Από την ίδρυσή της το 1957 ως ΕΟΚ με την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τα ΜΟΠ των αρχών της δεκαετίας του '80 της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και στη συνέχεια τα πακέτα Ντελόρ, ο Νότος στηρίχθηκε προς την κατεύθυνση σύγκλισης με τον Βορρά, μια ένεση ρευστότητας που σε τελική ανάλυση εκτόξευσε τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας.
Σήμερα βρισκόμαστε στην αντίστροφη πορεία: Ο Νότος καλείται να αυτοχρηματοδοτήσει την παραμονή του στην Ευρωζώνη, με τη Γερμανία να μιμείται τη συμπεριφορά του ιταλικού Βορρά απέναντι στον Νότο της χώρας μετά τη συγκρότηση ενιαίου κράτους στην περίοδο 1860-70.
Τότε ο Νότος είχε ταχθεί υπέρ της ενοποίησης με μια διπλή προσδοκία: οικονομική ευημερία και ανάπτυξη και κατοχύρωση της δημοκρατικής νομιμότητας. Και οι δύο προσδοκίες διαψεύσθηκαν δραματικά μέσα σε λίγα χρόνια, μια εικόνα που την αποτύπωσε ανάγλυφη ο Βισκόντι στην ταινία «Ο Γατόπαρδος».
Αντί της ανάπτυξης, η Νότια Ιταλία και η Σικελία είδαν την ανταγωνιστικότητά τους να συνθλίβεται από τον Βορρά, για να ακολουθήσουν ύφεση μακράς διάρκειας, ανεργία, παρασιτισμός και παράλληλοι μηχανισμοί τύπου Μαφίας, αλλά και μαζική μετανάστευση. Και σαν να μην έφθαναν όλα τα παραπάνω, η απαξίωση του Βορρά προς τον παρασιτικό Νότο που ο ίδιος δημιούργησε μια δραματική επιβεβαίωση της αγγλικής παροιμίας «To add insult to injury», δηλαδή να προσθέτεις την προσβολή στην πληγή!
Σκληρή προσαρμογή από τον Ντελόρ και τα πακέτα, στον συγγραφέα Λαμπεντούζα και στον σκηνοθέτη Βισκόντι που αποτύπωσαν τη διάψευση των ελπίδων της Νάπολης και του Παλέρμο να συγκλίνουν με το Μιλάνο και το Τορίνο...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
