Αν μπω στον κόπο να αναρωτηθώ για το αν η Κυπριακή Ελληνική Κοινωνία και ο Ελλαδικός Ελληνισμός διατήρησαν ή και είχαν μια ορθολογιστική στάση απέναντι στο γίγνεσθαι η απάντηση είνaι σαφέστατα όχι τις πιότερες φορές. Ομως ως γνωρίζετε σείς καλύτερα Κε Καθηγητά απο οιαδήποτε άλλον η πολιτική του ΟΧΙ αποτελεί στάση ζωής και ξεκινά πολύ νωρίς απο τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Με ενδιαφέρει να μάθω το πως ο Ντε Γκολ το 1958 σήκωσε όρθια την Γαλλία αξιοποιώντας τους υπαρκτούς συντελεστές που στήριζαν την λογική της Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Ομως ως γνωρίζεται σεις καλύτερα οι Εθνικές στρατηγικές και τα Δόγματα στρατηγικών αποτελούν προϊόν βαθιάς ιστορικής διεργασίας για το κάθε Έθνος. Για τον Ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο κάτι τέτοιο δεν έλαβε χώρα σε κανένα επίπεδο της Κοινωνίας Σωστά επισημαίνεται την σχέση Πολιτείας -Πολιτικής όμως υπήρξαν και περίοδοι στην Ιστορία που ένας πολιτικός ηγέτης ενέπνευσε τους Πολίτες και καθόρισε και μέσα απο αυτό την ιστορική εξέλιξη του ως και την δημιουργία του κατάλληλου υπόβαθρου για την εκπλήρωση της ιστορικής του αποστολής, ευρισκόμενος πιο μπροστά απο την εποχή του και την κοινωνία του.Αυτό άλλωστε αποτελεί το υπόβαθρο του όρου ” πολιτικός ηγέτης”.
Έχουμε Πολλά να διαβάσουμε Κύριε Καθηγητά. Ένα απο αυτά που πρόχειρα ανασύρω στην μνήμη μου είναι πως η Εξωτερική πολιτική μιας χώρας αποτελεί της εσωτερικής της πολιτικής και πώς αυτή δεν είναι δυνατή αν δεν υπάρχει το μέγιστο της κοινωνικής συναίνεσης το ύψιστο της κοινωνικής συνοχής, ώστε αυτή και αξιόπιστη να είναι και παραγωγική Τα Ιλαροτραγικά γεγονότα που επέφεραν πλείστα τα δεινά για τον Ελληνισμό ξεκινούν πολύ νωρίτερα κε. Καθηγητά τα μέσα της δεκαετίας του 1930 όπου σταθερά τέθηκαν οι βάσεις της πρόσδεσης της Ελλάδας και της Κύπρου στο Αγγλικό Άρμα επιρροής με όρους υποταγής και υποτέλειας Στο ερώτημα για το τι έπραξε η Ελληνική Κοινωνία στην μνημονιακή περίοδο της η απάντηση είναι κοφτή και κυνική.
Η Γερμανία εφαρμόζει με τρόπο εμφατικό το δόγμα Βίσμαρκ και το δόγμα Γουλιέλμου Β .Δόγμα της πολιτικής επίσης αποτελεί και η χρήση της νομισματικής και τραπεζικής ισχύος της προκειμένου να επιτύχει τις πάγιες οικονομικές και γεωγραφικές επιδιώξεις της.Κατά συνέπεια το ερώτημα είναι γιατί εμείς παραχωρήσαμε τον ζωτικό χώρο που επίτρεψε την γερμανική προέλαση ως επίσης και γιατί ενω η πολιτική ορίζεται ως η τέχνη του προβλέπειν θα πρέπει με την κάννη στον κρόταφο να λαμβάνουμε αποφάσεις ως Εθνος;(.(ΦΙΛΕΛΥΘΕΡΟΣ))
Επί της ευκαιρίας δε της επισήμανσης της πράξης του Γλαύκου Κληρίδη αναφορικά με την υποβολή αίτησης ένταξης στην Ε.Ε. νας σας θυμίσω πως ο Γιάννος . Κρανιδιώτης πίστευε ότι η λύση στο κυπριακό ή θα είναι με τη σφραγίδα της Ε.Ε .ή αλλιώς το αδιέξοδο θα συνεχίσει την κυριαρχία του. Οι διαδικασίες της λύσης μπορούν να λειτουργήσουν μόνο εάν η Ε.Ε .δουλέψει ως ο πραγματικός καταλύτης της λύσης όπως τη σχεδίαζε ο Γ. Κρανιδιώτης (διάσκεψη, ασφάλεια, εγγυήσεις, οικονομία κ.λπ.)
Η Πολιτική μας αναλυτική μνήμη επιβάλλει πώς ο Γιάννος Κρανιδιώτης, πρωταγωνιστώντας και ευθυγραμμισμένες με όσους υποστήριζαν την ευρωπαϊκή λύση, υποστήριζε παράλληλα την στρατιωτική και διπλωματική ισορροπία που θα επέτρεπε την εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής.
Επίσης ” «Η λύση θα [πρέπει να] κατοχυρώνει, προκειμένου να είναι βιώσιμη, την πλήρη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου, στο σύνολο του κυπριακού εδάφους μετά την παρέλευση ορισμένου σύντομου χρόνου εφαρμογής των μεταβατικών ρυθμίσεων. Με το θέμα αυτό συνδέονται και οι λύσεις που θα δοθούν στο συνταγματικό και κυρίως στο ζήτημα της αναγνώρισης αρνησικυρίας στην τουρκοκυπριακή πλευρά. Το δικαίωμα αυτό πρέπει να είναι απόλυτα περιορισμένο ώστε να μην απονευρώνει, τόσο την εκπροσώπηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στα κοινοτικά όργανα, όσο και τη λειτουργία των κοινοτικών θεσμών και διαδικασιών…»” (Παναγιώτης Ήφαιστος )
Το παράγωγο Κύπρος του σχεδίου Ανάν ως Ομοσπονδία Δύο Συνιστωσών Κρατών πόσο απέχει από τον σχεδιασμό του Γιάννου Κρανιδιώτη; “
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/9461, Ἀντίβαρο
