Περιόρισε τους «πασάδες» του στρατού στους στρατώνες, επέτρεψε στους Κούρδους να αναπνεύσουν κάπως πιο ελεύθερα, πιστώθηκε τη δυναμική ανάπτυξη της οικονομίας και ενίσχυσε τον περιφερειακό ρόλο της χώρας του. Το μυστικό της επιτυχίας του, πέρα από το χάρισμα της άμεσης επικοινωνίας του με τα λαϊκά στρώματα, ήταν ότι κατάφερε να ενώσει γύρω του έναν ευρύτατο κοινωνικό συνασπισμό, με σημαία τη Δημοκρατία, υπερισχύοντας του αυταρχικού κεμαλικού κατεστημένου.
Μεθυσμένος από τις επιτυχίες του, όμως, ο Ερντογάν άρχισε, από την επαύριο του τρίτου εκλογικού του θριάμβου, να μετατρέπεται στο αντίθετό του. Αυταρχικός απέναντι στη νεολαία, βιτριολικός απέναντι στην κοσμική μεσαία τάξη, προκλητικός απέναντι στους Αλεβίτες, επιρρεπής στον μεγαλοϊδεατισμό του Νταβούτογλου, οικοδομούσε βήμα προς βήμα έναν ευρύ συνασπισμό... αντιπάλων του!
Και αφού συσπείρωσε όλους τους παραδοσιακούς εχθρούς των ισλαμιστών, αποδύθηκε σε έναν ισλαμικό εμφύλιο με τον μέχρι χθες βασικό υποστηρικτή του, την Αδελφότητα Γκιουλέν – στην οποία, ας σημειωθεί, πρόσκεινται ο πρόεδρος Γκιουλ και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Αρίντς. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Ταγίπ Ερντογάν επιβεβαίωσε ότι ο πιο επικίνδυνος εχθρός του δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον κακό εαυτό του, όπως έδειξε περίτρανα με τη χθεσινή ομιλία του στο Ικόνιο. «Κανείς από το εσωτερικό ή το εξωτερικό δεν μπορεί να αναστατώσει τη χώρα ΜΟΥ», προειδοποίησε ο Ερντογάν, λες και μιλούσε για το οικόπεδό του. Ακόμη χειρότερα, εμφανίστηκε πεπεισμένος ότι ακολουθεί κάποιο θεϊκό πεπρωμένο, διακηρύσσοντας ότι «ο Θεός είναι μαζί του». Αλλη μια φορά, «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι»...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_18/12/2013_543463
