Στον βαθμό που μέχρι τότε θα έχει διαμορφωθεί ή στη χειρότερη περίπτωση θα έχει επιταχυνθεί η δυναμική ενός συνολικού συμβιβασμού ανάμεσα στη Γερμανία και τους εταίρους της για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ο νέος πρόεδρος της Επιτροπής προφανώς θα πρέπει να στηρίζεται από τη συναίνεση των συρρικνωμένων πλέον σε έδρες, ΕΛΚ και Σοσιαλιστικής Ομάδας.
Με δυο λόγια, χρειάζεται ένας πρόεδρος της Επιτροπής πολύ πιο ενεργητικός από τον ανύπαρκτο κατά τη διάρκεια της κρίσης της Ευρωζώνης Μ. Μπαρόζο, που θα είναι εξίσου αποδεκτός από το Βερολίνο και κυρίως από τις άλλες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης και θα εκφράζει μια μέση γραμμή πλεύσης.
Μεγάλος συνασπισμός στο Βερολίνο που παράγει μεγάλο συνασπισμό στις Βρυξέλλες; Το εγχείρημα σε επίπεδο ευρωπαϊκών θεσμών θα είναι πολύ πιο δύσκολο, όπως δείχνει η εμπειρία των τελευταίων χρόνων:
Από τη μια μεριά οι πολιτικά ανύπαρκτοι Μ. Μπαρόζο και Βαν Ρομπάι, με μια ηχηρή απουσία θέσεων σε κρίσιμες στιγμές, που διευκόλυνε όσο οτιδήποτε άλλο την παρελκυστική πολιτική του Βερολίνου.
Από την άλλη η περίπτωση Γιούνκερ, που στη μακρά θητεία του ως επικεφαλής του Eurogroup δεν δίστασε να συγκρουσθεί επανειλημμένα μετωπικά με τους Μέρκελ-Σόιμπλε, με τον διάδοχό του Ντάισελμπλουμ να συναγωνίζεται τους Μπαρόζο-Ρομπάι, σε σιωπηρή αλλά και ρητή επικύρωση των επιλογών της Γερμανίας.
Τέλος, υπάρχει και η ξεχωριστή περίπτωση των κεντρικών τραπεζιτών, πρώτα του Ζ. Κ. Τρισέ και στη συνέχεια του Μ. Ντράγκι, που νομιμοποιούσαν την ανεξαρτησία και διαφοροποίησή τους από το Βερολίνο, από τη θεσμική ανεξαρτησία του αξιώματός τους, κάτι που σε γενικές γραμμές ισχύει και για τους κατ' έθιμον Ευρωπαίους επικεφαλής του ΔΝΤ, τόσο του Στρος Καν όσο και της Λαγκάρντ.
Ενα πράγμα είναι τα θεσμικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των επικεφαλής των διεθνών θεσμών και οργανισμών και ένα άλλο η χρήση τους στο επίπεδο των πραγματικών συσχετισμών: Οπως ο επικεφαλής του ΔΝΤ είναι αδιανόητο να συγκρουσθεί με την πολιτική και τον επικεφαλής της Fed, έτσι και ο επικεφαλής της ΕΚΤ δεν μπορεί να είναι σε διαρκή αντιπαράθεση, ούτε με το Βερολίνο, ούτε με την Bundesbank.
Την παραπάνω άλλωστε διαπίστωση του αυτονόητου επιβεβαίωσε και το δημοσίευμα που θέλει τον Ντράγκι να συνδέει τα περαιτέρω βήματά του προς την κατεύθυνση της ποσοτικής χαλάρωσης με τη συναίνεση του επικεφαλής της Bundesbank, Βάιντεμαν.
Τα παραπάνω αθροιστικά αναδεικνύουν το προφίλ του ιδανικού επόμενου προέδρου της Επιτροπής ως προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου: Να έχει την καλή μαρτυρία της εφαρμογής της θεσμικής του διαφοροποίησης και ανεξαρτησίας χωρίς να έρχεται σε αντιπαλότητα με το Βερολίνο, αλλά ούτε να θεωρείται από τις χώρες του Νότου ως εκτελεστής γερμανικών εθνικών επιλογών που μπορεί να παρακάμπτεται, καθώς μια απευθείας διαβούλευση με την Καγκελαρία προβάλλει ως πιο λειτουργική και αποτελεσματική.
Χρήση δικαιώματος
Ενα πράγμα είναι τα θεσμικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των επικεφαλής των διεθνών θεσμών και οργανισμών και ένα άλλο η χρήση τους στο επίπεδο των πραγματικών συσχετισμών: Οπως ο επικεφαλής του ΔΝΤ είναι αδιανόητο να συγκρουσθεί με την πολιτική και τον επικεφαλής της Fed, έτσι και ο επικεφαλής της ΕΚΤ δεν μπορεί να είναι σε διαρκή αντιπαράθεση ούτε με το Βερολίνο, ούτε με την Bundesbank.
