Επίθεση με όπλα για λόγους οικολογικούς; Είναι δυνατόν να έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Μετράει σχεδόν 50 χρόνια ζωής το οικολογικό κίνημα, ούτε είχε σκεφθεί, ούτε είχε φανταστεί οποιοσδήποτε οικολόγος, όπου της γης, ότι θα μπορούσε να διαπράξει κάτι τέτοιο. Ένοπλες επιθέσεις σε εγκαταστάσεις εταιρειών συμβαίνουν μόνο σε χώρες της Αφρικής, εκεί όπου επιτόπιες φυλές αμφισβητούν άλλη φυλή που κατέχει την κεντρική εξουσία και έδωσε άδεια να γίνουν βιομηχανίες, πετρελαίου ή ορυχεία χωρίς να δώσει μερίδιο στους ντόπιους φυλάρχους – που το διεκδικούν με τα όπλα.
Αλλά ούτε και από το μυαλό οποιουδήποτε κριτικού της «κοινωνίας του θεάματος» θα είχε περάσει από το μυαλό να οργανώσει ένοπλη ομάδα – περιοδικό θα είχε εκδώσει, έγραφα εδώ τις προάλλες με αφορμή τη ληστεία στον Βελβενδό και τα ιδεολογικά μανιφέστα των συλληφθέντων. Και ο οικολόγος θα κρεμιόταν από βαγονάκι των ορυχείων για να εμποδίσει να δουλέψει, για να γίνει γνωστή η αντίθεσή του, ή θα οργάνωνε καθιστική διαμαρτυρία μπρος στις εγκαταστάσεις της εταιρείας. Εδώ σε μας έχουν τον λόγο καλάσνικοφ και καραμπίνες. Το χειρότερο είναι πως αρχίσαμε να το συνηθίζουμε. Τι άλλο μένει να συνηθίσουμε;
Ομολογώ πως μόλις διάβασα την είδηση για την ένοπλη επίθεση στις Σκουριές, ο νους μου πήγε αμέσως στην επίθεση στο Λιτόχωρο, 30 Μαρτίου 1946, παραμονή των εκλογών που δεν συμμετείχε το ΚΚΕ, επίσημη ημερομηνία έναρξης του εμφύλιου πολέμου – που ήδη διεξαγόταν, από την περίοδο της Κατοχής. Πάντα το σκεπτόμουν, πως αυτές οι συγκρίσεις της Ελλάδας με τη Γερμανία της Βαϊμάρης είναι λάθος, με το τι συνέβη στη δεκαετία του 1940 πρέπει να ζυγίζουμε την εποχή μας. Χρειάζεται αλλαγή «παραδείγματος», πρέπει να πει κανείς στον κ. Μαζάουερ. Αυτό το παράδειγμα άλλωστε έχει υιοθετήσει εξαρχής η αντιμνημονιακή παράταξη. Αυτή μιλά συνεχώς για «Κατοχή», διεκδικεί «κατοχικά δάνεια», θέλει να κρεμάσει τους «δωσίλογους», όσοι είναι υπέρ του Μνημονίου είναι «ταγματασφαλίτες». Από τη μεριά της η Χρυσή Αυγή δηλώνει πως «είμαστε ήδη σε εμφύλιο πόλεμο» και κάποιοι ακραίοι «αντιφασίστες» απαντούν απειλώντας την με «ένα, δυο τρεις, πολλούς Μελιγαλάδες».
Εντάξει, λόγια είναι αυτά. Αλλά οι κομάντος στις Σκουριές είχαν όπλα, τα είδαμε όλοι στα βίντεο που κατέγραψαν οι κάμερες: δύο τουλάχιστον τύποι με κουκούλες και καραμπίνες. Δεν τα χησιμοποίησαν, ευτυχώς. Αν όμως κάποιος από τους φύλακες των ορυχείων οπλοφορούσε; Αν έπαιρναν φωτιά οι φύλακες που τους έβρεξαν με βενζίνη; Πρόκειται για απίστευτη βαρβαρότητα, πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που δηλώνουν «οικολόγοι» να σκεφθούν κάτι τέτοιο; Τουλάχιστον αυτοί που προσπαθούσαν να κάψουν με μολότοφ αστυνομικούς σε τόσες και τόσες διαδηλώσεις στην Αθήνα δεν παρίσταναν τους ρομαντικούς φυσιολάτρες, είχαν πάει να δείρουν, να κάψουν, να σπάσουν, δεν το έκρυβαν. Το κατάφεραν μόνο με τους άμαχους της Μαρφίν, οι αστυνομικοί φορούν ανθεκτικές πανοπλίες.
Και ο μεν ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει ρητά και απερίφραστα την επιδρομή, έχουμε όμως την κυρία Κατερίνα Ιγγλέση, βουλευτή του της Χαλκιδικής, να δηλώνει «οι αποικιοκρατικές πρακτικές της καναδικής εταιρείας και των ντόπιων συνεταίρων της, όπως και η βίαιη κρατική καταστολή που έχουν βιώσει οι κάτοικοι, προκαλούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις όπως το χθεσινοβραδινό γεγονός». Για να εκλεγεί βουλευτής σημαίνει ότι δεν ειναι ηλίθια – πώς είναι δυνατόν να λέει τέτοια πράγματα;
Ούτε όμως η Σοφία Σακοράφα είναι ηλίθια όταν, παραληρώντας στην ΚΕ του κόμματός της, αναφέρεται σε «χρυσές εφεδρείες κομματικών στελεχών» που πρέπει να προφυλαχθούν «για πιο ώριμη στιγμή», απαιτεί να σφυρηλατηθούν συνειδήσεις με αγώνες για «τη στήριξη της μεταβατικής κυβέρνησής μας» και καταλήγει ότι πρέπει ο λαός να ειναι «δραστήριος στην αντίστασή του, ριζοσπαστικός στις θέσεις του και μαχητικός στις πρακτικές του». Όπως και η κυρία Ιγγλέση, μας εξηγεί πώς κατανοεί την πολιτική κατάσταση στη χώρα και ποια είναι τα καθήκοντα του κόμματος.
Βεβαίως η κατηγορία περί «ηθικής αυτουργίας» κατά στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ της περιοχής είναι γελοία – μήπως όμως υπάρχει «πολιτική αυτουργία» για αυτά που συμβαίνουν; Η κυβέρνηση καλλιεργεί τη «στρατηγική της έντασης», όπως συνέβαινε στην Ιταλία (αλλά από ακροδεξιούς κύκλους) στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ή την καλλιεργούν οι κυρίες Σακοράφα και Ιγγλέση; Ή υπονοεί κάτι άλλο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ανακάλυψε πρόσφατα και κάτι άλλο ιταλικό, τον Αντόνιο Γκράμσι; Μήπως ανακάλυψε και την «καλή Χριστιανοδημοκρατία», τον «ιστορικό συμβιβασμό» (που θεμελιώθηκαν πάνω στον Γκράμσι), και προσπάθησε να τον εμποδίσει η στρατηγική της έντασης; Μήπως ανακάλυψε και τον έλληνα Άλντο Μόρο;
Αυτά που ζούμε και ακούμε δείχνουν το ακριβώς αντίθετο: εφεδρείες στελεχών για «ώριμες στιγμές», «μεταβατική κυβέρνηση», «μαχητικές πρακτικές» ονειρεύεται η κυρία Σακοράφα, που τέλος πάντων έχει προ πολλού υπερβεί την ηλικία της Πασιονάριας και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, οι οποίες επιπλέον δεν είχαν αλλάξει τόσα κόμματα όσα αυτή. Η ένοπλη επίθεση στις εγκαταστάσεις της Greek Gold ήταν «ανεξέλεγκτη κατάσταση» που τη δημιούργησαν οι «αποικιοκρατικές πρακτικές» και η «κρατική καταστολή» για την κυρία Ιγγλέση. Ας διαβάσει λίγο την ιστορία του Εμφύλιου: η επίθεση στο Λιτόχωρο έγινε από ομάδες αυτοάμυνας πρώην αγωνιστών του ΕΛΑΣ που είχαν πάρει τα βουνά για να γλιτώσουν από την καταστολή, τη «λευκή τρομοκρατία» της εποχής και για να αντισταθούν στην «αποικιοκρατική επέμβαση» των Άγγλων. Ο «Ριζοσπάστης» τότε είχε χαρακτηρίσει «προβοκάτσια» την επίθεση στο Λιτόχωρο, το ίδιο έκανε τώρα το ΚΚΕ για την επίθεση στις Σκουριές. Ο Νίκος Ζαχαριάδης την είχε ενστερνιστεί λίγους μήνες μετά με τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε η κυρία Ιγγλέση: απάντηση στην καταστολή και στην αποικιοκρατική επέμβαση.
Βεβαίως, η κατοχική και μετακατοχική βία δεν μπορούν να συγκριθούν με τη σημερινή βία, η αγριότητα του πολέμου είχε εξαφανίσει κάθε ηθικό δισταγμό, έπρεπε να δείρεις πριν σε δείρουν, να σκοτώσεις πριν σε σκοτώσουν. Οι εθνοτικές ή πολιτιστικές διαφορές (γηγενείς/πρόσφυγες, έλληνες/αλλοεθνείς) αλλά και οι οικογενειακές ή προσωπικές διενέξεις επιλύονταν σε πόλεις και χωριά με τα όπλα, με προσχώρηση στο ένα ή το άλλο από τα δύο ισχυρά στρατόπεδα. Η δυστυχία και η φτώχεια επίσης δεν συγκρίνονται – αν και κατά τον Αλέξη Τσίπρα ο φετινός χειμώνας είναι αντίστοιχος του τρομερού χειμώνα 1941-42, με τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από πείνα. Δεν ξέρω αν τα πιστεύει αυτά που λέει, ή απλώς η πολιτική του παιδεία δεν του επιτρέπει να αναφερθεί με άλλους όρους στη σημερινή κατάσταση πέρα από αυτούς της Κατοχής και του Εμφύλιου.
Ας με συγχωρήσει ο κ. Τσίπρας και όσοι προσπαθούν να του φορέσουν την γκραμσιανή γραβάτα: αυτά που λέει ο ίδιος και τα στελέχη του δεν ακούγονται καθόλου γκραμσιανά, αυτά είναι μπολσεβικισμός και τριτοκομισμός, ορολογία εμφυλίου πολέμου. Τι «ηγεμονίες» και κουραφέξαλα – εδώ έχουμε πρόεδρο Μαο που εξηγεί κυνικότατα πως «η εξουσία βρίσκεται στην κάνη του ντουφεκιού». Τον Γκράμσι τον επικαλέστηκε και τον αξιοποίησε θεωρητικά και πολιτικά το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα για να αιτιολογήσει την αποδέσμευσή του από τη Μόσχα. Πριν μισό αιώνα αυτά, δεκαετία του 1960, την εποχή του Frozen War. Αποδεικνύεται όμως συνεχώς πως η δική μας κομμουνιστική και μετακομμουνιστική Αριστερά είναι αγκυροβολημένη ακόμα πιο πίσω, στην τρομερή δεκαετία του 1940. Και όταν η Χρυσή Αυγή αναδεικνύεται σε «βραχίονα του συστήματος» τότε πάμε ακόμα πιο πίσω, στις καταστροφικές πολιτικά και ηλίθιες θεωρητικά αναλύσεις της Τρίτης Διεθνούς για το φασιστικό φαινόμενο και τους «σοσιαλφασίστες». Πρόκειται για επικίνδυνη θεωρητική και πολιτική φτώχεια, απολύτως επικίνδυνη.
Η ρητορική της βίας και της ανατροπής της Σοφίας Σακοράφα θα ήταν απλώς γελοίο μηρύκασμα όσων λένε δεκάδες σέχτες δεκάδες χρόνια τώρα. Θα μπορούσαμε και να γελάσουμε, ακόμα και να συμπαθήσουμε την κυρία Σακοράφα για την ανατρεπτική πίστη της που την εκσφενδονίζει σαν το ακόντιο της νεότητάς της και όποιον πάρει ο χάρος – αλλά μέσα σε 15 ημέρες είχαμε ένοπλη επίθεση επαναστατών σε τράπεζα και ένοπλη επίθεση «οικολόγων» σε εγκαταστάσεις μεταλλευτικής εταιρείας. Η μαχητικότητα που απαιτεί η συμπαθητική κυρία με τα γυαλάκια είναι μπροστά μας. Και αν οι κάτοικοι των περί τα μεταλλεία χωριών αποφασίσουν να απαντήσουν στην επιδρομή που έγινε στο χώρο τους από τους «οικολόγους» κομάντος; Αν το θεωρήσουν εισβολή των χωριών που θέλουν τουριστική ανάπτυξη και αντιτίθενται στην ανάπτυξη των μεταλλείων και απαντήσουν; Αυτό, δεν θα είναι «λαϊκή μαχητική πρακτική»; Οι βίαιες πρακτικές έχουν πάντα δύο αιχμές, σαν τα ακόντια, κυρία Σακοράφα.
Έχουμε σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο άνεργους, επιχειρήσεις χρεοκοπούν συνεχώς, οι τράπεζες είναι διαλυμένες, η φτώχεια εξαπλώνεται ραγδαία, τα σπίτια βγάζουν το χειμώνα χωρίς θέρμανση, στα νοσοκομεία υπάρχουν τεράστια προβλήματα, οι πολίτες αδυνατούν να πληρώσουν φόρους, τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν ανασφάλιστα, οι γενικές απεργίες συνεχίζονται, οι αποταμιεύσεις των εχόντων μετακόμισαν στο εξωτερικό, ο ανταγωνισμός για την εξουσία διαιωνίζει την κουλτούρα της πολιτικής βίας – της εμφύλιας βίας. Για να ξαναγυρίσουμε στον Μάο, δεν λείπουν παρά οι σπίθες που θα βάλουν φωτιά στην πεδιάδα – ας πούμε, η κυρία Σακοράφα κατανοούσε ότι οι «χρυσές εφεδρείες κομματικών στελεχών» έπρεπε να προφυλαχθούν «για πιο ώριμη στιγμή», αλλά τουλάχιστον 500 θα μπορούσαν να πάνε, υποστήριξε. Η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζω από πολιτική σοφία και όχι από αδυναμία, δεν άναψε αυτή τη σπίθα. Αλλά αν κάποιοι «ανεξέλεγκτοι», όπως αυτοί στις Σκουριές, αποφασίσουν να το κάνουν;
Η κυβέρνηση, και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας προσωπικά, έχουν απαντήσει με αποφασιστικότητα στις προκλήσεις της Χρυσής Αυγής: οι ναζιστικές επιθέσεις στις λαϊκές αγορές κόπηκαν με το μαχαίρι, η αντίδραση για ό,τι έγινε στο νοσοκομείο Τρίπολης ήταν άμεση. Το μεταναστευτικό ζήτημα και η αντιμετώπισή του από τη ΝΔ (αλλά και το Συμβούλιο της Επικρατείας) είναι ένα άλλο επιχείρημα που χρησιμοποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ στην εμφυλιοπολεμική ρητορική του με τον ίδιο τρόπο που η οικολογία χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την επίθεση των κομάντος.
Μακάρι, λοιπόν, η επανανακάλυψη του Αντόνιο Γκράμσι να αποτελεί σημάδι πως ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει από τη δεκαετία του 1940 και μεταβαίνει στη δεκαετία του 1960 – χρειάζεται προσοχή, όμως: στην ευρωπαϊκή δεκαετία του 1960, αυτή του «ιστορικού συμβιβασμού» Χριστιανοδημοκρατών-Κομμουνιστών που θεμελίωσαν πάνω στο θεωρητικό λόγο του ιταλού διανοούμενου ο Μπερλινγκουέρ και οι σύντροφοί του.
Και επειδή λέγονται διάφορες ανοησίες, ας θυμήσουν οι παλαιότεροι στους νεότερους του ΣΥΡΙΖΑ πως «η στρατηγική της έντασης» αναπτύχθηκε στην Ιταλία από την Ακροδεξιά ακριβώς ως ανάχωμα απέναντι στην προοπτική του ιστορικού συμβιβασμού – και τον ίδιο ρόλο έπαιξε η Άκρα Αριστερά με τις «Κόκκινες Ταξιαρχίες», ιδιαίτερα με τη δολοφονία του Άλντο Μόρο, εκπρόσωπου του «ιστορικού συμβιβασμού» από την πλευρά της Χριστιανοδημοκρατίας. Εδώ όμως δεν ακούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ για συμβιβασμό, αλλά για ανατροπή του σάπιου και διεφθαρμένου καθεστώτος, με ορολογία εμφυλιοπολεμική – αυτή είναι η μόνη στρατηγική έντασης που υπάρχει στη χώρα αυτή την εποχή.
Εκτός και αν, με βάση όσα ακούμε αυτή την εποχή για τον «καλό Καραμανλή» και τον «κακό Σαμαρά», ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού που χρεοκόπησε τη χώρα τον έλληνα Άλντο Μόρο και στους καραμανλικούς την καλή Χριστιανοδημοκρατία. Εδώ που έχουμε φθάσει, ακόμα και αυτό θετικό θα ήταν – στο κάτω-κάτω ο Κώστας Καραμανλής ισχυριζόταν ότι έχει ξεκοκαλίσει το Κεφάλαιο και ο θείος του νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Και το πάθημα έγινε μάθημα, δεν θα αφήσουμε κανέναν να τον απαγάγει. Αλλά χρειάζονται δύο για το συμβιβασμό, θα πρέπει να γίνει Ενρίκο Μπερλινγκουέρ ο Αλέξης Τσίπρας. Διότι για τον ΙΚΚ ο ιστορικός συμβιβασμός δεν ήταν κίνηση τακτικής, ήταν στρατηγική επιλογή που δημιούργησε τον ευρωκομμουνισμό.
Ας συμμαζέψει λοιπόν τα στελέχη του και ας εγκαταλείψει και ο ίδιος τον εμφυλιοπολεμικό λόγο. Αλλιώς ο Γκράμσι δεν χρησιμεύει σε τίποτα και δεν θα υπάρξει Άλντο Μόρο: κινδυνεύουμε να φύγουμε μεν από τη δεκαετία του 1940 και να βρεθούμε όχι στην ευρωπαϊκή αλλά στην ελληνική δεκαετία του 1960 – δεκαετία συνέχισης του εμφύλιου πολέμου που σηματοδοτούν η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, οι Ανένδοτοι Αγώνες, τα Ιουλιανά και τελικά η Απριλιανή δικτατορία.
