Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΚΚΡΕΜΟΥΣ, Η ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΥΠώς η τουρκική ιμπεριαλιστική πολιτική μπορεί να γίνει σύμμαχος της Κύπρου και αιτία εναλλακτικής στρατηγικής
· Πώς μπορεί ο τουρκικός λαός να υποβοηθηθεί από μια δική μας εναλλακτική στρατηγική
· Το διακύβευμα της Τουρκίας και το θέμα της βίζας
· Η στρατηγική σημασία του νερού και της πυρηνικής ενέργειας
· Πώς η ομοσπονδία συνιστά για την Τουρκία τμήμα της νεο-οθωμανικής πολιτικής
Το ζητούμενο πλέον δεν είναι εάν ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν συμπεριφέρεται ως σουλτάνος ή όχι. Αυτό το έχουν εμπεδώσει όλοι. Και οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι και οι Ρώσοι. Οι προηγούμενες εκτιμήσεις, όταν δηλαδή είχε αναλάβει την εξουσία το 2003, εμφάνιζαν τον κ. Ερντογάν ως μέγα δημοκράτη μεταρρυθμιστή. Τελικώς διαψεύστηκαν. Και αποδεικνύεται ότι συνιστά συνεχιστή της νεο-οθωμανικής αντίληψης, που θέλει την Τουρκία περιφερειακή δύναμη. Και ο Ερντογάν, απλώς, παίρνει τη σκυτάλη από τους Κεμαλιστές, για να συνεχίσει την κούρσα προς την επιβολή των πάγιων τουρκικών στόχων. Το θέμα, λοιπόν, είναι κατά πόσο η ακραία και ιμπεριαλιστική πολιτική και συμπεριφορά του κ. Ερντογάν μπορεί ή όχι να γίνει δικός μας σύμμαχος και πώς.
Αναθεωρητική πολιτική και πόλεμος των ΑΟΖ
Αυτή η τουρκική νεο-οθωμανική πολιτική είναι συναφής με τη λεγόμενη αναθεωρητική στρατηγική, η οποία στηρίζεται στους εξής βασικούς πυλώνες:
Πρώτο: Στη θεμελιώδη αρχή της αλλαγής των νομικών και γεωπολιτικών σχέσεων της Άγκυρας με τις γειτονικές της χώρες, και τις μεγάλες καθώς και τις περιφερειακές δυνάμεις. Αυτό σημαίνει ότι, η όποια υφιστάμενη παράνομη ή παράλογη τουρκική διεκδίκηση μπορεί την επαύριον να γίνει λογική και νόμιμη. Ακόμη και αν χρειαστεί να χρησιμοποιηθεί βία. Διά πυρός και σιδήρου. Όπως οι περιπτώσεις του Αιγαίου, της Κύπρου και της Συρίας.
Δεύτερο: Στην αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και στην Κύπρο, η οποία θεωρείται ως θεμελιώδες τμήμα της αναθεωρητικής τουρκικής στρατηγικής, καθώς και στον έλεγχο της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής. Η Άγκυρα ουδόλως θέλει την Κύπρο να είναι σε ενιαίο μέτωπο με την Ελλάδα, διότι η τουρκική αντίληψη επικεντρώνεται στην εξής λογική:
Α. Θα πρέπει να εμποδιστεί η δημιουργία μιας ελληνικής λίμνης, που θα ξεκινά από το Αιγαίο και θα φτάνει στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Β. Αντί της ελληνικής λίμνης θα πρέπει να νομιμοποιηθεί μια τουρκική λίμνη, όπως είχε πει τον Σεπτέμβριο του 2011 ο Ταγίπ Ερντογάν, που θα ξεκινά από τη Μαρμαρίδα και θα καταλήγει στην Αλεξανδρέττα. Εργαλείο προς αυτήν την κατεύθυνση είναι αφενός η αμφισβήτηση του δικαιώματος του Καστελορίζου να έχει ΑΟΖ, καθώς και η αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ και η τριχοτόμησή της με τη λύση του Κυπριακού.
Ήδη, η Τουρκία έχει επί τούτου καταθέσει στον ΟΗΕ σχετικά έγγραφα. Στόχος της Άγκυρας είναι όπως εξαφανίσει οποιοδήποτε σημείο επαφής μεταξύ της κυπριακής και της ελληνικής ΑΟΖ. Συναφές είναι και το γεγονός ότι, όταν η Μουσουλμανική Αδελφότητα είχε ανέλθει στην εξουσία της Αιγύπτου, η Τουρκία ήγειρε θέμα ακύρωσης της συμφωνίας Καΐρου-Λευκωσίας που αφορούσε στον καθορισμό των ΑΟΖ των δυο χωρών, που εφάπτονται επί της ελληνικής, εφόσον, βεβαίως, ληφθεί υπ' όψιν ότι το Καστελόριζο διαθέτει ΑΟΖ.
Προσφάτως έχει αμφισβητήσει τις ΑΟΖ Κύπρου-Αιγύπτου με έγραφα που κατέθεσε στον ΟΗΕ. Επιπροσθέτως, είναι πρόδηλο ότι η Άγκυρα θέλει να δημιουργήσει εκ των προτέρων τετελεσμένα. Γι' αυτό έχει έλθει σε συμφωνίες με ξένες εταιρείες για τη διεξαγωγή ερευνών πλησίον του Καστελορίζου, ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2011 έχει προωθήσει παράνομη συμφωνία μεταξύ του ψευδοκράτους και της Τουρκικής Εταιρείας Πετρελαίων, για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην περιοχή όπου η Άγκυρα και οι κατοχικές «αρχές» θεωρούν ότι εκτείνεται η ΑΟΖ του ψευδοκράτους.
Μέσω της αλλαγής, δηλαδή της τριχοτόμησης της κυπριακής ΑΟΖ (δυο συνιστώντα κράτη και Άγκυρα) σε περίπτωση ομοσπονδιακής λύσης, η Τουρκία θα καταστεί και παραγωγός χώρα, εφόσον υφαρπάξει τμήμα των κυπριακών υδρογονανθράκων, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο.
Πετρέλαιο, νερό και πυρηνική ενέργεια
Τρίτο: Στη χρήση των ενεργειακών πηγών ως στρατηγικών εργαλείων επιβολής πολιτικών στόχων. Η Τουρκία θεωρεί το φυσικό αέριο και τους αγωγούς που περνούν από το έδαφός της ως στρατηγικά εργαλεία για την ανάδειξή της ως περιφερειακής δύναμης. Στο φυσικό αέριο προσθέτει το νερό και την πυρηνική ενέργεια. Ήδη, από τη δεκαετία του ΄90, η Τουρκία έθεσε υπό τον έλεγχό της τα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη μέσω των φραγμάτων Ατατούρκ, θέτοντας υπό τη δική της σε μεγάλο βαθμό εξάρτηση τη Συρία και το Ιράκ, που απλώς διαμαρτυρήθηκαν, αλλά ουδέν έπραξαν, λόγω της τουρκικής ισχύος και των ισοζυγίων δυνάμεων στην περιοχή. Η χρήση του νερού ως στρατηγικού εργαλείου εφαρμόζεται πλέον και στην περίπτωση της κατεχόμενης Κύπρου με την προοπτική, μετά από μια λύση ομοσπονδίας, να επεκταθεί και στις ελεύθερες περιοχές.
Όσο δε για την πυρηνική ενέργεια, η Άγκυρα εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια για να φτιάξει τον πυρηνικό αντιδραστήρα στο Άκουγιου υπό την επίβλεψη της Μόσχας. Μετά την κρίση που ξέσπασε μεταξύ των δυο χωρών, ως αποτέλεσμα της κατάρριψης του S-24, η εξέλιξη του προγράμματος αντιμετωπίζει προβλήματα. Δεν έχει όμως ανακοινωθεί η αναστολή ή ματαίωσή του.
Το τουρκικό μοντέλο και αραβικοί θρόνοι
Τέταρτο: Στην επικυριαρχία της Τουρκίας στην Ευρώπη, μέσω μιας πιθανής μελλοντικής ένταξης ή ειδικής σχέσης, αλλά και στον ηγετικό της ρόλο που θέλει να διαδραματίζει, εντός των αραβικών και μουσουλμανικών κρατών. Από τα Βαλκάνια ώς τη Μέση Ανατολή. Μάλιστα, τόσο οι ΗΠΑ, πριν από την Αραβική Άνοιξη, όσο και οι Ευρωπαίοι προέβαλλαν την Τουρκία του Ερντογάν ως ένα μετριοπαθές μουσουλμανικό μοντέλο διακυβέρνησης. Τελικώς, η πολιτική αυτή διαψεύστηκε και απέτυχε. Διότι, το μοντέλο Ερντογάν είναι αυταρχικό και επικίνδυνο.
Πάσχει από σωρεία δημοκρατικών ελλειμμάτων και χαρακτηρίζεται από ύψιστη αλαζονεία. Τελευταίο παράδειγμα είναι η αντίδραση του Τούρκου Πρόεδρου, όταν κατέστησε σαφές ότι δεν πρόκειται να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για να καταργηθεί η βίζα προς τους Τούρκους πολίτες που επισκέπτονται την ΕΕ. Πέτρα του σκανδάλου είναι η εκπλήρωση των 72 προϋποθέσεων που θέτει η ΕΕ, μεταξύ των οποίων και η αλλαγή του τρομοκρατικού νόμου που ισχύει στην Τουρκία.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, αφού «αποκεφάλισε» τον Τούρκο Πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτουγλου που έκλεισε τη σχετική συμφωνία με την ΕΕ, δεν είπε απλώς ότι δεν θα συμμορφωθεί στο θέμα του τρομοκρατικού νόμου, αλλά πέρασε στην αντεπίθεση, υπογραμμίζοντας προς την ΕΕ τα εξής: «Οι ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζουν να αποτελούν ασφαλές καταφύγιο για πολιτικούς βραχίονες τρομοκρατικών οργανώσεων… Είναι μαύρη κωμωδία το γεγονός ότι η ΕΕ θα επικρίνει τη χώρα μας σχετικά με τον ορισμό της τρομοκρατίας». Και πρόσθεσε: «Περιμένουμε πρωτίστως απ' όλα τα κράτη της ΕΕ να τροποποιήσουν τη δική τους νομοθεσία, η οποία στηρίζει την τρομοκρατία».
Για τον Ερντογάν, το κυρίαρχο ζήτημα είναι αγώνας κατά των Κούρδων του PKK, τους οποίους, όπως και η ΕΕ, τουλάχιστον επισήμως, θεωρεί ως τρομοκράτες, οπότε αρνείται να προχωρήσει σε δημοκρατική μεταρρύθμιση (όπως η αλλαγή του τρομοκρατικού νόμου), η οποία θα ήταν δυνατό να του προκαλέσει ζημιά. Αυτό το διακύβευμα είναι για τον Τούρκο Πρόεδρο μεγαλύτερο από την κατάργηση της βίζας. Συνεχίζει δε, με τον τρόπο αυτόν, την πάγια πολιτική των Κεμαλιστών, που προνοεί ότι οι αλλαγές δεν θα γίνουν όπως τις θέλει η ΕΕ, αλλά με βάση την τουρκική πραγματικότητα. Και ο Ερντογάν θέτει πάνω από την ΕΕ την κρατική του ασφάλεια, όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται, ενώ στέλνει το μήνυμα ότι δεν είναι τυχαίος διαπραγματευτής. Και ότι πάντως δεν ανέχεται να έχει ρόλο μαθητή και η ΕΕ εκείνον του δασκάλου.
Γνωρίζει, άλλωστε, ότι, για την επόμενη πενταετία, η χώρα του δεν πρόκειται να ενταχθεί στην ΕΕ, αλλά και κάτι άλλο: Ότι μπορεί να εκβιάζει την ΕΕ με το πάγωμα της συμφωνίας για το προσφυγικό και την αποστολή νέων πληθυσμών προς την Ελλάδα και στη λοιπή ΕΕ. Και αυτό, ασχέτως εάν η Γερμανία μελετά σε μια τέτοια περίπτωση την εισήγηση εναλλακτικών σεναρίων για απευθείας από την Ελλάδα επαναπατρισμού προσφύγων εκεί και όπου είναι δυνατόν, την επιτάχυνση των διαδικασιών για τη μετακίνηση προσφύγων από την Ελλάδα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και την παροχή χρημάτων προς την Αθήνα αντί προς την Τουρκία.
Το τουρκικό μοντέλο του Ερντογάν δεν αντιμετωπίζει προβλήματα μόνο με την ΕΕ, αλλά και με τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο και δη με την Αίγυπτο. Η επανένταξη του Ιράν στο διεθνές σκηνικό δημιουργεί προϋποθέσεις περιορισμού του ρόλου της Άγκυρας στην περιοχή, κάτω από προϋποθέσεις, αφού τόσο η Μόσχα όσο και οι ΗΠΑ μπορούν να κλείνουν το μάτι και προς την Τεχεράνη, όταν η Τουρκία εμφανίζεται αντιδραστική και ατίθαση, συν το ότι οι Ιρανοί είναι Σιίτες και οι Τούρκοι Σουνίτες.
Γεγονός που έχει και πολιτικές προεκτάσεις. Ταυτοχρόνως, πέραν της Αιγύπτου και άλλα αραβικά κράτη δεν θα ήθελαν να δουν την Τουρκία να έχει ηγετικό δεσποτικό ρόλο στις σχέσεις τους. Για πολλούς δε, το τουρκικό μοντέλο θεωρείται απειλή. Γιατί για παράδειγμα οι Σαουδάραβες ή άλλες χώρες του Κόλπου να θέλουν την υιοθέτηση του τουρκικού μοντέλου, μια εξέλιξη που θα θέσει σε κίνδυνο τους δικούς τους θρόνους;
Η μάχη της Ευρασίας
Πέμπτο: Στην κυριαρχία της Τουρκίας σε μεγάλο χώρο της Ευρασίας, τον οποίο όμως διεκδικεί και θέλει να ελέγχει η Μόσχα. Οπότε το ερώτημα είναι εάν θα ξεπεραστεί η κρίση μεταξύ των δυο χωρών, ώστε να προχωρήσουν στην εξυπηρέτηση κοινών συμφερόντων ή εάν θα συνεχιστεί το ψυχρό κλίμα με εκατέρωθεν συμβιβασμούς εκεί όπου μπορούν να εξυπηρετηθούν τα κοινά τους συμφέροντα, ή ακόμη και αν θα υπάρξει περαιτέρω όξυνση στις σχέσεις τους. Η υφιστάμενη κρίση και η αλαζονεία του κ. Ερντογάν εγκλωβίζουν, κατά κάποιον τρόπο, την Τουρκία στις αγκάλες των ΗΠΑ και αφαιρούν από την Άγκυρα το μέχρι πρότινος πλεονέκτημα, ασχέτως εάν είναι στο ΝΑΤΟ, να υιοθετεί την πολιτική του εκκρεμούς με τη Μόσχα, αναλόγως των συμφερόντων της.
Το κεφαλοκλείδωμα
Έκτο: Στην υπερκέραση του Ισραήλ και στην ανάληψη από την Τουρκία της πρωτοκαθεδρίας ως περιφερειακής δύναμης. Ο έλεγχος της Κύπρου από την Τουρκία μέσω μιας ομοσπονδιακής λύσης είναι σημαντικός. Το Ισραήλ, το οποίο δεν έχει στρατηγικό βάθος, χάνει τη μοναδική του διέξοδο προς την Κύπρο και απειλείται ο ζωικός του χώρος. Κλείνει το τουρκικό κεφαλοκλείδωμα γύρω από το Ισραήλ, ενώ προβλήματα είναι δυνατό να προκύψουν από την αλλαγή της κυπριακής ΑΟΖ. Σε μια τέτοια εξέλιξη, οι σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας είναι δυνατό να μη βελτιωθούν ή και να οξυνθούν, πράγμα που δεν συμφέρει τις ΗΠΑ. Το θέμα αυτό λαμβάνει ιδιαίτερες διαστάσεις, καθότι η Ρωσία επανέρχεται δριμύτερη. Όμως, είναι πρόδηλο ότι η Μόσχα συνεννοείται με την Ουάσιγκτον, όπως συνέβη στη Συρία, για την εξυπηρέτηση των κοινών τους συμφερόντων.
Το παιχνίδι είναι ορθολογιστικό.
Λογική νέας στρατηγικής
Η τουρκική απειλή και τα κοινά ενεργειακά συμφέροντα δημιουργούν θετικές συνθήκες για συμμαχία μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για την αποτροπή της τουρκικής απειλής. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα ήταν δυνατό -ειδικά, μάλιστα, εάν στην εξουσία των ΗΠΑ έρθουν οι Ρεπουμπλικανοί- να προκύψει διαφοροποίηση της πολιτικής των Αμερικανών έναντι του Ερντογάν. Ανάμεσα στους Ρεπουμπλικανούς υπάρχει ένα μεγάλο ρεύμα προς την κατεύθυνση αυτή. Αυτό το ρεύμα ευνοεί ακόμη και τη συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, εφόσον θα εξυπηρετηθούν τα αμερικανικά συμφέροντα και θα αυξάνει τον περιφερειακό δείκτη ασφάλειας.
Συνεπώς, για να διαφοροποιηθεί η πολιτική των ΗΠΑ, θα πρέπει να δοθούν εναλλακτικές στρατηγικές επιλογές και ειδικότερα ασφάλειας. Και αυτό μπορεί να προκύψει μέσα από μια στρατηγική και γεωπολιτική συμμαχία μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, που θα έχει σοβαρό αποτρεπτικό και σταθεροποιητικό χαρακτήρα. Και δεν θα αποκλείει την Αίγυπτο. Βεβαίως, για να συμβεί κάτι τέτοιο, η μεγάλη μερίδα της κυπριακής και ελλαδικής πολιτικής ηγεσίας και δη η υφιστάμενη αριστερόστροφη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να απαλλαγούν από σύνδρομα του παρελθόντος, όπως αναγκάζεται να πράξει, μερικώς, αλλά με τρόπο υποτακτικό, τώρα η Αθήνα, λόγω της οικονομικής κρίσης, τόσο στις σχέσεις της με την ΕΕ και τη Γερμανία όσο και με τις ΗΠΑ.
Αυτή η τριμερής συμμαχία θα ήταν δυνατό να αυξήσει τους συντελεστές ισχύος και να επιφέρει μέσω της αποτροπής σταθερότητα και ασφάλεια, καθώς και να αποκτήσει σεβασμό στη διεθνή κοινότητα και στην ΕΕ, δημιουργώντας, ταυτοχρόνως, συνθήκες για μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη και έξοδο από τις οικονομικές κρίσεις, αφού θα καλύπτεται ένας γεωπολιτικός χώρος από τα Βαλκάνια ώς τη Μέση Ανατολή.
Είναι πρόδηλη η κοινωνία συμφερόντων μεταξύ ΗΠΑ, Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας για μια δημοκρατική λύση στο Κυπριακό, χωρίς να ενοχλούνται τα συμφέροντα της Ρωσίας, εφόσον βασικές παράμετροι της διευθέτησης θα είναι η αποτροπή της αναθεωρητικής νεο-οθωμανικής πολιτικής, της οποίας η σταδιακή υλοποίηση θα προκαλέσει περισσότερο προβλήματα και αποσταθεροποίηση, αντί σταθερότητα. Η αποσταθεροποίηση δεν θα ωφελεί ούτε τη Ρωσία, ούτε τις ΗΠΑ, ούτε το Ισραήλ, ούτε την ΕΕ.
Ως εκ τούτου, υπάρχουν εναλλακτικές στρατηγικές επιλογές, εφόσον κάποιος μπορεί να τις δει και εφόσον έχει πολιτική πρόθεση απεγκλωβισμού από τις ομοσπονδιακές ιδεοληψίες, που συνιστούν αναπόσπαστο τμήμα του νεο-οθωμανικού οράματος. Επί της αλαζονείας του Ερντογάν και της επικίνδυνης πολιτικής του, μπορεί να οικοδομηθεί με επιτυχία η δική μας εναλλακτική στρατηγική, η οποία ενδεχομένως να βοηθήσει και τον τουρκικό λαό να απαλλαγεί από δικτατορικές φυσιογνωμίες και, ως εκ τούτου, να είναι δυνατές οι μεταρρυθμίσεις για μια δημοκρατική Τουρκία, που θα αφήνει πίσω της τον νεο-οθωμανικό αυταρχισμό. Ο οποίος τροφοδοτείται από τη δική μας εξευμενιστική πολιτική, που δεν παράγει θετικά αποτέλεσμα. Είναι ουτοπική. Μαύρη κωμωδία, όπως θα έλεγε και ο Ερντογάν…
- See more at: http://www.sigmalive.com/blog/charalambidesg/2016/05/1689/i-mavri-komodia-tou-erntogan-kai-i-skytali-ton-kemaliston#sthash.Xxal5tpB.dpuf
