TO BHMA - THE NEW YORK TIMES -Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βρέθηκε στις Βρυξέλλες
την περασμένη εβδομάδα προσπαθώντας να αποκαταστήσει τις σχέσεις της
χώρας του με την Ευρώπη, αλλά ο πρώτος στον οποίον πρέπει να καταφύγει
για να βρει λύση δεν είναι άλλος από τον ίδιο του τον εαυτό.Αυτός που κάποτε είχε θεωρηθεί ως ο ηγέτης μιας υποδειγματικής
μουσουλμανικής δημοκρατίας, πλέον επέφερε πολιτική καταστροφή στο
εσωτερικό της Τουρκίας, μετατρέποντας την σε ένα αυταρχικό κράτος που
δεν εγκυμονεί κίνδυνους μόνο για την ίδια τη χώρα, αλλά και για τους
σύμμαχους της στο ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ.
Η τελευταία αναστάτωση στη Τουρκία έχει τις ρίζες της σε έναν
πολιτικό πόλεμο ανάμεσα στο κόμμα Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη του Ερντογάν
και τους τέως στενούς του σύμμαχους που υποστηρίζουν τον Φετχουλάχ
Γκιουλέν, έναν μετριοπαθή ισλαμιστή λόγιο που διαμένει στην Πενσιλβάνια
των ΗΠΑ. Οι εντάσεις ανέβηκαν τον περασμένο μήνα μετά από μια ανάκριση
για διαφθορά που οδήγησε στη παραίτηση τέσσερις υπουργούς της κυβέρνησης
κι απείλησε να παγιδεύσει μέχρι και την ίδια την οικογένεια του
πρωθυπουργού.Ο Ερντογάν χαρακτήρισε την ανάκριση «απόπειρα πραξικοπήματος» και
επέρριψε τις ευθύνες σε μια «μυστική οργάνωση» εντός των δικαστικών κι
αστυνομικών κύκλων, η οποία καθοδηγείται από το κίνημα του Γκιουλέν και
εξυπηρετεί τους «σκοπούς ξένων δυνάμεων», όπως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Εκτοτε η τουρκική κυβέρνηση έχει εξαπολύσει κυνηγητό σε εκατοντάδες
αξιωματικούς της αστυνομίας και εισαγγελείς και προσπαθεί να
επανακτήσει τον έλεγχο της δικαστικής εξουσίας. Επίσης ψήφισε ένα
νομοσχέδιο που δίνει στη κυβέρνηση δυνατότητα διορισμού των εισαγγελέων
και των δικαστών, καταλύοντας την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, ενώ
ταυτόχρονα απαγορεύει στους Τούρκους δημοσιογράφους να κάνουν ελεύθερα
τη δουλειά τους.Ο κ.Ερντογάν ανέπτυξε ατελείωτες θεωρίες συνωμοσίας και
χρησιμοποίησε εμπρηστική ρητορική, κάνοντας λόγο μέχρι και για «προδοσία
από τους Αμερικανούς» και φτάνοντας στο σημείο να προτείνει την απέλαση
του πρεσβευτή των ΗΠΑ.
Η ανάκριση και η αντίδραση του Ερντογάν όντως μπορούν να είναι
πολιτικά υποκινούμενες. Επίκεινται σημαντικές τοπικές εκλογές το Μάρτιο.
Κι ο πρωθυπουργός θα πρέπει να επιμείνει η ανάκριση να είναι δίκαιη και
διαφανής, κι όχι να προσπαθεί να την εκτροχίασει. Οι ανηλεείς τρόποι
που χρησιμοποιεί προκειμένου να συντρίψει την αντίθετες φωνές δεν είναι
καινούργιοι, όπως αποδεικνύεται κι από την βίαιη καταστολή των
αντικυβερνητικών διαδηλώσεων τον περασμένο Ιούνιο. Παρόμοιες κινήσεις εκ
μέρους του τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων που
απαιτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως μέρος των υποχρεώσεων της
Τουρκίας προκειμένου να είναι υποψήφια για ένταξη στην Ε.Ε. Μια ένταξη
που πλέον είναι πιο επίφοβη από ποτέ, ενώ η πρακτική της τουρκικής
κυβέρνησης είναι εκ διαμέτρου αντίθετη και με τους κανονισμούς του ΝΑΤΟ.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγερ, είχε
απόλυτο δίκιο λέγοντας τις προάλλες στις Βρυξέλλες πως η Ευρώπη πρέπει
να απαιτήσει από την Τουρκία να επιστρέψει στους κανόνες δικαίου. Η
κυβέρνηση του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα πρέπει επίσης να στείλει ένα ισχυρό
μήνυμα στον Ερντογάν για την λανθασμένη πορεία που έχει πάρει η χώρα
του.Το αν η Τουρκία καταφέρει να αναπτύξει την δημοκρατία - που κέρδισε
με κόπο και η οποία συνετέλεσε αποφασιστικά στην οικονομική της
ανάπτυξη - ή το αν γλιστρίσει ξανά στον αυταρχισμό, είναι το ίδιο
κρίσιμο για την σταθερότητα της περιοχής και τους συμμάχους της στο
ΝΑΤΟ, όσο και για τους ίδιους τους Τούρκους.
* Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε ως κύριο άρθρο της αμερικανικής εφημερίδας New York Times
