Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε στη συλλυπητήρια επιστολή του Putin και το επίπεδο της ρωσικής αντιπροσωπείας, είναι στην ίδια γραμμή με αυτή που ακολούθησαν οι Ουάσιγκτον και Λονδίνο. Η ζωή και η κληρονομιά του Sharon καλύφθηκαν εκτενώς και γενικά θετικά από την κρατική ρωσική τηλεόραση. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, εξαιτίας της φήμης του Sharon ως ένας σκληρός στρατιωτικός διοικητής και ένας επιθετικός πολιτικός ηγέτης.
Αυτά τα γνωρίσματα ωστόσο, ίσως είναι το κλειδί στην κατανόηση του σεβασμού με τον οποίο ο πρόεδρος Putin και οι αξιωματούχοι της ρωσικής κυβέρνησης απευθύνονται στο κράτος του Ισραήλ. Βλέπουν ομοιότητες με το Ισραήλ, τόσο στα λόγια όσο και στην πράξη, ενωμένοι από μια ισχυρή έννοια εθνικής αλληλεγγύης, αποφασιστικότητας και εμπιστοσύνης στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, ικανοί να αντέξουν στην κριτική από ένα μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου και –κυρίως- οδηγούμενοι από άτομα που δεν έχουν ευνουχιστεί από τον πολιτικό εξορθολογισμό.
Για αρκετούς Ρώσους «gosudarstvenniki», υποστηρικτές ενός ισχυρού κράτους, το Ισράηλ είναι το πρότυπο σε ό,τι αφορά στη συνοχή που υπάρχει μεταξύ του κράτους και του έθνους, την αποτελεσματικότητα και το συντονισμό μεταξύ του στρατού, των μυστικών υπηρεσιών και των δυνάμεων επιβολής της τάξης, και την υπεράσπιση των συμφερόντων σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Για να προσεγγίσει η Ρωσία αυτό το ιδανικό ωστόσο, δεν είναι αρκετή η ισχυρή προσωπική ηγεσία. Αντίθετα, η χώρα πρέπει να αρχίσει να χτίζει ένα έθνος. Θα ήταν μια καλή αρχή, να υπήρχε μεγαλύτερη αλληλεγγύη στους πολίτες ως αντάλλαγμα για περισσότερη κυβερνητική λογοδοσία.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.carnegie.ru/eurasiaoutlook/?fa=54165
