Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι κακοπληρωμένες θέσεις
εργασίας συνιστούν το 20% των θέσεων εργασίας στη Γερμανία, αντί του 8%
στην Ιταλία και του 13,5% στην Ελλάδα
Του Μιχάλη Ψύλου
Η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία Nissan ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να επενδύσει 130 εκατομμύρια ευρώ στο εργοστάσιό της στη Βαρκελώνη για την παραγωγή 80.000 επιβατικών αυτοκινήτων ετησίως από το 2014. Με μία προϋπόθεση: να δεχτούν τα ισπανικά συνδικάτα να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί των εργαζομένων και να αλλάξουν (προς το χειρότερο φυσικά) οι όροι εργασίας με αντάλλαγμα την πρόσληψη περισσότερων εργαζομένων και την ενίσχυση της παραγωγής.
Η Nissan δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες Ford, Renault και Volkswagen αξίωσαν για να επεκτείνουν την παραγωγή τους στην Ισπανία να μειωθεί κι άλλο το κόστος εργασίας.
«Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας το 2012 στην Ισπανία, που έδωσε στις επιχειρήσεις το πάνω χέρι για τον καθορισμό των μισθών με την αναθεώρηση του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων σε εθνικό, περιφερειακό και κλαδικό επίπεδο» γράφουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», που παραδέχονται φυσικά ότι η μείωση των μισθών κάθε άλλο παρά συνέβαλε στη μείωση και της ανεργίας.
Η βρετανική εφημερίδα σημειώνει μάλιστα ότι η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ επαίνεσε ιδιαίτερα τον Ισπανό πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι κατά την πρόσφατη συνάντησή τους για την αντεργατική πολιτική του. Αλλωστε, όπως τονίζουν οι «Φαινάνσιαλ Τάιμς» «η κ. Μέρκελ θέλει να εναρμονίσει την “οικονομική δουλειά στο σπίτι” όλων των κυβερνήσεων, των επιχειρήσεων και των εργαζομένων για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, να επιταχυνθεί η καινοτομία και να αποτραπεί το φάντασμα της ευρωπαϊκής παρακμής». Με ποιον τρόπο άραγε; Μα με τον εργασιακό μεσαίωνα σε όλη την Ευρώπη.
Γιατί είναι σαφές ότι είναι γερμανικής έμπνευσης και πρωτοβουλίας η πολιτική αυτή, στην οποία ιδιαίτερα οι Ελληνες χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα που πάνω τους εφαρμόζονται οι πιο βάρβαρες μέθοδοι λεηλασίας των εισοδημάτων τους και καταβαράθρωσης του βιοτικού τους επιπέδου.
Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και κάθε μορφής συλλογικής σύμβασης προωθείται σε όλη την Ευρώπη. Ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία. Εκατοντάδες επιχειρήσεις στη Γερμανία προτιμούν πλέον να «νοικιάζουν» εργαζόμενους από διάφορους υπεργολάβους και να τους πληρώνουν φυσικά με πολύ μικρότερες αμοιβές, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και άλλα τέτοια περιττά πράγματα. Το «κόλπο» ακούει στο όνομα «σύμβαση έργου». Νοικιάζουν «σκλάβους» δηλαδή… Η Verdi -η γερμανική ΑΔΕΔΥ– εκτιμά ότι μόνο στον τομέα των λιανικών πωλήσεων περίπου 120 εταιρίες διαθέτουν 350.000 «σκλάβους» τους οποίους νοικιάζουν σε άλλες επιχειρήσεις και οι οποίοι δεν εμφανίζονται φυσικά στις καταστάσεις μισθοδοσίας.
Η αυτοκινητοβιομηχανία BMW, για παράδειγμα, συνεργάζεται στη Λειψία με 26 υπεργολαβικές εταιρείες, από τις οποίες νοικιάζει εργάτες διαφόρων ειδικοτήτων. Οι μισοί από τους 5.000 εργαζόμενους στο εργοστάσιο της Λειψίας έχουν νοικιαστεί από υπεργολάβους. Η εταιρεία Wisag, που ασχολείται με τους καθαρισμούς κτιρίων, έχει στείλει στην BMW 400 εργαζόμενους, οι οποίοι πληρώνονται με 1.000 ευρώ λιγότερα τον μήνα από τους εργαζόμενους της αυτοκινητοβιομηχανίας που κάνουν την ίδια δουλειά.
Οι χαμηλές αμοιβές είναι μία από τις σκοτεινές πλευρές του γερμανικού «εργασιακού θαύματος», σημειώνει σε ανάλυσή του το Ρόιτερς. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας συνιστούν το 20% των θέσεων εργασίας στη Γερμανία, αντί του 8% στην Ιταλία και του 13,5% στην Ελλάδα. Η «μίνι απασχόληση» είναι σήμερα η κύρια δουλειά για περίπου 5 εκατομμύρια εργαζόμενους. H μέγιστη αμοιβή; Περίπου 400 ευρώ τον μήνα και μάλιστα χωρίς η δουλειά αυτή να τους δίνει πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας ή να τους επιτρέπει να λάβουν οποιουδήποτε εξευτελιστικού ύψους σύνταξη όταν γεράσουν!
Αυτού του είδους η εργασιακή απασχόληση εισήχθη το 2003 από τον σοσιαλδημοκράτη τότε καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ με την περιβόητη «Ατζέντα 2010» που συνέθλιψε τους Γερμανούς εργαζόμενους και αποτέλεσε τη βάση της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της γερμανικής οικονομίας. Η πολιτική Σρέντερ άνοιξε την πόρτα για τη γενίκευση της «μαύρης» εργασίας στη Γερμανία. Η «Ατζέντα 2010» έχει γίνει το εργασιακό μοντέλο και για την υπόλοιπη Ευρώπη.
Του Μιχάλη ΨύλουΗ ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία Nissan ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να επενδύσει 130 εκατομμύρια ευρώ στο εργοστάσιό της στη Βαρκελώνη για την παραγωγή 80.000 επιβατικών αυτοκινήτων ετησίως από το 2014. Με μία προϋπόθεση: να δεχτούν τα ισπανικά συνδικάτα να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί των εργαζομένων και να αλλάξουν (προς το χειρότερο φυσικά) οι όροι εργασίας με αντάλλαγμα την πρόσληψη περισσότερων εργαζομένων και την ενίσχυση της παραγωγής.
Η Nissan δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες Ford, Renault και Volkswagen αξίωσαν για να επεκτείνουν την παραγωγή τους στην Ισπανία να μειωθεί κι άλλο το κόστος εργασίας.
«Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας το 2012 στην Ισπανία, που έδωσε στις επιχειρήσεις το πάνω χέρι για τον καθορισμό των μισθών με την αναθεώρηση του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων σε εθνικό, περιφερειακό και κλαδικό επίπεδο» γράφουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», που παραδέχονται φυσικά ότι η μείωση των μισθών κάθε άλλο παρά συνέβαλε στη μείωση και της ανεργίας.
Η βρετανική εφημερίδα σημειώνει μάλιστα ότι η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ επαίνεσε ιδιαίτερα τον Ισπανό πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόι κατά την πρόσφατη συνάντησή τους για την αντεργατική πολιτική του. Αλλωστε, όπως τονίζουν οι «Φαινάνσιαλ Τάιμς» «η κ. Μέρκελ θέλει να εναρμονίσει την “οικονομική δουλειά στο σπίτι” όλων των κυβερνήσεων, των επιχειρήσεων και των εργαζομένων για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, να επιταχυνθεί η καινοτομία και να αποτραπεί το φάντασμα της ευρωπαϊκής παρακμής». Με ποιον τρόπο άραγε; Μα με τον εργασιακό μεσαίωνα σε όλη την Ευρώπη.
Γιατί είναι σαφές ότι είναι γερμανικής έμπνευσης και πρωτοβουλίας η πολιτική αυτή, στην οποία ιδιαίτερα οι Ελληνες χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα που πάνω τους εφαρμόζονται οι πιο βάρβαρες μέθοδοι λεηλασίας των εισοδημάτων τους και καταβαράθρωσης του βιοτικού τους επιπέδου.
Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και κάθε μορφής συλλογικής σύμβασης προωθείται σε όλη την Ευρώπη. Ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία. Εκατοντάδες επιχειρήσεις στη Γερμανία προτιμούν πλέον να «νοικιάζουν» εργαζόμενους από διάφορους υπεργολάβους και να τους πληρώνουν φυσικά με πολύ μικρότερες αμοιβές, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και άλλα τέτοια περιττά πράγματα. Το «κόλπο» ακούει στο όνομα «σύμβαση έργου». Νοικιάζουν «σκλάβους» δηλαδή… Η Verdi -η γερμανική ΑΔΕΔΥ– εκτιμά ότι μόνο στον τομέα των λιανικών πωλήσεων περίπου 120 εταιρίες διαθέτουν 350.000 «σκλάβους» τους οποίους νοικιάζουν σε άλλες επιχειρήσεις και οι οποίοι δεν εμφανίζονται φυσικά στις καταστάσεις μισθοδοσίας.
Η αυτοκινητοβιομηχανία BMW, για παράδειγμα, συνεργάζεται στη Λειψία με 26 υπεργολαβικές εταιρείες, από τις οποίες νοικιάζει εργάτες διαφόρων ειδικοτήτων. Οι μισοί από τους 5.000 εργαζόμενους στο εργοστάσιο της Λειψίας έχουν νοικιαστεί από υπεργολάβους. Η εταιρεία Wisag, που ασχολείται με τους καθαρισμούς κτιρίων, έχει στείλει στην BMW 400 εργαζόμενους, οι οποίοι πληρώνονται με 1.000 ευρώ λιγότερα τον μήνα από τους εργαζόμενους της αυτοκινητοβιομηχανίας που κάνουν την ίδια δουλειά.
Οι χαμηλές αμοιβές είναι μία από τις σκοτεινές πλευρές του γερμανικού «εργασιακού θαύματος», σημειώνει σε ανάλυσή του το Ρόιτερς. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας συνιστούν το 20% των θέσεων εργασίας στη Γερμανία, αντί του 8% στην Ιταλία και του 13,5% στην Ελλάδα. Η «μίνι απασχόληση» είναι σήμερα η κύρια δουλειά για περίπου 5 εκατομμύρια εργαζόμενους. H μέγιστη αμοιβή; Περίπου 400 ευρώ τον μήνα και μάλιστα χωρίς η δουλειά αυτή να τους δίνει πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας ή να τους επιτρέπει να λάβουν οποιουδήποτε εξευτελιστικού ύψους σύνταξη όταν γεράσουν!
Αυτού του είδους η εργασιακή απασχόληση εισήχθη το 2003 από τον σοσιαλδημοκράτη τότε καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ με την περιβόητη «Ατζέντα 2010» που συνέθλιψε τους Γερμανούς εργαζόμενους και αποτέλεσε τη βάση της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της γερμανικής οικονομίας. Η πολιτική Σρέντερ άνοιξε την πόρτα για τη γενίκευση της «μαύρης» εργασίας στη Γερμανία. Η «Ατζέντα 2010» έχει γίνει το εργασιακό μοντέλο και για την υπόλοιπη Ευρώπη.
