τουρκοκυπριακής κοινότητας σε στρατηγική μειονότητα επιτεύχθηκε σε πρώτη φάση με την εμπλοκή του βρετανικού παράγοντα, με υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, και σε δεύτερη φάση με τη συνδρομή και την καθοδήγηση της JUSMAG (Joint US Military Aid Group, Greece) αυτή τη φορά, η οποία ενορχήστρωσε το πραξικόπημα του Παπαδόπουλου, την 21/4/1967, και στη συνέχεια του Ιωαννίδη εναντίον του Παπαδόπουλου, για να καταλήξουμε στην εισβολή και κατοχή, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Αυτήν την εμπειρία εργαλειοποίησης εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων - μειονοτήτων για την εξυπηρέτηση των δικών της σοβινιστικών και επεκτατικών πολιτικών που απέκτησε η Αγκυρα, τη χρησιμοποίησε και σε άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στη Βουλγαρία, όπου κατοικούν Πομάκοι, Τούρκοι και Αθίγγανοι μουσουλμάνοι, στο Ιράκ, όπου κατοικούν σιίτες και σουνίτες Τουρκομάνοι, στα Σκόπια και στο Κοσσυφοπέδιο, όπου κατοικούν Τούρκοι και Αθίγγανοι μουσουλμάνοι, και φυσικά στη Θράκη.
Στο Ιράκ, μάλιστα, η Τουρκία ακολούθησε μια πανομοιότυπη μέθοδο με αυτή της Κύπρου, οργανώνοντας και εξοπλίζοντας τους Τουρκομάνους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οργάνωσε και εξόπλισε τους Τουρκοκυπρίους. Μόνο που στο Ιράκ τα συμφέροντα της Τουρκίας δεν ταυτίζονταν με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Εκεί, η ομάδα 11 αξιωματικών του Τμήματος Ανορθόδοξου Πολέμου του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, που επιχείρησε να αναπτύξει προβοκατόρικη δράση, χρησιμοποιώντας ως «εργαλείο» τους Τουρκομάνους, στις 4 Ιουλίου του 2003, συνελήφθη από τις δυνάμεις του στρατού των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί στρατιώτες πέρασαν τσουβάλια στα κεφάλια των Τούρκων αξιωματικών και τους οδήγησαν σιδηροδέσμιους στη Βαγδάτη, για να τους απελευθερώσουν έπειτα από λίγες ημέρες κατόπιν αγωνιωδών εκκλήσεων της τουρκικής κυβέρνησης.
Παρ' όλα αυτά, η Αγκυρα συνέχισε να παίζει το «χαρτί» των Τουρκομάνων, εξοπλίζοντας περισσότερους από 20.000 άνδρες στην περιοχή μεταξύ του Αυτόνομου Κουρδιστάν και της Βαγδάτης. Ο στόχος της Τουρκίας ήταν να διεκδικήσει δικαιώματα επί του Κιρκούκ και της Μοσούλης, περιοχές οι οποίες συμπεριλαμβάνονται στα όρια του κράτους για το οποίο είχαν δώσει τον «Εθνικό Ορκο» ο Μουσταφά Κεμάλ και οι σύντροφοί του. Επίσης, μέρος του σχεδίου της Αγκυρας ήταν να επιβάλει τους Τουρκομάνους ως συνιστών μέρος στο κουρδικό κράτος του βορείου Ιράκ, σε περίπτωση που δεν μπορούσε να αποτρέψει τη δημιουργία του.Τελικώς, το μεγαλοϊδεατικό όραμα της Αγκυρας γκρεμίστηκε ως χάρτινος πύργος με την κατάληψη, πριν από λίγες ημέρες, της Μοσούλης από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε και του Κιρκούκ από τους πεσμεργκά του αυτόνομου κουρδικού κράτους του νοτίου Κουρδιστάν (Β. Ιράκ).
Η Τουρκία, που τη φορά αυτή δεν είχε ως αρωγούς και υποστηρικτές των σχεδίων της την Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, όπως έγινε και γίνεται στην Κύπρο, παρέμεινε απλός θεατής στην κατάληψη των πόλεων που κατοικούνται κυρίως από Τουρκομάνους, στις επαρχίες Μοσούλης και Κιρκούκ, και στην προσφυγοποίηση πολλών δεκάδων χιλιάδων Τουρκομάνων, που ζουν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες κυρίως σε κουρδικές περιοχές και με την ανθρωπιστική βοήθεια του κουρδικού κράτους.
Αυτά για το Τουρκομανικό. Το γιατί η τουρκική πολιτική εργαλειοποίησης των Πομάκων, των Αθιγγάνων και των τουρκόφωνων κατοίκων της ελληνικής Θράκης δεν έχει καταρρεύσει και στέκεται ακόμα στα πόδια της, θα το εξετάσουμε στο άρθρο μας της Κυριακής.
Σάββας Καλεντερίδης
