Του Γιώργου Παυλόπουλου«Δεν προκαλέσαμε εμείς την κατάρρευση του Ιράκ. Άλλοι το έκαναν και δεν μπορούμε να παραμένουμε δέσμιοι του αγνώστου. Ήρθε η ώρα για τον κουρδικό λαό να καθορίσει το μέλλον του». Αυτά είπε την Τρίτη ο πρόεδρος της αυτόνομης κουρδικής περιοχής του Ιράκ στον Τζον Κέρι, ο οποίος τον επισκέφθηκε στην πρωτεύουσά του, Ερμπίλ.Δύο μέρες αργότερα, ο Μασούντ Μπαρζανί -ο οποίος πήρε τη σκυτάλη από τον πατέρα του και τώρα την παραδίδει σταδιακά στον γιο του- επισκέφθηκε την πόλη του Κιρκούκ, ένα από τα κέντρα της πετρελαϊκής παραγωγής και βιομηχανίας του Ιράκ, από όπου πρόσφατα αποχώρησε ο στρατός, παραδίδοντας τον έλεγχο στους «πεσμεργκά».
Προκειμένου δε να μην υπάρξει η παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις της ηγεσίας των Κούρδων, ο υπουργός Φυσικών Πόρων της κυβέρνησής τους, Αστί Χαβράμι, έδωσε συνέντευξη στο Reuters στην οποία υπογράμμισε ότι ο στόχος τους πλέον είναι να οκταπλασιαστούν οι εξαγωγές πετρελαίου (μαζί με τα έσοδα, φυσικά) ως το τέλος του 2015, φτάνοντας στο ένα εκατ. βαρέλια ημερησίως.
Και παρά το γεγονός ότι τυπικά τάχθηκε υπέρ της συνεργασίας με τη Βαγδάτη, έσπευσε να προσθέσει τα εξής: «Δεν θα δεχθούμε να μας υπαγορεύσουν τι θα κάνουμε κάποιοι τύποι στη Βαγδάτη, που θέλουν να ενισχύσουν την κεντρική εξουσία, να μας παρενοχλούν και να μας φοβερίζουν. Θέλουμε ένα πραγματικά ομοσπονδιακό σύστημα, βασισμένο στη μοιρασιά της εξουσίας και των εσόδων».
Μάλιστα, σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο, την ώρα που οι ανταποκριτές του επισκέφθηκαν τον Χαβράμι, έξω από το γραφείο του περίμεναν διευθυντικά στελέχη από περίπου είκοσι πετρελαϊκούς ομίλους, κυρίως ξένους (και τουρκικούς), που επιδιώκουν την υπογραφή συμφωνιών.
Την Πέμπτη, όμως, ήταν και η σειρά του υπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ να ξεκαθαρίσει στον Αμερικανό ομόλογό του -και σε όλους μας- ότι κάτι αλλάζει στην περιοχή και μάλιστα με γρήγορο ρυθμό. «Το Ιράκ διαλύεται μπροστά στα μάτια μας και όλα δείχνουν πως η ίδρυση ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν αποτελεί μια προαναγγελθείσα κατάληξη αυτής της διαδικασίας», είπε ο Άβιγκντορ Λίμπερμαν στον Κέρι, επαναλαμβάνοντας αυτά που είχε πει ο απερχόμενος πρόεδρος της χώρας, Σιμόν Πέρες, στον Μπαράκ Ομπάμα. Παράλληλα δε, στο Τελ Αβίβ φρόντισαν να διαμηνύσουν πως είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν άμεσα το νέο κράτος -εκτός των άλλων, και για να «εκδικηθούν» την Τουρκία, που τρέμει τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης.
Απλώνεται η φωτιά
Μετά από όλα αυτά, θα πρέπει να είναι... τυφλός κάποιος για να μην βλέπει ότι η ίδρυση ενός ανεξάρτητου κράτους βρίσκεται πλέον στην πρώτη θέση της ατζέντας των Κούρδων -και όχι μόνο.
Παρά δε το γεγονός ότι αυτό αφορά πρωτίστως τους Κούρδους του Ιράκ (εκεί υπάρχουν οι αναγκαίες υποδομές και ένα κράτος υπό κατάρρευση), θα είναι τουλάχιστον αφελείς όσοι πιστέψουν ότι θα περιοριστεί σε αυτούς και δεν θα πυρπολήσει τις καρδιές των ομοεθνών τους στη Συρία (θα ακολουθήσουν άμεσα, λόγω του εμφυλίου), την Τουρκία και το Ιράν. Ένας λαός μετράει τ' άστρα -και οι ισχυροί τα συμφέροντά τους και τις συνέπειες.
Ανατροπές
Ο φόβος ζώνει την Τουρκία
Ο Ταγίπ Ερντογάν και το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της Τουρκίας γνωρίζουν ότι το σενάριο δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στην άλλη πλευρά των συνόρων αλλάζει ριζικά τα δεδομένα και εντός τους. Πλέον, ο πρωθυπουργός και η τουρκική ελίτ δεν μπορούν να ελπίζουν ότι με συμβατικές παραχωρήσεις και αλλαγές στο σύνταγμα θα διασφαλίσουν την ψήφο της πολυπληθούς μειονότητας ή, πολύ περισσότερο, θα επιτύχουν μια βιώσιμη λύση στο Κουρδικό.
Είναι δε προφανές ότι και η εκεχειρία με το ΡΚΚ τίθεται πλέον υπό αμφισβήτηση. Ακόμη και στην περίπτωση που ο Οτσαλάν δώσει εντολή για συμφωνία με την Άγκυρα, δεν είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών του θα τον ακολουθήσει χωρίς δεύτερη κουβέντα, όπως θα γινόταν σε κάθε ανάλογη περίπτωση μέχρι τώρα. Ο πόθος για την πατρίδα είναι πιο μεγάλος από οτιδήποτε.
Ένας αιώνας αγώνες και εμφύλιες συγκρούσεις
1920: Η Συνθήκη των Σεβρών, μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, προβλέπει ίδρυση κουρδικού κράτους. Μετά από τρία χρόνια, η Συνθήκη της Λοζάνης χαράσσει τα σύνορα της Τουρκίας, όχι όμως του Κουρδιστάν.
1937: Τουρκία, Ιράκ, Ιράν και Αφγανιστάν συμφωνούν να καταπνίξουν τις εξεγέρσεις των Κούρδων.
1978: Ο Οτσαλάν ιδρύει το ΡΚΚ, που εμφορείται από εθνικιστικές και μαρξιστικές ιδέες.
1980: Πόλεμος Ιράν - Ιράκ. Το κόμμα KDP, με ηγέτη τον Μπαρζανί, συντάσσεται με το Ιράν, ενώ το PUK, υπό τον Ταλαμπανί, στηρίζει το Ιράκ.
1984: Το ΡΚΚ παίρνει τα όπλα κατά της Τουρκίας, ζητώντας ανεξαρτησία.
1988: Με το τέλος του πολέμου με το Ιράν και ενώ KDP και PUK έχουν συγκροτήσει ενιαίο μέτωπο, ο Σαντάμ χτυπά με χημικά αέρια τους Κούρδους στη Χαλάμπτζα. Χιλιάδες νεκροί.
1991: Εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Φουντώνουν οι εθνικοί πόθοι των Κούρδων, αναβιώνει η σύγκρουση KDP-PUK.
1999: Ο Οτσαλάν συλλαμβάνεται στην Κένυα και καταδικάζεται σε θάνατο. Η ποινή μετατρέπεται σε ισόβια.
2003: Δεύτερη εισβολή στο Ιράκ. Ο Σαντάμ ανατρέπεται. Διευρυμένη αυτονομία στον κουρδικό Βορρά, όπου κυριαρχεί ο Μπαρζανί. Πρόεδρος του Ιράκ εκλέγεται το 2005 ο Ταλαμπανί.
2007: Τουρκικοί βομβαρδισμοί κατά των βάσεων του ΡΚΚ στο β. Ιράκ.
2012-2013: Ειρηνευτικές συνομιλίες και εκεχειρία, με άμεση εμπλοκή Ερντογάν και Οτσαλάν.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26511&subid=2&pubid=113298418
