Την ώρα που την προσοχή των Ελλήνων
-και όχι αδικαιολόγητα- περισπούν οι βάναυσες χρεοκοπικές υποτροπές που
ταπεινώνουν την καθημερινότητά τους και ανατάσσουν την αβεβαιότητα των
προοπτικών, στο παρασκήνιο προάγονται αθορύβως διεργασίες όσον αφορά
μείζονα εθνικά ζητήματα.
Και ειδικότερα ως προς το Κυπριακό, είναι ηλίου φαεινότερο
-ακόμη και για μυωπάζοντες- ότι τέτοιες διεργασίες βρίσκονται ήδη σε
προκεχωρημένο στάδιο, με σαφή πάντοτε στόχο την επιτάχυνση τελικών
ρυθμίσεων. Με μια δηλαδή κατά το δυνατόν «λύση εξπρές», με την έννοια
του οριστικού του τερματισμού, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο.
Προκειμένου:
1. Ν' αναιρεθεί ο χρόνιος πονοκέφαλος (ή μπελάς) που αυτό προκαλεί σε κάποια κέντρα ισχύος, με την έννοια των ανασχέσεων τις οποίες εκ των πραγμάτων δημιουργεί σε στρατηγικούς σχεδιασμούς σ' αυτή την κρίσιμη γεωγραφία. Αυτή διαχρονικά υπήρξε η αξιολόγηση του προβλήματος σε όλη τη μακρά του διαδρομή.
2. Να διευκολυνθούν προαποφασισμένες και ήδη διαμορφούμενες περιφερειακές ρυθμίσεις, που σχετίζονται προς όσα προάγονται στη σύνολη Μεσανατολική ζώνη (κι ευρύτερα την Εγγύς Ανατολή) υπό το φως μάλιστα των νέων ισορροπιών και της ανακατανομής ρόλων που επιχειρείται με πολυαίμακτες ανατροπές.
3. Να ρυθμιστούν πλαίσια στρατηγικής ασφάλειας και να εμπεδωθούν σταθερές συνθήκες αξιοποιήσεως των ενεργειακών κοιτασμάτων. Τα οποία ήδη δημιουργούν νέο περιβάλλον διαπλεκομένων συμφερόντων στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, όπου η Κύπρος αποτελεί κρίσιμη δικλίδα εξελίξεων και προοπτικών.
Μπορεί μεν η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο φαινομενικά να «κατάπιαν» την αποσόβηση και τελικά την αχρήστευση του έωλου Σχεδίου Ανάν, με την καθ' όλα ιστορική ετυμηγορία του Κυπριακού Ελληνισμού το 2004. Ποτέ όμως δεν χώνεψαν αυτό που έγινε και που ανέτρεψε σχεδόν άρδην μακρόπνοες επιλογές και αποφάσεις, οι οποίες συνάπτονταν προς ευανάγνωστο περιφερειακό στρατηγικό δόγμα. Και ως εκ τούτου: Ποτέ δεν εγκατέλειψαν εκείνο το πλαίσιο, για το οποίο άλλωστε ξόδεψαν και άφθονο χρήμα και χρόνο και διπλωματικά μυαλά του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Φόρεϊν Οφις. Η αλήθεια. Την οποία και πολύ πιο σύντομα απ' όσο φανταζόμαστε θα τη δούμε ν' αναδύεται και να επανατροχιοδρομεί δυναμικές επαναφοράς των ιδίων επιλογών, με άλλα οπωσδήποτε προσωνύμια. Ή και καθόλου. Αλλά με την ίδια πατρότητα. Και προπαντός με την ίδια βούληση. Κι αυτή τη φορά, με την Αθήνα να εμπλέκεται αμεσότερα και κυρίως πιο ουσιαστικά, δυναμικές με διαδικασίες οιονεί τετραμερούς. Που θα είναι τέτοια, χωρίς να είναι!
Το αν θα διαφοροποιηθούν κάποιες παράμετροι, αυτό δεν αλλάζει τις στρατηγικές. Ούτε φυσικά την ουσία όσων θα κληθεί ο Ελληνισμός ν' αντιμετωπίσει και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να διαχειρισθεί. Και να μην υπάρχει αμφιβολία καμία, ότι Λευκωσία και Αθήνα θα βρεθούν μπροστά σε προδήλως επώδυνα διλήμματα, που θ' απαιτήσουν καθαυτό ιστορικές αποφάσεις ως προς το δέον. Και το υπό τις περιστάσεις εθνικώς δέον θα συνάπτεται προς συγκεκριμένο ιστορικό συμβιβασμό. Που με τη σειρά του -και να μη μας διαφεύγει- θα έχει βασικό άξονα τα γεωπολιτικά τετελεσμένα. Τα οποία παραπέμπουν σε νομιμοποίηση της γεωπολιτικής διαιρέσεως της Κύπρου.
Να μην αυτοεμπαιζόμεθα και να μην εμπαίζομεν. Γιατί τι άλλο σημαίνει και πού οδηγεί τελικά κατ' έννοιαν και πρακτικήν η «Διζωνικότητα» που κατοχυρώθηκε απ' αρχής ακόμη και με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών;
Ειδικότερα δε του Συμβουλίου Ασφαλείας, ως του υπάτου Σώματος του διεθνούς οργανισμού; Και ναι μεν ο πραγματισμός ερμηνεύει και οδηγεί σε αδυσώπητες (εξ ανάγκης έστω) αποδοχές. Αλλά τουλάχιστον να γνωρίζουμε και τι διαπραγματευόμεθα και σε ποια πλαίσια και με ποιο τελικά τέρμα.
Με αυτή λοιπόν τη στυγνή διαλεκτική, μέρος των τετελεσμένων (που η επιδρομή διά των λογχών της επέβαλε και η κατοχή εν πολλοίς κατοχύρωσε μέσα στις δεκαετίες που αυτή έγινε ανεκτή από τη διεθνή κοινότητα) «θα μας μείνουν»! Και θ' αποβούν συντεταγμένες της λύσεως και συνιστώσες των λειτουργικών πολιτειακών πλαισίων.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν πρέπει ν' αντιμετωπισθεί. Ούτε ότι θα γίνει αμαχητί και μοιρολατρικώς δεκτό. Σημαίνει όμως ότι: Εάν μιλούμε για διαπραγματευτική λύση και ιστορικό συμβιβασμό, τότε αυτομάτως αυτός προϋποθέτει όχι απλώς «λαβείν» (για εμάς που έχουμε όντως λαμβάνειν) αλλά και «δούναι», από εμάς που είμεθα τα θύματα της διαρπαγής! Υπό το φως αυτών των αυτονοήτων, το κυρίως ζητούμενο από δικής μας πλευράς είναι: Αφ' ενός αποσόβηση όσων δημιουργούν προϋποθέσεις κρατικής καταλύσεως - κι επομένως καταστροφής. Και αφ' ετέρου κατοχύρωση όλων εκείνων που θ' αποτρέπουν ημερομηνία λήξεως του Κυπριακού Ελληνισμού, με διασφάλιση της ιστορικής του συνέχειας στη φυσική του γεωγραφία. Κάτι που εξικνείται πέραν της δυσοσμίας των υδρογονανθράκων. Οι οποίοι και ήδη αποβαίνουν κινητήριος μοχλός και δυναμική διαδικασιών από άλλους για μας.
* Δημοσιογράφου-συγγραφέας
