Του Τάσου Παππά Ο συνδυασμός ανοησίας, πανικού και φανατισμού όταν γίνεται
κυβερνητική γραμμή μπορεί να προκαλέσει σημαντικές βλάβες. Φαίνεται ότι
αυτό συμβαίνει το τελευταίο διάστημα με αφορμή τη δημόσια συζήτηση που
διεξάγεται για την τρομοκρατία. Μπορούμε πολύ εύκολα να ανιχνεύσουμε το
τι επιδιώκει η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Θέλει να δημιουργήσει ένα
κλίμα αμφιβολιών στην κοινωνία για τη σχέση της Αριστεράς με τη
συνταγματική τάξη. Αφού η κριτική για τον αντιευρωπαϊσμό της Αριστεράς
και οι καταγγελίες ότι σιγοντάρει τις παραβατικές συμπεριφορές
αντισυστημικών ομάδων δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, η προπαγάνδα της
συντηρητικής παράταξης βγάζει από το μπαούλο το αραχνιασμένο επιχείρημα
περί διασυνδέσεων της Αριστεράς με την τρομοκρατία.Εκδίδει τελεσίγραφα, απαιτεί εξηγήσεις, ζητάει διαπιστευτήρια δημοκρατικότητας, καλλιεργεί τον φόβο και παρουσιάζει τις δικές της αντιλήψεις ως τις μόνες συμβατές με τον νομικό πολιτισμό. Δυστυχώς, την τακτική αυτή ακολουθούν και άλλοι παράγοντες της δημόσιας ζωής και έτσι, αντί για αναμέτρηση θέσεων, έχουμε κραυγές, καταγγελίες και δίκες προθέσεων. Ακόμη όμως και σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα, τα ερωτήματα ξετρυπώνουν και φωνάζουν για απαντήσεις:
* Οταν υποστηρίζεις ότι η τρομοκρατία δεν γεννιέται σε συνθήκες εργαστηρίου, αλλά υπάρχουν κοινωνικές και πολιτικές αιτίες που την τροφοδοτούν, είσαι απολογητής της ή βοηθάς στον εξωραϊσμό της δράσης της;
* Οταν έχεις την άποψη ότι τα εγκλήματα που διαπράττονται από τις οργανώσεις ένοπλης πάλης είναι πολιτικά και δεν ανήκουν στη σφαίρα του κοινού ποινικού δικαίου και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν από τη Δικαιοσύνη, ρίχνεις νερό στον μύλο της τρομοκρατίας;
* Οταν προσπαθείς να αναλύσεις το φαινόμενο, να βρεις τις αναλογίες με άλλες καταστάσεις σε διαφορετικούς χρόνους και σε διαφορετικούς τόπους, να εντοπίσεις τα κίνητρα των δραστών, να καταλάβεις τον τρόπο που σκέφτονται, να αναζητήσεις τους λόγους της αντοχής του φαινομένου στην πορεία του χρόνου, σημαίνει ότι το δικαιολογείς;
* Οταν θεωρείς μείζον αγαθό, μη διαπραγματεύσιμο, την τήρηση της νομιμότητας και αρνείσαι να συμφιλιωθείς με πρακτικές των διωκτικών μηχανισμών που παραβιάζουν τις αρχές του κράτους δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα στο όνομα της ασφάλειας, γίνεσαι συνεργός της τρομοκρατίας;
* Οταν κρατάς αποστάσεις (λόγω του κακόφημου παρελθόντος τμημάτων των υπηρεσιών του κράτους) από την καλλιεργούμενη υστερία που οδηγεί στην κατάργηση του τεκμηρίου αθωότητας και ενοχοποιεί προκαταβολικά τον ύποπτο, εντάσσεσαι στην κατηγορία των οιονεί συνηγόρων της τρομοκρατίας;
* Οταν θεωρείς βλακώδες και επικίνδυνο το επιχείρημα ότι οι δικηγόροι κατηγορουμένων για υποθέσεις τρομοκρατίας είναι ταυτισμένοι ιδεολογικά με τους πελάτες τους και πρέπει να αποδοκιμαστούν, φλερτάρεις με τη βία;
* Οταν πιστεύεις ότι μια εκλεγμένη κυβέρνηση, για να είναι συνεπής με τις αρχές του κοινοβουλευτισμού, δεν πρέπει να νομοθετεί εν θερμώ, να περιορίζει τις ατομικές ελευθερίες με το πρόσχημα της προστασίας της δημοκρατίας και να υποκύπτει στον πειρασμό να εξαφανίσει τα δικαιώματα αυτών που θεωρεί εχθρούς της, τζογάρεις στο χαρτί που παίζουν οι ένοπλες ομάδες;
t.pappas@efsyn.gr
