Tου ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Πολύς λόγος γίνεται για μια συμμαχία αντίστασης των βαλλόμενων χωρών της Νότιας Ευρώπης απέναντι στον πλούσιο ευρωπαϊκό βορρά. Η σκέψη είναι «φτωχοί εναντίον πλουσίων». Λάθος. Ρεαλιστική μπορεί να είναι μόνο η συμμαχία των ανυπότακτων, στη γερμανική ηγεμονία. Όσοι είναι δυνατόν να αντιδράσουν, φτωχοί, λιγότερο φτωχοί, πλούσιοι, ο καθένας για το λόγο του, είναι εν δυνάμει σύμμαχοι. Απέναντι σε ένα ισχυρό αντίπαλο,
κάθε ηγεσία της προκοπής αντιτάσσει όλους όσοι είναι, για κάποιο λόγο,
εναντίον του, αν θέλει να νικήσει. Μετά, οι σύμμαχοι τα βρίσκουν (πχ
Γιάλτα) ή αλληλοτρώγονται, πχ Πελοποννησιακός Πόλεμος. Ξέρουμε, επίσης,
ότι ο αντίπαλος επιζητεί πάντα την συνολική καθυπόταξη και όχι την
επιμέρους κυριαρχία. Στην περίπτωση, η Οικονομία είναι εργαλείο μιας
συνολικότερης υποταγής, εθνικής, γεωπολιτικής, αμυντικής, πολιτιστικής.
Γίνεται ολοφάνερο με την Κύπρο.
Θέλουν τώρα να επαναφέρουν το σχέδιο Ανάν. Λες και η κρίση προήλθε από
την απόρριψή του ή ότι χωρίς την εφαρμογή του Ανάν δεν θα υπάρξει
ανάκαμψη. Προσοχή: δεν έχει σημασία το υπέρ ή κατά του Σχεδίου αλλά ότι η Οικονομία είναι εργαλείο για να επιτευχθεί ένας εντελώς διαφορετικός στόχος: η συνολική υποταγή.
Με
υποταγμένους, φτωχούς ή όχι, δεξιούς ή «αριστερούς», συμμαχία δεν
γίνεται, φοβούνται και να το σκεφτούν. Συμμαχία χωρών σημαίνει συμμαχία
κυβερνήσεων-οι λαοί δεν παίρνουν αποφάσεις. Με Ραχόϊ και Κοέλλο
(Ισπανία/Πορτογαλία) να ομνύουν στο Μνημόνιο, τι να κουβεντιάσεις; Ο
Ολάντ και ο Ιταλός Λέτα συναντήθηκαν αλλά δεν τόλμησαν. Η Συμμαχία των
χωρών της Ν. Ευρώπης, αυτή τη στιγμή, είναι ένας Μύθος, μια ουτοπία, ου
τόπος. Τα πράγματα, όμως, είναι έτσι ώστε μπορεί μερικοί ακραιφνείς να βδελύσσονται πχ στην ιδέα της σύμπραξης του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ αλλά ίσως βρεθούν στην αδήριτη ανάγκη να συνεννοηθούν με τον Μπερλουσκόνι (ο
μόνος, προσώρας, με δηλώσεις κατά του Μνημονίου) ώστε να σώσουν τον
ελληνικό λαό και τη χώρα από τα νύχια του Βερολίνου. Δεν θα το κάνουν;
Αν οι λαοί των χωρών του Νότου συμπαρίστανται, απαιτούν, στηρίζουν τη
συνεργασία των κυβερνήσεών τους, ακόμα καλύτερα.
Οι
ευρωπαϊκές ελίτ αισθάνονται ότι οι λαοί έχουν μπαϊλντίσει και αυτό
αυξάνει την πίεση στο Βερολίνο. Η πρόθεση ενός ανεξέλεγκτου, τυχαίου,
άνεργου Ιταλού να πυροβολήσει πολιτικούς, (αντί να αυτοκτονήσει όπως
τόσοι άλλοι), προβληματίζει μάλλον περισσότερο τις ελίτ από τους,
πολιτικά εκμεταλλεύσιμους, «Χρυσαυγίτες». Το σύστημα, με καθημερινή
αρνητική διαφήμιση, προτείνει στους οργισμένους την ΧΑ ως το ιδεώδες
καταφύγιο. Αν κατέφευγαν (ή αν καταφύγουν) στον ΣΥΡΙΖΑ, η πίεση
της οργής τους θα τον μετέτρεπε σε κάτι άμεσα και ζωτικά επικίνδυνο,
όπως ήδη φάνηκε στις εκλογές. Αλλά αν πχ η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ,
δυσκολεύεται να συνδυάσει τον Ύμνο στην Ελευθερία με το Χριστός Ανέστη,
την ανθρώπινη Απελευθέρωση, τότε το χριστεπώνυμο και καταπιεσμένο πλήθος
που να σταθεί και που να πάει; Με τον Ύμνο να αποτελεί ασέβεια και τη
Δημουλά σχεδόν ρατσίστρια, δεν μένουν και πολλές διέξοδοι στον κοσμάκη,
μένει σπίτι. Είναι αληθινά περίεργο (και πολύ λυπηρό) ότι όσοι είναι
πανέτοιμοι να καταγγείλουν με το παραμικρό τον υπαρκτό ή υποτιθέμενο
ελληνικό εθνικισμό αποφεύγουν επιμελώς έστω να ψιθυρίσουν για τον
εθνικισμό της Γερμανίας. Ή της Τουρκίας. Ή της Αλβανίας. Ή των Σκοπίων,
τι να πρωτοθυμηθούμε…
Η ευρωπαϊκή και Αθηναϊκή ελίτ φοβούνται λαϊκή έκρηξη αλλά το αν και πότε θα ξεσπάσει, δεν είναι κάτι στο οποίο μπορεί να βασιστεί μια οποιαδήποτε αντιμνημονιακή κυβέρνηση.
Όσοι λένε ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «θα» ή «μπορεί να» πυροδοτήσει
λαϊκές αντιδράσεις στην ΕΕ κρατάνε λάθος βιβλίο, αντί για Μαρξ διαβάζουν
Καζαμία.
Αλλά και όσοι ελπίζουν ότι το Βερολίνο μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου θα κάνει πίσω, έστω λίγο, μπορεί να πέσουν από τα σύννεφα. Επειδή,
μερικές χώρες, όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Πορτογαλία, προορίζονται έτσι
ή αλλιώς για παρίες της ευρωπαϊκής Αγαπημένης Οικογένειας, εντός ή
εκτός ευρώ. Για το Βερολίνο να έχει διαθέσιμους παρίες είναι θέμα συμφέροντος, αλλά, σύμφωνα με το παρελθόν του, είναι και θέμα γούστου.
Σάββατο 11 Μάη 2013
