Εκείνο που τελικά προέκυψε από το Συνέδριο είναι ότι η διάσταση ανάμεσα στην ομάδα Λαφαζάνη και στην πτέρυγα Τσίπρα έχει εδραιωθεί, καθώς η μία πλευρά κινείται προς όλο και αριστερότερες θέσεις ενώ η άλλη αναζητά την ταυτότητά της μετακινούμενη άλλοτε σε ρεαλιστικότερες θέσεις και άλλοτε επιχειρώντας να γεφυρώσει τις διαφορές της από τον Λαφαζάνη και τους υποστηρικτές του.
Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνον αυτοί. Πάντα υπήρχαν και άλλοι οι οποίοι δεν ταυτίζονταν με τον Λαφαζάνη ή τον Τσίπρα. Οπως ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης ή και ο Παπαδημούλης. Και οι τρεις αποφεύγουν τις ακραίες απόψεις και την ανεδαφική υποσχεσιολογία. Μόλις προχθές μάλιστα ο Παπαδημούλης ήρθε σε ευθεία αντίθεση με τον ίδιο τον Τσίπρα ξεκαθαρίζοντας ότι δεν είναι απ΄ αυτούς που τάζουν λαγούς με πετραχήλια, ένα μόλις εικοσιτετράωρο μετά τη διαβεβαίωση του αρχηγού του ότι θα επαναπροσληφθούν όλοι οι απολυθέντες όταν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Η πολιτική πολυφωνία παραμένει δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Κι αν κάποια στιγμή δεν ακυρωθεί ή περιοριστεί, είναι προφανές ότι η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του θα συνεχίσει ν΄ αποτελεί αξεπέραστο εμπόδιο στην πορεία τους προς την εξουσία. Οπως προφανές παραμένει και κάτι ακόμη: πως με τέτοια πολυφωνία στο κόμμα του, είναι και λίγο αστείο να υποδύεται ο Τσίπρας ή να τον εμφανίζουν οι υποστηρικτές του ως τον «νέο Ανδρέα Παπανδρέου».
Δεν ξέρω ποιες ψευδαισθήσεις τρέφουν στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά είναι βέβαιο ότι κανένας Λαφαζάνης ή Παπαδημούλης δεν θα είχε αμφισβητήσει ευθέως θέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και δεν θα είχε βρεθεί την επόμενη ώρα εκτός κόμματος. Αλλά άλλο, βέβαια, εκείνος και τελείως άλλο το κάθε κακέκτυπό του που επιχειρεί να λανσάρει η όποια κομματική προπαγάνδα.
ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ-bartzinopoulos@hotmail.com
