1. Η βάση των συνομιλιών είναι το σχέδιο Ανάν, επί του οποίου θα γίνουν, κατά την εκτίμησή του, αλλαγές και θα μετονομαστεί σε σχέδιο Μπαν Κι Μουν.
2. Το σχέδιο λύσης θα τεθεί ενώπιον των δυο Κοινοτήτων στις αρχές του 2014. Επί τούτων δε, ο κ. Έρογλου είπε μετά τη συνάντησή του με τον κ. Ντάουνερ την περασμένη Τετάρτη, ότι στην Κύπρο υπάρχουν δυο δομές και ότι με τη λύση θα προκύψει μια ομοσπονδία ενός νέου συνεταιρισμού. Ιδού, λοιπόν, που θέλει και ο Έρογλου ομοσπονδία! Είναι πρόδηλο ότι οι Τούρκοι λένε ό,τι θέλουν με τη στήριξη του Ειδικού Αντιπροσώπου του Γ.Γ. του ΟΗΕ στην Κύπρο, Αλεξάντερ Ντάουνερ, ο οποίος επίσης μας δουλεύει. Όπως ισχυρίζεται ο κ. Ντάουνερ, ο Γ.Γ. του ΟΗΕ δεν έστειλε τελεσίγραφο τεσσάρων ημερών για το θέμα του κοινού ανακοινωθέντος, αλλά επρόκειτο περί λανθασμένης ερμηνείας!
Η ουδετερότητα και ο καθρέφτης της λύσης
Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά εάν θέλουμε να τα βλέπουμε καθαρά:
1. Οι Τούρκοι δεν πρόκειται να δεχθούν άλλη λύση εκτός από αυτήν που θα στηρίζεται στο σχέδιο Ανάν. Επειδή δε, είναι ισχυρότεροι από το 2004, δεν θα δεχθούν λύση χειρότερη από εκείνη του σχεδίου Ανάν, εκτός και αν πάρουν αλλού μεγαλύτερα ανταλλάγματα, που θα αφορούν, για παράδειγμα, στο φυσικό αέριο και στην ΑΟΖ.
2. Οι Τούρκοι δημιουργούν κλίμα ότι θέλουν λύση εξπρές και πλέκουν το εγκώμιο στον Πρόεδρο Αναστασιάδη για να φορτώσουν στην κυπριακή Κυβέρνηση την οποιαδήποτε αποτυχία εφόσον δεν γίνουν δεκτές οι θέσεις τους. Είτε πριν από είτε κατά είτε μετά την έναρξη των συνομιλιών.
3. Δεν υπάρχει λόγος για την Τουρκία να προβεί σε υποχωρήσεις εφόσον κερδίζει το παιχνίδι στην Ε.Ε. Την περασμένη Τρίτη άνοιξε μετά από 40 μήνες το τουρκικό ενταξιακό κεφάλαιο 22 για την περιφερειακή πολιτική. Και, σύμφωνα με τον Αρμόδιο Επίτροπο για Θέματα Διεύρυνσης, Στέφαν Φούλε, μπορούν να ανοίξουν το επόμενο διάστημα άλλα πέντε κεφάλαια, μεταξύ των οποίων τα 23 και 24 που αφορούν στα θεμελιώδη δικαιώματα και στη δικαιοσύνη και είναι μπλοκαρισμένα από την Κυπριακή Δημοκρατία. Τα εν λόγω κεφάλαια έχουν ενταχθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην πρότασή του για την επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου. Μια πρόταση που κινδυνεύει να παγώσει, την ίδια στιγμή που γίνεται προσπάθεια για το ξεπάγωμα των τουρκικών ενταξιακών κεφαλαίων.
4. Τα Ην. Έθνη δεν είναι ουδέτερα επειδή: α) Στο θέμα του Κυπριακού αποτελούν θεσμό ελεγχόμενο από τη Βρετανία και της ΗΠΑ, που για τους δικούς τους λόγους και λόγω δικών μας λανθασμένων επιλογών ακολουθούν φιλοτουρκική στάση. β) Η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας δεν είναι στην ουσία συμβιβασμός, αφού συνιστά τουρκική και βρετανική επινόηση από το 1956.
Συνεπώς, η φιλοτουρκική στάση Ντάουνερ είναι ο καθρέφτης της τουρκικού χαρακτήρα της λύσης της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Συνεπώς, εάν δεν αλλάξει ο στόχος και η στρατηγική για την επίτευξή του, ακόμη και αν αντικατασταθεί ο Ντάουνερ, ο επόμενος εκπρόσωπος του Γ.Γ. στο Κυπριακό, είτε λίγο είτε πολύ, θα ακολουθήσει την ίδια φιλοτουρκική πολιτική. Ενδεχομένως να είναι πιο προσεκτικός και διπλωματικός αλλά και πιο επικίνδυνος, διότι θα μας γίνει ο πλασιέ μιας διχοτομικής λύσης, την οποία θα εμφανίσει ως επανένωση. Συνεπώς, τα Ην. Έθνη και ο κ. Ντάουνερ δεν ποιούν την νήσσαν (κάνουν την πάπια) αλλά και όταν προσπαθούν να το πράξουν, δεν τους βγαίνει αφού είναι εμφανής ο τουρκικός τους χαρακτήρας. Και, ως εκ τούτου, ομοιάζουν με «τουρκική πάπια».
Κώδικας τουρκικών θέσεων στην Ε.Ε.
Εντος της Ε.Ε. οι Τούρκοι δεν έχουν κόστος και, ως εκ τούτου, περνούν στην επίθεση. Σε επίπεδο Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά και Επιτροπής διοργανώνουν τον τελευταίο μήνα μια καμπάνια, στην οποία συμμετείχε και ο λεγόμενος ΥπΕξ του ψευδοκράτους Οζντίλ Ναμί και η οποία στηρίζεται στις εξής θέσεις:
1. Η ελληνοκυπριακή πλευρά κωλυσιεργεί τη διαδικασία και δεν θέλει λύση, η οποία μπορεί, κατά τον τουρκικό ισχυρισμό, να εξευρεθεί σε χρόνο ρεκόρ.
2. Η λεγόμενη απομόνωση των Τουρκοκυπρίων θα πρέπει να τερματιστεί διότι οι Τουρκοκύπριοι είπαν ναι στο σχέδιο Ανάν και αδίκως τιμωρούνται.
3. Η παρουσία Τουρκοκυπρίων παρατηρητών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θεωρείται από το ψευδοκράτος και την Άγκυρα ως επιβεβλημένη ανάγκη στο πρότυπο του Συμβουλίου της Ευρώπης.
4. Οι χωριστές ιθαγένειες και η εξουσία των συνιστώντων κρατών να παραχωρούν εσωτερικές ιθαγένειες για να τις μετατρέπουν εν συνεχεία σε κοινή κυπριακή. Ως γνωστόν, το πολιτειακό σύστημα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που θα προκύψει από τη λύση, θα έχει δυο εσωτερικές ιθαγένειες και μία κοινή κυπριακή. Οι εσωτερικές ιθαγένειες, δηλαδή η ελληνοκυπριακή για τη μια πλευρά και η τουρκοκυπριακή για την άλλη, θα είναι συναρτημένες με την σταθμισμένη ψήφο και την άσκηση πολιτικών δικαιωμάτων. Δηλαδή, όσοι Ελληνοκύπριοι θα επιστρέψουν στον βορρά, δηλαδή μια καθορισμένη ποσόστωση, δεν θα έχουν δικαίωμα ψήφου στον βορρά, όπου η πλειοψηφία και ο έλεγχος θα πρέπει να ανήκει στους Τουρκοκυπρίους και στους εποίκους που θα νομιμοποιηθούν.
Για να έχει δικαίωμα ψήφου ένας Ελληνοκύπριος στο βορρά -εξαιρουμένων εκείνων που θα περιλαμβάνονται στις ποσοστώσεις- θα πρέπει να αιτηθεί στις τουρκοκυπριακές αρχές για να πάρει την τουρκοκυπριακή ιθαγένεια. Εάν όμως του δοθεί η εσωτερική τουρκοκυπριακή ιθαγένεια, χάνει την ελληνοκυπριακή. Συνεπώς, το δικαίωμα της ψήφου στον βορρά συνταυτίζεται με την τουρκοποίηση των Ελληνοκυπρίων, οι οποίοι πριν από τα τετελεσμένα της εισβολής ήταν η πλειοψηφία του 82% στον βορρά.
Η Αμμόχωστος και το παράθυρο της Τύμπου
Πέραν τούτων, οι Τούρκοι θέτουν και έναν πέμπτο ευαίσθητο πυλώνα: Αυτόν της Αμμοχώστου. Σύμφωνα με όσα τονίζουν σε ευρωβουλευτές, η επιστροφή της πόλης της Αμμοχώστου μπορεί να γίνει μόνο στο πλαίσιο της λύσης του Κυπριακού και επικαλούνται τη θέση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Προβάλλεται, μάλιστα, ο ισχυρισμός ότι στην αρχική πρόταση της Κυβέρνησης για την επιστροφή της περίκλειστης πόλης αφήνεται το ενδεχόμενο να περιληφθεί και η λειτουργία του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου.
Μάλιστα, οι Τουρκοκύπριοι και οι Τούρκοι επικαλούνται και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον Αρμόδιο Επίτροπο για θέματα Διεύρυνσης Στέφαν Φούλε περί τούτου. Ισχυρίζονται, δηλαδή, ότι η κυπριακή Κυβέρνηση, όταν είχε επαφές μαζί του για το θέμα της Αμμοχώστου, άφησε ανοικτό παράθυρο για την Τύμπου. Επιπροσθέτως, γίνεται επί του ζητήματος αυτού επίκληση και δημοσιευμάτων στον ελληνοκυπριακό Τύπο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η τουρκοκυπριακή πλευρά και η Άγκυρα τονίζουν παρασκηνιακά ότι είναι οι Ελληνοκύπριοι που δεν έχουν καθαρή θέση και δημιουργείται από τη στάση τους έλλειψη εμπιστοσύνης. Δημοσίως, βεβαίως, ο κ. Μπαγίς πλέκει το εγκώμιο του Προέδρου Αναστασιάδη ως υποστηριχτή τού ναι, προκειμένου να αυξάνει τις προσδοκίες του για λύση στη βάση του σχεδίου Ανάν και να δημιουργεί προβλήματα στο ελληνοκυπριακό στρατόπεδο κρατώντας ανοικτό το φάκελο του σχεδίου Ανάν, που αποτελεί κόκκινο πανί για την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων. Με την πρακτική αυτή ο κ. Μπαγίς προσδοκά ότι είτε θα επιβάλει πολιτικά και ψυχολογικά τη λύση του σχεδίου Ανάν με την επωνυμία Μπαν Κι Μουν, αναστήνοντας έτσι το σχέδιο Ανάν, είτε θα προκαλέσει πρόβλημα μεταξύ των Ελληνοκυπρίων, στέλνοντας το ακόλουθο μήνυμα: Άστε τι λένε ρητορικά οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί, η λύση που συζητούμε θα είναι στη βάση του σχεδίου Ανάν. Επί τούτων σημειώνουμε το αυτονόητο:
Η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι εξ αντικειμένου τουρκική λύση. Οι Τούρκοι, ακόμη και όταν αναφέρονται σε μια κυριαρχία και μια ιθαγένεια βρίσκουν εν συνεχεία φόρμουλες να απαγκιστρωθούν ή να τις διαβρώσουν. Για παράδειγμα: Στο σχέδιο Ανάν γινόταν λόγος για μια κυριαρχία και εν συνεχεία τονιζόταν ότι η νέα τάξη πραγμάτων, δηλαδή το νέο πολιτειακό σύστημα, θα προκύψει από χωριστά δημοψηφίσματα των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Εν ολίγοις, θα υπήρχαν δυο πηγές εξουσίας και κυριαρχίας! Οπότε σε περίπτωση απόσχισης θα υπήρχαν νομικά επιχειρήματα, ώστε να νομιμοποιηθεί μια τέτοια πράξη. Συναφής είναι και η πρόσφατη θέση του κ. Έρογλου, ο οποίος τόνισε ότι στην Κύπρο υπάρχουν δυο κρατικές δομές που θα φτιάξουν μια ομοσπονδία.
Πολιτικό κουτσομπολιό
Επί του ιδίου θέματος, δηλαδή της μορφής της λύσης, της βάσης των συνομιλιών και του κοινού ανακοινωθέντος συναφής είναι και η θέση την οποία διατύπωσε την περασμένη Πέμπτη το ΑΚΕΛ, το οποίο κατήγγειλε την Κυβέρνηση ότι οι αρχές της μιας κυριαρχίας, ιθαγένειας και διεθνούς προσωπικότητας είχαν γίνει δεκτές πριν από πέντε χρόνια από τους Χριστόφια - Ταλάτ, οπότε η Κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να ανοίξει εκ νέου το θέμα. Μάλιστα, το ΑΚΕΛ κατηγόρησε την Κυβέρνηση ότι υπαναχώρησε. Επί τούτων τονίζουμε τα ακόλουθα: Εάν είναι η Κυβέρνηση που υπαναχώρησε, γιατί δεν αποδέχεται η τουρκοκυπριακή πλευρά, ό,τι κατά το ΑΚΕΛ, δέχθηκε πριν από πέντε χρόνια; Γιατί το ΑΚΕΛ δεν χτυπά την τουρκική υπαναχώρηση και αναξιοπιστία και χτυπά την Κυβέρνηση, η οποία δικαίως, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι θέλει να ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.
Διότι, η ηγεσία του ΑΚΕΛ -και όχι ο απλός πατριώτης αριστερός ψηφοφόρος- μάλλον δεν γνώριζε την περασμένη πενταετία ούτε πού πατούσε ούτε πού πήγαινε. Και τώρα θέλει να κρατήσει το Κυπριακό όμηρο των προσφορών του Προέδρου Χριστόφια, ο οποίος έδωσε δώρα χωρίς να πάρει αντίδωρα, αλλά και κάτι άλλο: Οι αρχές της μιας και ενιαίας κυριαρχίας καθώς και της μιας ιθαγένειας και κατ’ επέκτασιν της διεθνούς προσωπικότητας, δεν έγιναν ποτέ στην πράξη σεβαστές κατά τη διάρκεια των συνομιλιών του Προέδρου Χριστόφια είτε με τον Ταλάτ είτε με τον Έρογλου, αλλά ούτε και στο σχέδιο Ανάν, το οποίο υποστήριξαν σφόδρα οι ένοικοι του Προεδρικού.
Με την επιστολή Ταλάτ τον Ιανουάριο του 2010, που αφορούσε στη διακυβέρνηση, γινόταν παραπομπή σε δυο πηγές εξουσίας παραπέμποντας έτσι σε δυο κυριαρχίες. Τότε, μάλιστα, στις 18 Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος Χριστόφιας μετά τη συνάντησή του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου χαρακτήρισε τις θέσεις Ταλάτ ως απαράδεκτες. Όπως απαράδεκτη ήταν εκείνη την περίοδο, και παραμένει ακόμη και τώρα, η τουρκική θέση για την εξουσία ενός εκάστου των συνιστώντων κρατών να παραχωρούν χωριστά εσωτερικές ιθαγένειες. Το όλο σκηνικό, δηλαδή αυτό των εσωτερικών αντιπαραθέσεων, είναι ενταγμένο στην πρακτική των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, που δίνουν τροφή για πολιτικό κουτσομπολιό και όχι για συγκροτημένη στρατηγική.
Εδώ υπάρχει στρουθοκαμηλισμός. Η μια πλευρά της αντιπολίτευσης, δηλαδή το ΑΚΕΛ, θέτει πιο χαλαρές θέσεις από εκείνες του Προέδρου, ενώ η άλλη πλευρά, του λεγόμενου απορριπτικού χώρου, δεν έχει εναλλακτική πρόταση. Και έτσι τροφοδοτεί με τη δική του αδυναμία να προσφέρει εναλλακτική πρόταση την επιστροφή του σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα, αφού λιβανίζει ακόμη την ομοσπονδία, παρότι οι Τούρκοι μάς το λένε κατάμουτρα: Όταν μιλούν για ομοσπονδία, εννοούν διχοτόμηση.
Η σοφία του λαού και ο πάτος της πολιτικής
Τόσο το Προεδρικό όσο και η αντιπολίτευση, δηλαδή το σύνολο του κομματικού συστήματος, αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Ακόμη και το ηλεκτροσόκ της συμφωνίας για την ενοποίηση του ποδοσφαίρου δεν ξυπνά το κομματικό σύστημα. Όταν για μια ποδοσφαιρική συμφωνία από την οποία θα είχαν οφέλη οι Τούρκοι υπαναχώρησαν, μπορεί κάποιος να αναλογιστεί πώς θα συμπεριφερθούν για σοβαρότερα ζητήματα.
Η περίπτωση της συμφωνίας για το ποδόσφαιρο καταρρίπτει τον ισχυρισμό ότι εάν υπογραφόταν το σχέδιο Ανάν οι Τούρκοι θα το εφάρμοζαν πλήρως και ότι τώρα θα βρίσκονταν οι Αμμοχωστιανοί και άλλοι πρόσφυγες στα σπίτια τους. Οι Τούρκοι θα εφάρμοζαν ό,τι θα τους συνέφερε και για τα λοιπά θα ήθελαν ανταλλάγματα! Όσο δε για μας, εάν οι Τούρκοι δεν εφάρμοζαν τμήματα της συμφωνίας τι θα κάναμε; Πόλεμο ή θα τινάζαμε το σύστημα στον αέρα;
Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Εφόσον είμαστε ανίσχυροι, γυμνοί δηλαδή στα αγκάθια, χωρίς συντελεστές ισχύος, η λύση δεν θα είναι καλύτερη από το σχέδιο Ανάν, το οποίο οι Τούρκοι θα εφαρμόσουν με άλλο όνομα, με εκείνο του Μπαν Κι Μουν, ό,τι και όπως τους βολεύει. Θα διαλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία και θα γίνουν κυρίαρχοι παντού. Α
πό αυτές τις στήλες φορτικά διατυπώνουμε και εναλλακτικές πολιτειακές επιλογές και νέες στρατηγικές, για να διατηρηθεί στη ζωή η Κυπριακή Δημοκρατία και να γίνει πράξη ο άξονας Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, καθώς και για να χρησιμοποιηθεί το φυσικό αέριο ως στρατηγικό εργαλείο αλλαγής του συσχετισμού ισχύος, ώστε να αποτραπεί η τουρκική απειλή που τροφοδοτείται από τη δική μας αδυναμία αλλά και να γίνει αξιοπρεπής διαπραγμάτευση. Υπάρχει ακόμη κάτι: Για να αποπυροδοτήσουμε το τουρκικό πιστόλι, που επί μακρόν βρίσκεται στον κρόταφο του εκάστοτε Προέδρου. Με αυτήν όμως την κομματική ηγεσία που ζει στον δικό της μικρόκοσμο και στην αξιοπιστία, -η οποία, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δεν έχει πάτο- τα πράγματα είναι δύσκολα. Διότι, αυτήν την ηγεσία ούτε τα ηλεκτροσόκ την ξυπνούν, αλλά ούτε και οι «πόμπες» -μη κακόν- όπως σοφά λέει ο λαός μας.
