Οι βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2017 θα είναι κατά πάσα
βεβαιότητα το κλείσιμο δώδεκα ετών διακομματικής συναίνεσης ανάμεσα
στους Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλδημοκράτες. CDU-CSU και SPD
συγκρότησαν δύο μεγάλους συνασπισμούς, τον πρώτο στην περίοδο 2005-2009
και τον δεύτερο στα τέλη του 2013, και επιπροσθέτως ακόμη και όταν η
Μέρκελ επέλεξε ως εταίρο τους Φιλελεύθερους του Βεστερβέλε στην περίοδο
2009-2013, οι Σοσιαλδημοκράτες άφησαν το στίγμα μιας συναινετικής
αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν διέφερε από κυβερνητικό εταίρο.Με ορίζοντα τον Σεπτέμβριο του 2017 καταγράφονται ήδη μη αντιστρέψιμες τάσεις και δυναμικές:
• Πρώτον, πρόσφατη δημοσκόπηση καταγράφει το 70% των ερωτηθέντων να μην επιθυμεί υποψηφιότητα της Μέρκελ για τέταρτη θητεία στην καγκελαρία.
• Δεύτερον, τις δύο τελευταίες μέρες καταγράφονται ομαδοποιήσεις και συσπειρώσεις τόσο στη CDU όσο και στο SPD, που ζητούν αντίστοιχα στροφή προς τα δεξιά και προς τα αριστερά, προφανώς υπό το κράτος του φόβου για διαρροές της εκλογικής βάσης σε κόμματα με πιο ξεκάθαρη ιδεολογική και προγραμματική ταυτότητα.
Η συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων μετά το 2005 εξασφάλισε την εφαρμογή του πακέτου μεταρρυθμίσεων-διαρθρωτικών αλλαγών που πέρασε ο Σρέντερ την περίοδο 2002-2005 και στήριξε την πολιτική της Γερμανίας στην Ευρωζώνη με μια αρραγή ενότητα, όπου ήταν πολύ δύσκολο να εντοπιστούν διαφορές και αποκλίσεις ανάμεσα στον Σόιμπλε και τους Σοσιαλδημοκράτες Στάινμπρουκ και Ασμούσεν. Σήμερα η παράταση της συναίνεσης θα ήταν επιζήμια τόσο σε εθνικό ομοσπονδιακό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο:
• Σε εθνικό επίπεδο η συναίνεση στα όρια της ταύτισης και της απάλειψης των διαχωριστικών γραμμών ευνοεί την πολυδιάσπαση της πολιτικής σκηνής, καθώς πριμοδοτεί ψήφο διαμαρτυρίας προς μικρά κόμματα, μια δυναμική που απειλεί τη μεταπολεμική κυβερνητική σταθερότητα και παραπέμπει στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
• Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με δεδομένες τις επερχόμενες ανατροπές από τους κραδασμούς ενός πιθανού Brexit αλλά και από τις κυβερνητικές αλλαγές στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Γαλλία, η Γερμανία δεν μπορεί να είναι εγκλωβισμένη στη γραμμή Σόιμπλε για την Ευρωζώνη, χωρίς εναλλακτική στρατηγική ή έστω σχεδιασμό διορθωτικών κινήσεων.
Η Γερμανία του 2016 είναι εγκλωβισμένη ως προς το μέλλον της Ευρωζώνης στη σημερινή άκαμπτη γραμμή πλεύσης με τον ίδιο τρόπο που ήταν η Δυτική Γερμανία μέχρι την άνοδο του Βίλι Μπραντ στην εξουσία το 1969: Μέχρι να ολοκληρωθεί η Οστπολιτίκ, η Βόννη ήταν εγκλωβισμένη στο δόγμα Χάλσταϊν, που αυτομάτως οδηγούσε στη διακοπή διπλωματικών σχέσεων με όποια χώρα αναγνώριζε την Ανατολική Γερμανία.
kapopoulos@pegasus.gr
