Σε συνέντευξή του (στην εφημερίδα “Τα Νέα”) ενόψει των επαφών του με την ηγεσία της ελληνικής τρικομματικής κυβέρνησης ο Γάλλος πρόεδρος Francois Hollande τόνισε: “το νόηµα της επίσκεψής µου σήµερα είναι να προσφέρω τη στήριξη της Γαλλίας ώστε η Ελλάδα να επιτύχει και η Ευρώπη να προχωρήσει µαζί της”. Πρόσθεσε δε ότι πέραν της δημοσιονομικής προσαρμογής “είναι απαραίτητα µέτρα υποστήριξης της ανάπτυξης”, αρνήθηκε “µιαν Ευρώπη που θα καταδίκαζε τις χώρες σε λιτότητα δίχως τέλος” και απέκρουσε κάθε διαίρεση “µεταξύ µιας Ευρώπης του Βορρά και µιας Ευρώπης του Νότου”.
Στην πραγματικότητα, η χώρα του δείχνει στην παρούσα φάση ολοένα και περισσότερο ότι αδυνατεί να στηρίξει εαυτήν (πόσω μάλλον τα πιο ευάλωτα μέλη της ευρωζώνης), υποβαθμιζόμενη, αντί του άλλοτε συμπρωταγωνιστικού ευρωπαϊκού της ρόλου, προς ένα “πεπρωμένο του Νότου”, ενώ οι αναπτυξιακές εξαγγελίες του Hollande προορίζονται να διαψευσθούν στο ίδιο το εσωτερικό της Γαλλίας.
Μόλις πριν από έξι εβδομάδες ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Pier Moscovici διαβεβαίωνε ότι η χώρα του θα τηρήσει την δέσμευση για μείωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος στο 3% του ΑΕΠ εντός του 2013. Τα απογοητευτικά στοιχεία όμως για την μηδενική ανάπτυξη της γαλλικής οικονομίας το 2012 (έναντι 1,7% το 2011 και κυβερνητικών προβλέψεων για 0,3% πέρσι, με τη “βουτιά” να φθάνει το 0,3% το τελευταίο τρίμηνο) σήμανε και την παραδοχή του Γάλλου πρωθυπουργού Jean-Marc Ayrault την Τετάρτη ότι ο δημοσιονομικός στόχος του 2013 δεν θα καλυφθεί.
Εν μέσω των αυστηρών προειδοποιήσεων του Joerg Asmussen ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα για την “ειδική ευθύνη” Γερμανίας και Γαλλίας στην τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, το Παρίσι βρέθηκε σε μία (κατά την εφημερίδα Le Monde,“δύσκολη”) διαπραγμάτευση με την Κομισιόν, επενδύοντας στην δεδηλωμένη “κατανόηση” του Olli Rehn ότι ορισμένες χώρες ίσως χρειασθούν παράταση μέχρι το 2014. Την ίδια ώρα, ο Ayrault εκπονεί νέες περικοπές, που θα κοινοποιηθούν στα υπουργεία εντός 15ημέρου, ενώ ο Moscovici με δηλώσεις του την Τρίτη τόνιζε ότι δεν θα πρέπει “να προστεθεί και η λιτότητα στην ήδη υφιστάμενη ύφεση” και αντιπρότεινε τη μετατόπιση της έμφασης των κοινοτικών οργάνων από τους ονομαστικούς στόχους στα “διαρθρωτικά ελλείμματα” (αφαιρουμένων των επιπτώσεων του οικονομικού κύκλου)...
Το τί προοιωνίζονται όλα αυτά για την εσωτερική πολιτικο-κοινωνική ευστάθεια της Γαλλίας το προσεχές μέλλον και την εναπομείνασα αξιοπιστία της κυβέρνησης των Σοσιαλιστών είναι προφανές. Ακόμη σημαντικότερες, ωστόσο, είναι οι επιπτώσεις στους ενδο-ευρωπαϊκούς και διεθνείς συσχετισμούς, ιδίως αν συνυπολογισθεί ο έρπων συναλλαγματικός πόλεμος.
Οι εκκλήσεις Hollande στις αρχές του μηνός, ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου, για διαμόρφωση μιας "ενεργού συναλλαγματικής πολιτικής της ευρωζώνης", όχι μόνο προσπεράσθηκαν με χαρακτηριστική ευκολία από το Βερολίνο (θιασώτη του σκληρού ευρώ) αλλά και κατέληξαν σε μια γαλλική ήττα στη Σύνοδο της G20 στη Μόσχα, όπου η πληθωριστική πολιτική της Ιαπωνίας ουσιαστικά εξασφάλισε το πράσινο φως και οι υφιστάμενες ισοτιμίες διαπιστώθηκε από την Christine Lagarde ότι δεν παρουσιάζουν μείζονες αποκλίσεις.
Το γεγονός ότι η συρρίκνωση υπήρξε το τελευταίο τρίμηνο του 2012 βαθύτερη στη Γερμανία απ΄ ό,τι στη Γαλλία προσφέρει μικρή παρηγοριά, όταν ο γερμανικός ρυθμός ανάπτυξης είναι τα επτά από τα οκτώ τελευταία χρόνια μεγαλύτερος του γαλλικού και όταν το γερμανικό πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών διαμορφώνεται στο 6% έναντι γαλλικού ελλείμματος 2%.
Την ίδια στιγμή, η επικείμενη έναρξη των διαπραγματεύσεων για μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ-Ε.Ε., ανοίγει άλλο ένα αμυντικό μέτωπο για τη Γαλλία (η οποία θα επιδιώξει εξαιρέσεις για την αγροτική της πολιτική), ενώ διευκολύνει τη Βρετανία να ακολουθήσει με μεγαλύτερη ευκολία την οδό της απομάκρυνσης από την καρδιά των ευρωπαϊκών εξελίξεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη.
Αλλά και σε ευρύτερους γεωπολιτικούς ορίζοντες ο γαλλικός τυχοδιωκτισμός στη Συρία (απολύτως συντονισμένος με τις μοναρχίες του Κόλπου) δείχνει να προσκρούει στην όλο και μεγαλύτερη επιφύλαξη των ΗΠΑ για την “επόμενη μέρα”, ενώ η επέμβαση στο Μαλί οδηγεί κάποιους αναλυτές να αναδεικνύουν ως είδηση όχι το γιατί απέστειλε τα στρατεύματά της στην άλλοτε αποικία της, αλλά το γιατί η Ουάσιγκτον κρατιέται θεαματικά εκτός αυτής της “αντιτρομοκρατικής προσπάθειας”...
