ΤΟΥ ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να πράξει ως Αριστερά είναι η στήριξη του λαϊκού παράγοντα. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι όπως μια οποιαδήποτε άλλη- όπως μια αστική κυβέρνηση, θα έλεγαν οι επίμονοι περί την φρασεολογία μαρξιστές. Το ουσιώδες είναι ότι ο κόσμος πιστεύει, εκ των προτέρων, πως μια κυβέρνηση της αριστεράς θα φέρει κάποιες σημαντικές ανατροπές.
Και γι' αυτό την ψηφίζει, όταν νιώσει ότι οι αλλαγές είναι απολύτως
αναγκαίες, τόσο αναγκαίες ώστε να ξεπερνάνε τις όποιες προκαταλήψεις
του. Σήμερα η εξαθλίωση παραμερίζει σε μεγάλο βαθμό τις προκαταλήψεις. Κατά κάποιο τρόπο ο «λαϊκός παράγων» δεν χρειάζεται να διαμορφώσει συνείδηση ώστε να στηρίξει μια κυβέρνηση που υπόσχεται αλλαγές. Τις θέλει και τις απαιτεί. Ωστόσο αυτό δεν συμπίπτει με την επιθυμία να διαμορφώσει ο κόσμος αριστερή συνείδηση. Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι η κυβέρνηση που θα επιχειρήσει να ανατρέψει τα Μνημόνια θα συναντήσει λυσσαλέα αντίδραση. Οι συγκρούσεις για να γίνουν οι αλλαγές που τώρα θέλει και απαιτεί ο κόσμος θα διαμορφώσουν νέα συνείδηση στον λαϊκό παράγοντα αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μια άλλη πεποίθηση του κόσμου είναι ότι η Αριστερά δεν λέει λόγια του αέρα. Αυτό που λέει το εννοεί. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι να ξέρουμε τι να περιμένουμε. Αυτό πρέπει να είναι σαφές και σταθερό. Ο κόσμος θα ψηφίσει Αριστερά αν πιστέψει ότι αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και να το κάνει. Όταν πχ ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι διεκδικεί την κυβέρνηση ο κόσμος συντάχθηκε. Όταν λέει ότι θα καταργήσει τα Μνημόνια ο κόσμος πρέπει να πιστέψει ότι μπορεί να το κάνει και θα το κάνει. Το πώς θα καταργηθούν, με Νόμο, έτσι ή αλλιώς, είναι δευτερεύον.
Η
στήριξη του κόσμου είναι απολύτως αναγκαία προϋπόθεση αλλά δεν είναι
αρκετή για να σταθεί μια κυβέρνηση. Κάθε κυβέρνηση κινείται σε ένα διεθνές περιβάλλον.
Εκεί τις αποφάσεις τις παίρνουν οι κυβερνήσεις, όχι οι λαοί της κάθε
χώρας. Ως τώρα τουλάχιστον, δεν έχει υπάρξει περίπτωση όπου ένας λαός να
υποχρέωσε την κυβέρνησή του να αλλάξει την πολιτική της έναντι μιας
χώρας. Να αλλάξει, δηλαδή, την εξωτερική της πολιτική. Δεν αποτελεί άλλοθι για κανέναν το να πει «μα δεν μας βοήθησαν οι άλλοι», θα τον πάρουν με τις πέτρες. Η διεθνής αλληλεγγύη, αν και εφ' όσον υπάρχει, είναι επικουρική.
Το
διεθνές περιβάλλον τώρα, όχι απλώς δεν είναι φιλικό, ανεκτικό ή
ουδέτερο αλλά είναι σαφώς εχθρικό. Το χειρότερο είναι ότι μερικοί έχουν αυταπάτες. Άλλοι ποντάρουν στην άνοδο των αριστερών κινημάτων/κομμάτων. Ίσως υπάρξει, αν και πχ στη Γερμανία το κόμμα της μάλλον καθεύδει παρά ανέρχεται (από το 9-10% βρίσκεται στο 7%) ενώ ούτε στη Γαλλία ο Μελανσόν ούτε στην Ισπανία η Αριστερά διεκδικούν κυβέρνηση. Άλλοι νομίζουν ότι ο Μπερσάνι στην Ιταλία (πολιτικός πρωτοξάδελφος της ΔΗΜΑΡ)
θα αλλάξει μυαλά, θα γίνει αντιμνημονιακός, υπό την πίεση των
πραγμάτων. Τρέφουν φρούδες ελπίδες, εκτός αν τρέφουν κρυφούς έρωτες,
ανομολόγητους. Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή, στην ΕΕ μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Μπερλουσκόνι
διεκδικούν την κυβέρνηση και ταυτοχρόνως είναι εναντίον της μνημονιακής
πολιτικής και της γερμανικής επικυριαρχίας. Η λαϊκή δεξιά σε κάποιες
ευρωπαϊκές χώρες και σε ορισμένες περιπτώσεις αντιδρά, με τη δική της
οπτική και σκεπτικό, στη γερμανική κυριαρχία. Οι ρωγμές διαφαίνονται. Αν κυλήσει νερό και διαβρώσει το βράχο θα είναι μια καλή αρχή.
Tρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013
