Στη νέα αυτή περιφερειακή ισορροπία παρά σταθερή και μόνιμη νέα τάξη πραγμάτων, το Ιράν φαίνεται ήδη να έχει προσαρμοσθεί, ενώ η ίδια επιλογή προβάλλει ως μονόδρομος πρώτα για τον πολιορκημένο Ερντογάν και στη συνέχεια για το Ισραήλ του Νετανιάχου ή του όποιου διαδόχου του.
Το μεγάλο ερωτηματικό είναι και θα παραμείνει η Σαουδική Αραβία, που βλέπει να αμφισβητούνται οι περιφερειακές της φιλοδοξίες, την ώρα που αμφισβητείται από τις ανατροπές στο ενεργειακό πεδίο και ο ρόλος της ως πρώτου προμηθευτή πετρελαίου των ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση το κύριο χαρακτηριστικό των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή είναι πέραν της συνεργασίας ΗΠΑ-Ρωσίας ο πρωταγωνιστικός ρόλος τριών μη αραβικών δυνάμεων, του Ιράν, του Ισραήλ και της Τουρκίας και η μακρά εσωστρέφεια-απομόνωση των χωρών του αραβικού κόσμου.
Οι ΗΠΑ επείγονται έστω και για πρόσκαιρη σταθεροποίηση, με δεδομένο ότι το κύριο ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, ενώ η Ρωσία ανακτά κύρος και διαπραγματευτική αξιοπιστία σε όλα τα ανοικτά διεθνή της μέτωπα.
Η σχετική αναμενόμενη σταθεροποίηση θα είναι και αποσπασματική και εύθραυστη, καθώς καμιά συμφωνία ή συνεργασία μεγάλων και μη δεν μπορεί να κατασιγάσει τον εσωτερικό πολιτικό και κοινωνικό αναβρασμό στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
kapopoulos@pegasus.gr