Η πρώτη μεγάλη ιδιωτικοποίηση, αυτή του ΟΠΑΠ, έγινε και παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις της διαπλοκής πολέμησαν λυσσασμένα για να την αποτρέψουν. Ο ξένος Τύπος αρχίζει να αναγνωρίζει όλα όσα έχουν γίνει με τις θυσίες του ελληνικού λαού, το χρηματιστήριο ανεβαίνει και ξένος οίκος προτείνει την αγορά ελληνικών ομολόγων! Ειδικά αυτό το τελευταίο ήταν που ενόχλησε ιδιαίτερα. Διότι γνωρίζουν ότι οι ξένες μεγάλες τράπεζες δεν χαρίζονται σε κανέναν όταν μιλάνε για λεφτά!
Έχουμε κάποιες πρώτες ενθαρρυντικές ενδείξεις. Το παιγνίδι δεν έχει ακόμη κερδηθεί. Χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια και κυρίως να αρχίσουν να εισρέουν κεφάλαια για επενδύσεις. Δίχως επενδύσεις δεν υπάρχουν νέες θέσεις εργασίας. Το ότι οι αντίπαλοι της κυβέρνησης απειλούν κάθε επενδυτή που εμφανίζεται στην χώρα και ταυτόχρονα εμφανίζονται ως υποστηρικτές των ανέργων και των αδυνάτων, είναι κάτι που υπερβαίνει κι αυτά ακόμη τα όρια της υποκρισίας.
Χάθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Επειδή –πέραν των άλλων– κατέρρευσε ένα σαθρό μοντέλο ανάπτυξης. Εκτός κι αν υποστηρίζει κανείς στα σοβαρά ότι θα μπορούσε να επιβιώσει το οικονομικό εκείνο μοντέλο με τις δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που είχαν έναν και μόνο πελάτη, το κράτος. Ή ακόμη και με τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους, όπου ο ένας πουλούσε στον άλλον εισαγόμενα προϊόντα. Αυτό το άρρωστο περιβάλλον δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξαναστηθεί στο μέλλον.
Το κακό είναι ότι δεν έχουμε ακόμη συζητήσει και αποφασίσει ποιο θα είναι το νέο οικονομικό μοντέλο που θέλουμε να ακολουθήσουμε, ώστε πάνω σε αυτό να κτίσουμε. Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν θέλησαν να συζητήσουν επί της ουσίας και προτίμησαν την ανούσια αντιπαράθεση. Ίσως επειδή η συζήτηση απαιτεί κάτι περισσότερο από άναρθρες κραυγές. Θέλει θέσεις, απαιτεί γνώσεις και γενναίες αποφάσεις. Όταν συζητάς χρειάζεται συχνά να κάνεις και υποχωρήσεις.
Υπάρχουν ενδιαφέρουσες φωνές σε όλα τα κόμματα και ακόμη πιο ενδιαφέρουσες απόψεις. Όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση του κ. Παπαδημούλη, ότι χρειαζόμαστε ένα σχέδιο για την περίπτωση εκείνη που το ευρώ πέσει στα βράχια. Ποιος είναι εκείνος που θα ισχυριστεί ότι αυτή η πρόταση δεν είναι μία καλή βάση για συζήτηση; Ότι η χώρα δεν χρειάζεται ένα τέτοιο σχέδιο;
Το γεγονός ότι δεν έχουμε προχωρήσει πολλές αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και ότι δεν έχουμε καταλήξει σε ένα κοινά αποδεκτό σε όλους μοντέλο ανάπτυξης, δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον, καθώς αυξάνει σημαντικά τον παράγοντα τύχη στο όλο εγχείρημα της ανάκαμψης. Επίσης δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να επιστρέψουμε κάποια στιγμή στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε και μάλιστα με χειρότερους όρους.
Από την άλλη πλευρά, το γεγονός ότι έχουν γίνει πέντε πράγματα και ότι υπάρχουν κάποιες πρώτες ενδείξεις ανάκαμψης, αποδεικνύει τις αντικειμενικές δυνατότητες της χώρας. Η Ελλάδα μπορεί να ξεπεράσει την κρίση. Αλλά δεν φτάνει να έχει κανείς δυνατότητες. Χρειάζεται να κάνει και τα αναγκαία βήματα. Ακόμη κι αν χρειαστεί να φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου αναζητώντας επενδυτές.
Αλήθεια! Πόσο πιο πειστικοί θα ήμασταν αν στο ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Κίνα συμμετείχε και αντιπροσωπεία της αντιπολίτευσης; Εκτός κι αν νομίζει κανείς ότι σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει την κυβέρνηση δεν θα έχει ανάγκη τις επενδύσεις των Κινέζων, των Ρώσων ή των Αμερικάνων. Ή αν γνωρίζουν κάποια άλλη λύση για να καταπολεμηθεί η ανεργία. Αν την έχουν, ας μην μας κρατούν σε αγωνία και ας μας την πουν. Κι αν δεν θέλουν να την πουν σε εμάς, ας την πουν στους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους. Να παρουσιάσουν, δηλαδή, την πρότασή τους για το πώς οι ίδιοι θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, αν όχι μέσω του δρόμου των επενδύσεων.
Κατά τα λοιπά, έχει κανείς χιλιάδες ευκαιρίες για να κάνει αντιπολίτευση. Δεν χρειάζεται να στεναχωριέται που οι αγορές αρχίζουν να προσέχουν και πάλι την Ελλάδα. Ούτε να απειλεί κάθε επενδυτή που τολμά να πατήσει το πόδι του σε ελληνικό έδαφος.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
