...Μπορεί, εν πολλοίς, ο Νικόλας να αποδείξει στην πράξη πλέον
ότι εμφορείται, εμπνέεται και θωρακίζεται ταυτόχρονα από τις αξίες και
τις αρετές εκείνες που δυστυχώς αναζητούνται πια με το... κερί από
πολιτικούς αρχηγούς; Και μπορεί ο Νικόλας Παπαδόπουλος να επιδείξει τόση
αξιοπιστία, τόση ανιδιοτέλεια, τόση φιλοπατρία, τόση κοινωνική
ευαισθησία, αλλά κυρίως οραματισμό, ώστε το πολιτικό του εκτόπισμα και η
πολιτική του δράση να του προσδώσουν... διαστάσεις μεγάλου και εθνικού
ηγέτη;
...Αν μπορεί τα πιο πάνω ο Νικόλας, τότε θα έχει... περιεχόμενο,
νόημα και σημασία για τον τόπο και τον λαό η εκλογή του, και δεν θα
καταγραφεί από τους ιστορικούς απλά ως μια εκλογική διαδικασία που
πιότερο είχε εσωκομματικό ενδιαφέρον και αντίκτυπο. Γιατί, κακά τα
ψέματα, η πατρίδα ποτέ δεν είχε έλλειψη από ταγούς. Αντίθετα, πάντα τους
είχε σε πλεόνασμα, καθόσον είναι κοινό μυστικό ότι στην Κύπρο πιο
εύκολη είναι η... παραγωγή πολιτικών, παρά η παραγωγή πατατών. Κι αυτό
οφείλεται κυρίως στον παράγοντα που ονομάζεται... έδαφος. Το οποίο στην
πολιτική είναι τόσο... εύφορο που προσφέρεται και «σηκώνει» ακόμα και
επιτήδειους και καιροσκόπους: χωρίς καν... λίπανση, ρίχνουν ρίζες και
χρησιμοποιούν τον χώρο ως «όχημα» για τις όποιες τους επιθυμίες και
επιδιώξεις. Επομένως, το ζητούμενο ήταν και παραμένει η ύπαρξη
ταλαντούχων πολιτικών με θυσιαστικό για την πατρίδα, πνεύμα.
...Βέβαια, ακόμα κι αν δεν τα επιτύχει απόλυτα αυτά ο Νικόλας,
αλλά πείσει ότι τουλάχιστον προσπάθησε, μη διστάζοντας να...
πλαγιοκοπήσει κατεστημένα και συμφέροντα παντός είδους, και πάλι αυτό θα
είναι κάτι. Και μια μεγάλη παρηγόρια στον... ασθενή λαό που μια ζωή τον
αρρωσταίνουν πλείστοι εκ των θεράποντων «ιατρών» του, πολιτικοί. Οι
οποίοι στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο, από τσαρλατάνοι!
