Οταν
καθορίσθηκε η σημερινή επίσκεψη Ερντογάν στις Βρυξέλλες, υπήρχε η
αμοιβαία προσδοκία κάποιας αίσθησης έστω μικρής προόδου που θα
συντηρούσε μια λιμνάζουσα αν όχι νεκρή επί της ουσίας διαπραγμάτευση.Σήμερα,
μετά το σκάνδαλο διαφθοράς και την προσπάθεια της κυβέρνησης Ερντογάν
να χειραγωγήσει Αστυνομία και Δικαιοσύνη, το ερώτημα που τίθεται είναι
το κόστος της επίσκεψης του Τούρκου πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες: Σε
ποιους τόνους θα εκφρασθεί η αποδοκιμασία των ευρωπαϊκών θεσμών για τις
αυταρχικές του πρακτικές και πώς θα απαντήσει.
Πριν από μερικά χρόνια οι παρεμβάσεις των Βρυξελλών δυσκόλευαν τους στρατηγούς και βοηθούσαν τον Ερντογάν, ενώ σήμερα κάθε κριτική από την ΕΕ κολλάει γάντι με τις θεωρίες της συνωμοσίας με τις οποίες ο Τούρκος πρωθυπουργός ερμηνεύει πλέον τις εξελίξεις.
Ετσι, ο πειρασμός για ένα εθνικά υπερήφανο σώου από τον Ερντογάν σήμερα στις Βρυξέλλες -ανάλογο με τον δημόσιο on camera διαπληκτισμό του με τον πρόεδρο του Ισραήλ Πέρες πριν από τέσσερα χρόνια- θα είναι μεγάλος και σχετικά ανέξοδος: Η ΕΕ του Δεκεμβρίου του 1999 που έδινε στην Τουρκία το καθεστώς της υποψήφιας προς ένταξη χώρας δεν υπάρχει πια, η διεύρυνση έχει σταματήσει με την ένταξη της Κροατίας και όταν και εάν ξανανοίξει θα αφορά κατά προτεραιότητα την Ουκρανία.
Η ενταξιακή διαπραγμάτευση ΕΕ-Τουρκίας είναι ένα απομεινάρι του Ελσίνκι που επιβιώνει γιατί καμιά από τις δύο εμπλεκόμενες πλευρές δεν έχει θελήσει μέχρι στιγμής να αναλάβει το πολιτικό κόστος του πρώτου στην ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ναυαγίου διαπραγμάτευσης με υποψήφια προς ένταξη χώρα.
Η Βρετανία, άλλοτε οπαδός μιας διεύρυνσης ανοικτής σε όλους τους ορίζοντες στο όνομα της μεγίστης δυνατής αποδυνάμωσης μιας επικίνδυνης για το Λονδίνο ευρωπαϊκής συνοχής, έχει μισογυρίσει την πλάτη της στη Γηραιά Ηπειρο -στη λογική της παραδοσιακής βρετανικής προσέγγισης «Ομίχλη στη Μάγχη, η Ευρώπη απομονωμένη»- και δεν μπορεί να είναι πλέον χρήσιμη στην τουρκική υποψηφιότητα.
Οσο το γρηγορότερο εκκαθαριστούν τα απομεινάρια του Ελσίνκι, τόσο το συντομότερο Βρυξέλλες -δηλαδή το Βερολίνο- και Αγκυρα μπορούν να αρχίσουν να συζητούν το πλαίσιο μιας Ειδικής Σχέσης.
kapopoulos@pegasus.gr-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
Πριν από μερικά χρόνια οι παρεμβάσεις των Βρυξελλών δυσκόλευαν τους στρατηγούς και βοηθούσαν τον Ερντογάν, ενώ σήμερα κάθε κριτική από την ΕΕ κολλάει γάντι με τις θεωρίες της συνωμοσίας με τις οποίες ο Τούρκος πρωθυπουργός ερμηνεύει πλέον τις εξελίξεις.
Ετσι, ο πειρασμός για ένα εθνικά υπερήφανο σώου από τον Ερντογάν σήμερα στις Βρυξέλλες -ανάλογο με τον δημόσιο on camera διαπληκτισμό του με τον πρόεδρο του Ισραήλ Πέρες πριν από τέσσερα χρόνια- θα είναι μεγάλος και σχετικά ανέξοδος: Η ΕΕ του Δεκεμβρίου του 1999 που έδινε στην Τουρκία το καθεστώς της υποψήφιας προς ένταξη χώρας δεν υπάρχει πια, η διεύρυνση έχει σταματήσει με την ένταξη της Κροατίας και όταν και εάν ξανανοίξει θα αφορά κατά προτεραιότητα την Ουκρανία.
Η ενταξιακή διαπραγμάτευση ΕΕ-Τουρκίας είναι ένα απομεινάρι του Ελσίνκι που επιβιώνει γιατί καμιά από τις δύο εμπλεκόμενες πλευρές δεν έχει θελήσει μέχρι στιγμής να αναλάβει το πολιτικό κόστος του πρώτου στην ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ναυαγίου διαπραγμάτευσης με υποψήφια προς ένταξη χώρα.
Η Βρετανία, άλλοτε οπαδός μιας διεύρυνσης ανοικτής σε όλους τους ορίζοντες στο όνομα της μεγίστης δυνατής αποδυνάμωσης μιας επικίνδυνης για το Λονδίνο ευρωπαϊκής συνοχής, έχει μισογυρίσει την πλάτη της στη Γηραιά Ηπειρο -στη λογική της παραδοσιακής βρετανικής προσέγγισης «Ομίχλη στη Μάγχη, η Ευρώπη απομονωμένη»- και δεν μπορεί να είναι πλέον χρήσιμη στην τουρκική υποψηφιότητα.
Οσο το γρηγορότερο εκκαθαριστούν τα απομεινάρια του Ελσίνκι, τόσο το συντομότερο Βρυξέλλες -δηλαδή το Βερολίνο- και Αγκυρα μπορούν να αρχίσουν να συζητούν το πλαίσιο μιας Ειδικής Σχέσης.
kapopoulos@pegasus.gr-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ