Του Θοδωρή Καλούδη
Eίναι κοινό μυστικό η αναστάτωση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης οξύνονται τον τελευταίο καιρό
οι αντιθέσεις, σε μία περίοδο που ο κ. Τσίπρας θα ήθελε το κόμμα του
συντεταγμένο στο στόχο που έχει θέσει: να πέσει άμεσα η κυβέρνηση και
να οδηγηθούμε σε εκλογές. Οι καθημερινές, ωστόσο, διαφοροποιήσεις, ενστάσεις και
κριτικές προς την ηγεσία και τις αποφάσεις της από επικεφαλής των
παλαιών Συνιστωσών ή άλλων επώνυμων στελεχών αναδεικνύουν το ουσιαστικό
πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι άλλο από το βασανιστικό ερώτημα ”
ποιοί είμαστε και που πάμε…”
Ορισμένες φωνές, οπως αυτή του Μανώλη Γλέζου, που διαφωνεί
με την κατάργηση της οργανωμένης εσωτερικής πολυφωνίας ή προβάλει
δημόσια την ανησυχία του πως “δεν έχουμε πειστική απάντηση για το που θα
βρούμε τα λεφτά” (για να χρηματοδοτηθούν οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ)
αντιμετωπίζονται από την ηγετική ομάδα με σεβασμό αλλά και ελεγχόμενη
ενόχληση.
´Αλλες, όπως αυτη του Πέτρου Τατσόπουλου, που θεωρεί ρεαλιστικό ένα σενάριο μετεκλογικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία, για να αποφευχθεί η ακυβερνησία, οδηγούν πολλούς στα όρια της νευρικής κρίσης. Πολύ περισσότερο όταν ο κ. Τατσόπουλος χαρακτηρίζει αρκετούς συντρόφους του “παλαιοσταλινικούς ηλίθιους”. Ωστόσο και αυτή η “εκτροπή” από την επίσημη γραμμή, αν και ιδιαίτερα ενοχλητική, δεν θεωρείται από την ηγεσία ”κρίσιμη”.
´Αλλες, όπως αυτη του Πέτρου Τατσόπουλου, που θεωρεί ρεαλιστικό ένα σενάριο μετεκλογικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία, για να αποφευχθεί η ακυβερνησία, οδηγούν πολλούς στα όρια της νευρικής κρίσης. Πολύ περισσότερο όταν ο κ. Τατσόπουλος χαρακτηρίζει αρκετούς συντρόφους του “παλαιοσταλινικούς ηλίθιους”. Ωστόσο και αυτή η “εκτροπή” από την επίσημη γραμμή, αν και ιδιαίτερα ενοχλητική, δεν θεωρείται από την ηγεσία ”κρίσιμη”.
Η περίπτωση όμως του Παναγιώτη Λαφαζάνη είναι για πολλούς και κυρίως για τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του η “καθοριστική μεταβλητή”. Γιατι ο επικεφαλής της Αριστερής Πλατφόρμας” – που επηρεάζει, αν δεν ελέγχει, το ένα τρίτο του μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ- δεν διαφωνει ούτε διαφοροποιείται απλά απο τον “αρχηγό” και ορισμένες επιλογές του. Ο κ. Λαφαζάνης έχει συνολικά άλλη αντίληψη για το που πρέπει να πάει η χώρα και ως εκ τούτου τελείως διαφορετική άποψη για τις θέσεις και τη στρατηγική του κόμματος, από αυτές της πλειοψηφούσας ηγετικής ομάδας.
´Οσο ο κ. Τσίπρας “βάζει νερό στο κρασί του” τόσο ο κ. Λαφαζάνης οξύνει την κριτική του. ´Οσο ο κ. Τσίπρας δείχνει να δοκιμάζει το κουστουμι της “κυβερνησιμότητας” τόσο ο κ. Λαφαζάνης επαναφέρει πιεστικά την πρόταση συγκρότησης “λαϊκών επιτροπών” στις γειτονιές για την οργάνωση της “ανατροπής”.
Συνέπεια αυτού του διπολισμού είναι να οδηγείται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο παιχνίδι της ισορροπίας σε δύο βάρκες, με στόχο να εμφανίζει με ενιαία γραμμή το κόμμα, ανάμεσα σε “ακραίες” και “ψύχραιμες” αριστερέςαπόψεις. Αυτό όμως, με τη σειρά του δεν επιτρέπει στο ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσει μια ξεκάθαρη εναλλακτική. πολιτική πρόταση διακυβέρνησης, γεγονός που εκθέτει το κόμμα στην κριτική των αντιπάλων του και το τελματώνει δημοσκοπικά. Οι μετρήσεις λένε πως, παρά την απογοήτευση και την αδικία που αισθάνονται οι πολίτες, δεν θέλουν σήμερα εκλογές, φοβούμενοι το χειρότερο. Με άλλα λόγια, η Αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει καταφέρει, παρά την επιθυμία της, να δημιουργήσει “ρεύμα αλλαγής”. Γιατί δεν πείθει.
Αλλά, αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ζει το μαρτύριο της ισορροπίας σε δύο βάρκες, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η παρέα του ζουν τον εφιάλτη της κυβερνησιμότητας. Είναι προφανές ότι το κουστούμι που προβάρει ο Αλέξης Τσίπρας δεν τους πάει. ´Οπως και οι φίλοι του Αλέξη Τσίπρα , από την πλευρά τους, ξέρουν πως οι ακραίες θέσεις της Αριστερής Πλατφόρμας δεν εφαρμόζονται, παρά μόνο σε μια χώρα που αναζητά την τύχη της σε νέους άγνωστους δρόμους, μακριά από την Ευρώπη και σε άλλους γεωπολιτικούς ορίζοντες. Θέσεις, που γνωρίζουν επίσης πως δεν συγκινούν παρά δευτερεύουσες μειοψηφίες στην Ελληνική κοινωνία.
Το θέμα είναι πως όσο ο Αλέξης Τσίπρας επιθυμεί την εξουσία τόσο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ως γνήσιο τέκνο του Αλέκου Αλαβάνου, δεν μπορεί να ζήσει δίχως τις εμμονές του.
Και το ερώτημα είναι αν μπορεί να ζήσει μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, όσο το κόμμα αυτό θα επιδιώκει την ενηλικίωσή του και όσο θα επιχειρεί να βρεί “κυβερνώσα” περπατησιά. Και η απάντηση δεν αδορά μόνο τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Οι επόμενοι μήνες θα το δείξουν…
