ΑΠΟ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Για εσωτερική κατανάλωση το κατάλληλο ερώτημα ήταν γιατί ο Τσίπρας ζήτησε να δει τον Σόϊμπλε. Γιατί, όμως, το αίτημα έγινε ασμένως αποδεκτό; Αν, όπως είπαν, ο Τσίπρας επιζητούσε να πάρει το χρίσμα, ο Σόϊμπλε γιατί φάνηκε τόσο πρόθυμος; Η εύκολη απάντηση είναι ότι ο Σόϊμπλε γνωρίζει πως ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα είναι αύριο κυβέρνηση. Μάλλον, διότι (σύμφωνα με ξένες και εγχώριες δημοσκοπήσεις, παραγγελία ισχυρών οικονομικών παραγόντων) ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται μεν, αυτή τη στιγμή, 3-4 μονάδες, η ΝΔ είναι αρκετά κάτω από 20% (η ΧΑ, τρίτη, φλερτάρει το 15%) αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει τη νίκη ούτε, πολύ περισσότερο, την αυτοδυναμία-οι (γνωστές) δημοσκοπήσεις σκοπιμότητας ώστε να σταματήσει η αποσάθρωση της εκλογικής βάσης της τρικέφαλης κυβέρνησης είναι άνευ σημασίας.

Ο Σόϊμπλε φυσικά δεν ξέρει μόνο τις (πραγματικές) δημοσκοπήσεις. Αντιλαμβάνεται (παρά την περιβόητη γερμανική ξεροκεφαλιά) ότι το κλίμα σε όλη την Ευρώπη αλλάζει σε βάρος της Γερμανίας: Η Μέρκελ προανήγγειλε, ήδη, οικονομικές δυσκολίες. Ο Μπερλουσκόνι κερδίζει ραγδαία έδαφος αλλά ακόμα και αν δεν κερδίσει τις εκλογές η αστική τάξη στην Ιταλία συσπειρώνεται και αντιδρά στη γερμανική επέλαση ενώ ο «εκλεκτός» Μόντι έρχεται τελευταίος και ιδρωμένος. Οι Ισπανοί αγριεύουν. Το ΔΝΤ «αναγνωρίζει τα λάθη του !» (ότι η λιτότητα δεν αποδίδει) προειδοποιεί, δηλαδή, ότι οι Αμερικανοί βάζουν όρια στη γερμανική επέλαση. Και στην ΕΕ πληθαίνουν οι φωνές εναντίον της (γερμανόφωνης) λιτότητας. Με δυο λόγια στήνονται τα αναχώματα στη γερμανική κυριαρχία, σήμανε για το Βερολίνο η περίοδος των ελιγμών και των συμβιβασμών.

Οι συμβιβασμοί αυτοί θα είναι τόσο αμοιβαία επωφελείς όσο ο κάθε συνομιλητής του Βερολίνου ξέρει τι ακριβώς θέλει και έχει αντοχές. Ο Σόϊμπλε ξέρει ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση μπορεί να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Όχι διότι επέρχεται Επανάσταση και ανατροπή του καπιταλισμού, όπως φαντασιώνονται ορισμένοι. Αλλά γιατί η γερμανική επικυριαρχία είναι νιόφερτη, δηλαδή εύθραυστη, και μπορεί να χαθεί «εν μια νυκτί». Επιβλήθηκε βάναυσα και προσβλητικά, ξύπνησε αντιγερμανικά αντανακλαστικά. Η Γερμανία δεν είναι σε θέση να χρίζει ηγέτες στην Ευρώπη. Μπορεί μόνο να τους εγκαθιστά εξευτελίζοντας και ποδοπατώντας τους, αναλώσιμες κούκλες.
 

Η μια όψη είναι ότι αν ο κάθε συνομιλητής, της δεξιάς ή της αριστεράς, αντισταθεί, πολλά μπορεί να πετύχει για τη χώρα του. Η άλλη όψη: Κανένας λαϊκός ξεσηκωμός δεν είναι ορατός, αυτή την ώρα, στην Ευρώπη με έναυσμα μια αριστερή κυβέρνηση στην Αθήνα-αντίθετα, επειδή θα είναι η μόνη αριστερή κυβέρνηση στην ΕΕ, θα είναι και ευάλωτη. Λέω η μόνη διότι πχ το ότι προπορεύεται ο Μπερσάνι, πολιτικός πρωτοξάδελφος της ΔΗΜΑΡ και επίδοξος σύμμαχος του Μόντι, δείχνει ότι οι Ιταλοί δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί τι τρέχει, όπως και οι Έλληνες, άλλωστε, στις πρόσφατες εκλογές.
 

Εξ άλλου όσοι ποντάρουν στη διαμάχη ΗΠΑ-Βερολίνου κάνουν λάθος αν νομίζουν ότι πρόκειται για σύγκρουση από όπου ένας βγαίνει ζωντανός. Ο δυτικός καπιταλισμός τώρα δεν έχει καιρό για τέτοιες πολυτέλειες, στο εσωτερικό του. Οι Βρυξέλλες/ Βερολίνο ανησυχούν πράγματι από την άνοδο της ΧΑ. Βλέπουν ότι οι παραδοσιακές συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις δεν δίνουν λύση στην κρίση, οπότε ίσως ξεπηδήσουν μη ελεγχόμενες λαϊκές δυνάμεις. Και τότε ισχυροί οικονομικοί παράγοντες μπορεί πράγματι να στραφούν, όπως στο παρελθόν, προς τον, εκσυγχρονισμένο, φασισμό. Τέτοιο διχασμό δεν τον αντέχει σήμερα η Δύση που αντιμετωπίζει με δέος τους χθεσινούς «δούλους», Κινέζους και άλλους, χώρια τον Πούτιν με τις γεωπολιτικές βλέψεις της Ρωσίας, χωρίς το σοσιαλιστικό μανδύα. Έχει ανοίξει περίοδος αντιπαραθέσεων, αθέμιτων προσεγγίσεων, παγιδευτικών συμβιβασμών, όλα είναι ανοιχτά και εύθραυστα. Όποιος εύπιστος ή ψυχικά αδύναμος παραδοθεί γρήγορα και εύκολα, ποδοπατήθηκε. Η ΕΕ θα διασώζεται και θα διαλύεται στο «και πέντε», τουλάχιστον την προσεχή πενταετία. Και η Ελλάδα μαζί της, «ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπόπωτε βυθιζόμενος», ας μου επιτραπεί η (ασυνήθιστη για την αριστερά) αναφορά σε ένα από τους τελευταίους, όπως λένε, χρησμούς του Μαντείου των Δελφών.
 

Λίγο-πολύ αυτό είναι το τοπίο γύρω μας, από τις Βρυξέλλες/Βερολίνο ως την Ουάσιγκτον, δεύτερο 

σταθμό του διεθνούς «εκπαιδευτικού» γύρου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Θα γνωριστούν και θα μετρηθούν, εκείνοι και αυτός, πρόσωπο με πρόσωπο, αναμέτρηση ψυχικού σθένους-ο ηγέτης δίνει «σάρκα και οστά» στην Πάλη των Τάξεων, αρκεί βεβαίως ο ηγέτης να μετατρέπει σε «υλική δύναμη» τον λαϊκό παράγοντα γιατί αλλιώς θα μείνει μόνος και ανήμπορος.
Ο δυτικός καπιταλισμός είναι σε κρίση αλλά δεν πνέει τα λοίσθια. Ο δυτικός καπιταλισμός δεν αποτελεί τώρα τον «αδύναμο κρίκο» του παγκόσμιου γίγνεσθαι, σε κατάσταση εξουθένωσης όπως ήταν στο τέλος του
 

Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου(βλ. «Λίγη Ιστορία δεν βλάπτει» άρθρο στην ΙΣΚΡΑ). Πολλοί, φίλοι άσπονδοι ή ανοιχτά αντίπαλοι, επιθυμούν και επιζητούν να νερώσει το κρασί του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι θέλουν ως προαπαιτούμενο ένα καθαρό και σίγουρο «όχι» για να ξορκίσουν το επονείδιστο και αδιέξοδο «ναι» σε όλα. Πολλοί δρόμοι, όμως, οδηγούν στη Ρώμη- αν και όχι όλοι. Αρκεί να ξέρεις που θέλεις να πας. Αλλιώς θα στριφογυρίζεις ώσπου να ζαλιστείς και να πέσεις.