Από την αρχή της κρίσης στην Συρία, η Μόσχα, μαζί με το Ιράν, το Ιράκ και το λιβανέζικο κίνημα «Χεζμπολλάχ», βρίσκεται στο πλευρό της Δαμασκού. Η Ρωσία παρέχει στρατιωτική και διπλωματική υποστήριξη στην κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ Ασάντ. Η Μόσχα αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην συνέχεια των στρατιωτικών, διπλωματικών και οικονομικών σχέσεων της με την Δαμασκό. Παράλληλα, θεωρεί ότι η Συρία διευκολύνει την κάθοδο της Ρωσίας στην Μεσόγειο και στις περιοχές, οι οποίες είναι προικισμένες με φυσικούς πόρους. Με λίγα λόγια, η παρουσία των ρωσικών συμφερόντων στα παράλια της Συρίας, δίνει την δυνατότητα στο Κρεμλίνο να κρατά ζωντανά το όραμα της αναβίωσης της σοβιετικής διπλωματικής και στρατιωτικής ισχύς στην Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το όραμα των Ρώσων αξιωματούχων είναι αξιοσημείωτο. Ωστόσο, την τελευταία περίοδο, εξίσου αξιοσημείωτες είναι και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ρωσική διπλωματία στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην περίπτωση της κρίσης της Συρίας, ο Πρόεδρος Πούτιν και οι συνεργάτες του έχουν πλέον κατανοήσει ότι η διαιώνιση του συριακού καθεστώτος είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Το συριακό καθεστώς έχει χάσει προ πολλού την λαϊκή βάση νομιμοποίησης. Η Συρία έχει μετατραπεί στο προσκήνιο ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου. Η οικογένεια Ασάντ και οι Αλεβίδες της Συρίας δεν μπορούν πλέον να βασίζονται στις δυνατότητες του αυταρχικού συριακού καθεστώτος. Στην Συρία, οι δυνατότητες της Ρωσίας, του Ιράν και των συμμάχων της Συρίας είναι περιορισμένες.
Τους προηγούμενους μήνες, ο κ. Πούτιν βρέθηκε αντιμέτωπος με μεγάλα προβλήματα και στην Κύπρο. Η κυπριακή οικονομική κρίση επιφύλασσε ιστορικές επιπτώσεις για την ρωσική οικονομία.
Προβλήματα στην Συρία, προβλήματα και στο οικονομικό προσκήνιο της Ανατολικής Μεσογείου ... Σε μια τέτοια περίοδο λοιπόν, η Ρωσία στρέφει για μια ακόμη φορά τα βλέμματα της σε αυτό το μικρό νησί. Τις ιστορικές εξελίξεις των προηγούμενων ημερών τις γνωρίζουμε πολύ καλά: Ρωσικά πλοία στην Λεμεσό, ρωσικά μαχητικά στην Πάφο (ενδεχομένως στο μέλλον)... Από ότι φαίνεται, την παρούσα περίοδο, η Κύπρος παρέχει ένα μικρό περιθώριο «ανάσας» στο Κρεμλίνο... Μια «ανάσα», ένα ήρεμο λιμάνι στην μεγάλη τρικυμία της Ανατολικής Μεσογείου...
Μπορεί λοιπόν η Κύπρος να λύσει κάποια από τα προβλήματα του Πούτιν; Με τα σημερινά δεδομένα, η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Η κυπριακή οικονομική κρίση έχει αλλάξει τα δεδομένα στις ρωσοκυπριακές οικονομικές σχέσεις. Η στενή συνεργασία των δυο χωρών στο συγκεκριμένο πεδίο πλέον αποτελεί παρελθόν. Από την άλλη, σε καμία περίπτωση, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της Κύπρου δεν είναι σε θέση να αναπληρώσουν το κενό που θα άφηνε πίσω της μια ενδεχόμενη άτακτη έξοδος των ρωσικών κεφαλαίων και δυνάμεων από την Συρία. Από αυτή την άποψη, το μέλλον των φιλοδοξιών και σχεδίων του Κρεμλίνου εξαρτάται από την πορεία της συριακής κρίσης και των αναδυόμενων ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο. Το νησί μας διαδραματίζει έναν «υποστηρικτικό» - δευτερεύον ρόλο σε αυτά τα σχέδια... Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο...
Μια υπενθύμιση στο κυπριακό πρακτορείο...Είναι οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι αυτού του μικρού νησιού; Οι Τουρκοκύπριοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτισμικής και κοινωνικής δομής αυτού του τόπου; Διαφωνούμε με κάθε είδους διχοτόμηση του τόπου μας; Αν ναι, οι συνάδελφοι του πρακτορείου της δημοκρατίας θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί όταν διαχωρίζουν τον τύπο αυτού του τόπου: «Κυπριακός τύπος» και «τουρκοκυπριακός τύπος» (τίτλος που χρησιμοποιείται σε επίσημα τηλεγραφήματα – ηλεκτρονικά μηνύματα του πρακτορείου). «Ελληνοκυπριακός Τύπος» και «Τουρκοκυπριακός τύπος»... Για να μην έχουν κάποιοι την εντύπωση ότι το μοναδικό «κυπριακό» είναι αποκλειστικά «ελληνικό»... Λίγη περισσότερη προσοχή λοιπόν...
*Ο Νίκος Στέλγιας είναι ανταποκριτής της «Κ» στην Κωνσταντινούπολη
