Προψές, ο πρόεδρος Αναστασιάδης επικαλέστηκε την αδήριτη ανάγκη τέσσερις φορές για να δικαιολογήσει όχι μόνο τις υποχωρήσεις Μακαρίου, Κυπριανού (λησμόνησε τον μ. Τάσσο) αλλά και τη δική του υποταγή στο Γιούρογκρουπ. «Εάν οι συνθήκες σε υποχρεώνουν», είπε ο Πρόεδρος, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, «προκειμένου να πάρεις σωστικές για την πατρίδα σου αποφάσεις, τέτοιες που να σε διαφοροποιούν από προεκλογικές δεσμεύσεις, θα πρέπει να έχεις το θάρρος και την τόλμη κι τη δύναμη να αποφασίσεις τι είναι ωφελιμότερο για τον τόπο σου».
Ο Ν. Αναστασιάδης συγχύζει σκόπιμα δύο δεδομένα. Πρώτον, τις ακατάσχετες προεκλογικές δεσμεύσεις του και, δεύτερον, την ικανότητά του να προβλέπει και να προκαταλαμβάνει γεγονότα, όχι να τρέχει εκ των υστέρων πυροσβεστικά να τα αποσοβήσει. Επειδή επικαλείται την αδήριτη ανάγκη ως άλλοθι, για να δικαιολογήσει τη δική ολέθρια υποχώρηση στο Γιούρογκρουπ, θα επισημάνουμε στον Πρόεδρο έναν διάλογο που ο μ. Ανδρέας Χριστοφίδης, τότε Κυβ. Εκπρόσωπος του Κυπριανού, είχε με τον Κλίφορντ, απεσταλμένο του Προέδρου των ΗΠΑ για το Κυπριακό. Ήταν ο διπλωμάτης που, δήθεν, ξεγέλασε τον Μακάριο και αποδέχτηκε να αυτοϋποβιβαστεί σε κοινοτάρχη για να συναντηθεί με τον Τ/κ ηγέτη Ρ. Ντενκτάς, το 1977. Ο μ. Χριστοφίδης προκάλεσε, χρόνια αργότερα, τον Κλίφορντ γιατί εξαπάτησε τον Μακάριο και εκείνος του απάντησε πως δεν εξαπάτησε τον Μακάριο αλλ΄ ότι, απλώς, υπερασπιζόταν τα συμφέροντα της πατρίδας του. Ο Μακάριος πώς υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της Κύπρου;
Το ίδιο ερώτημα τίθεται σήμερα για όλους τους Προέδρους: Πώς υπερασπίστηκαν τα συμφέροντα και τα δίκαια της Κύπρου;Ο μ. Κυπριανού, από… αδήριτη ανάγκη οδηγήθηκε στη συμφωνία Υψηλού Επιπέδου του 1979. Ο Βασιλείου στις γνωστές συμφωνίες. Ο μ. Τάσσος αποδέχθηκε την επιδιαιτησία Ανάν, επειδή τον… πίεζαν πολλοί ξένοι ηγέτες και δικοί μας. Ο Δ. Χριστόφιας νόμιζε πως θα τα έβρισκε με τον κατοχικό Ταλάτ επειδή ήταν… σύντροφοι. Και ο Ν. Αναστασιάδης πήγε στο Γιούρογκρουπ απροετοίμαστος επειδή πίστεψε πως, μετά τη σύναξη της Λεμεσού, είχε περίπου στο τσεπάκι του τους ηγέτες της ΕΕ και του ΕΛΚ. Ηγέτες που υποκύπτουν ή επικαλούνται αδήριτες ανάγκες, είναι αποτυχημένοι ηγέτες. Οι πολίτες διερωτώνται με οργή: Γιατί όλοι οι ηγέτες μας φτάνουν στο σημείο να δικαιολογούνται ότι ήταν… «αδήριτη ανάγκη» να υποκύψουν ή να δεχτούν απαράδεκτους όρους και συμφωνίες ή να υποταγούν σε εκβιασμούς;
Η απάντηση είναι απλή: Από κτίσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας όλοι οι ηγέτες μας λειτουργούν στο περίπου, στο κουτουρού, δεν έχουν σχεδιάσει μια μακράς πνοής, διαχρονική υπερκομματική πολιτική, τουλάχιστον στα μεγάλα ζητήματα. Με αποτέλεσμα, κάθε φορά που εκλέγουμε νέο Πρόεδρο, ακολουθεί άλλη πολιτική από τον προκάτοχό του. Το σημερινό κατάντημα της οικονομίας και οι διαγραφόμενοι νέοι κίνδυνοι για το Κυπριακό πηγάζουν ακριβώς από την εγγενή και διαχρονική ηγετική ανεπάρκεια, την έλλειψη πολιτικού προγραμματισμού και μεθόδευσης και, κυρίως, της ανυπαρξίας πρόβλεψης με διορατικότητα εξελίξεων. Έτσι εξηγείται και η μετεκλογική μετάλλαξη ηγετών μας από τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους. Πόσο δίκαιο είχε ο Ελ. Βενιζέλος στην αποτύπωση του πολιτικού και κομματικού καιροσκοπισμού που, στην περίπτωση της Κύπρου, την οδήγησε κατά κρημνόν…
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/thesi/568654
