Το φρένο

Τα φαντάσματα της Ιστορίας
διψούν για εκδίκηση.
Ν. Δαββέτας, Ο ζωγράφος του Μπελογιάννη

Γράφει: Γιάννης Πανούσης

Το τρένο τρέχει ολοταχώς προς τον γκρεμό κι εμείς μαλώνουμε για το ποιος φταίει περισσότερο:ο μηχανοδηγός, ο σταθμάρχης, ο διευθυντής, ο συνδικαλιστής, ο γενικός γραμματέας ή ο υπουργός;Τί να πιστεύουμε, άραγε;

Ότι η επικείμενη γενική καταστροφή κι ο κίνδυνος θανάτου όλων των επιβατών θα (επανα)φέρει σε ισχύ τις προδομένες αρχές της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης;Τόσο αφελείς ή εθελοτυφλούντες είμαστε, ώστε να θεωρούμε «επαναστατική πράξη» την κατάλυση/διαλυση των πάντων;Έτσι όπως πάμε ούτε στάχτη δεν θα μείνει για ν’ αναγεννηθεί (από ποιους; πώς; πότε;) η μετά την κρίση Ελλάδα.
Υ. Γ. Άλλο φρένο από την ειρηνική αποκατάσταση της Δημοκρατίας δεν υπάρχει. Όσο νομίζουν ότι πατώντας με τη βία (ή τη βιά) το γκάζι θα δικαιωθούν και θα δικαιώσουν τις μακρές προβλέψεις τους, κάνουν ένα βασικό λάθος: μέσα στο τρένο εκτός από τους ίδιους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα κινδυνεύουν να συντριβούν και οι ιδέες τους…
*Ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ